In de afgelopen week waren Alexander en ik bij een leiderschapstraining van McKinsey. De trainer stelde deze vraag: wat is het moment om je geduld te trainen? Hint: dat is niet wanneer je geniet van het zonnetje tot de trein het perron bereikt. Je traint je geduld op momenten waarop je echt ongeduldig bent. Geduld train je wanneer de situatie je bloed laat koken, je collega precies op de knoppen duwt waarvan ze echt wel weet dat dat bij jou niet werkt, je kinderen schreeuwend door het huis rennen terwijl je stress hebt over een naderende deadline. You get the point.

En toen dacht ik: dit geldt natuurlijk eigenlijk voor alles wat ingewikkeld is. Prioriteiten stellen is gemakkelijk als het simpelweg een sorteringsoefening zonder gevolgen is. Je kunt alles wel doen, maar je hebt besloten waarmee je gaat beginnen. Wanneer je nee moet zeggen omdat je simpelweg niet meer tijd hebt, dan wordt het spannend.

Ik wacht al weken op het juiste moment om m’n hardlooptraining weer op te pakken. Wanneer het regent of ik ben moe vanwege gebroken nachten dan is m’n eerste gedachte: bizar dat er zoveel mensen zijn voor wie de omgevingsfactoren zo zijn dat ze consequent kunnen sporten. Maar dat is natuurlijk onzin. Dat zijn juist de mensen die niet dankzij maar ondanks hun omstandigheden de training doorzetten.

Dit is precies de reden waarom ik geloof in een way of working die je, wanneer de druk groter wordt, steviger vastgrijpt in plaats van laat vallen. Kost dat energie? Sure. Maar dat raamwerk, met je agenda, een opgeruimde en overzichtelijke takenlijst en plek voor e-mail gaat zich pas echt uitbetalen wanneer het je lukt om eraan vast te houden in de momenten waarop de rest het overzicht volkomen verliest.

Heb een fijne week!

Rick