Deze week is een mooi moment voor wat reflectie. Niet gezien ‘de gebeurtenissen’, maar gewoon: wat was ook alweer de reden van deze wekelijkse pijniging? En, niet onbelangrijk: hoezo ga ik er eigenlijk mee door? Ik moest even terug in de tijd om mijn ‘why’ weer te vinden. Gelukkig tik ik elke week in zo’n ‘tool’ die alles bewaart en dat is verrekte handig als je normaal nooit wat terug kunt vinden: alle 33 stuks zijn zo, hop, binnen handbereik. Ook voor jullie, kijk maar.  

De belangrijkste reden om ermee te beginnen, lees ik in #1, was dat ik zin had om eens iets te doen zónder het eerst dood te analyseren. Nou, die vlieger gaat nog steeds op en ik weet nu al dat ik er zo op terug kom. Ik wilde ook graag van alles delen. Moois dat ik normaal gesproken bij iedereen die ik tegenkom over de schutting gooi, maar wat door die lockdown niet meer zo makkelijk ging. En ik deed het ook omdat ik er gaandeweg achter hoopte te komen wat ik nu toch in g**snaam met de rest van mijn leven zal gaan doen. Ook daar kom ik zo op terug. Vinden jullie cliffhangers ook zo vreselijk?

Waarom ik ermee doorga? Nou ja, iemand moet het doen, hè.

Vandaag negeer ik lockdown, corona, politiek en zelfs het klimaat. Ik doe gewoon alsof alles goed is, dat lijkt me voor iedereen beter. We houden het simpel: veel plezier met wat ik weer bij elkaar heb geharkt.

Ik hoor graag wat jullie ervan vonden! Fijne week.

Over die why gesproken. Ik heb er al vaker wat over getikt; het idee dat een why belangrijk is, komt van Simon Sinek. Zijn TedTalk uit 2009 werd miljoenen keren bekeken en nog steeds staat het op nummer één in de grote hoeveelheid ondernemerscursussen die er zijn. Nou ja, soms op 2 en dat staat op 1 iets met purpose.

De briljante Brit werd beroemd met een analyse over succesvolle bedrijven, die volgens hem zo succesvol waren vanwege hun super heldere ‘why’. Op goede dagen - zoals vandaag - geef ik hem vooral een heel hoog cijfer voor zijn perfecte bullshitverhaal waar hij een zeer succesvol bedrijf mee heeft opgezet. De man is innemend, sexy zelfs, kan goed speechen en maakt met het filmpje de perfecte reclame – je denkt na afloop namelijk: Simon, help! Ik kan echt heel veel van hem leren. Op slechte dagen, ik beken, lul ik gewoon een beetje mee met al die bullshit.

Mijn belangrijkste bezwaar tegen de ‘Golden Circle’ – je moet nog oppassen dat je geen ‘Golden Shower’ zegt, is dat het nodeloos ingewikkeld is. Voor mij in elk geval. Kijk, zodra een ondernemer over zijn WHY vertelt of ik er een voor mezelf op probeer te schrijven, vraag ik mij af: why? Ik denk dat het komt omdat ik ‘academisch misvormd’ ben. Mijn opa – hoogleraar in Delft – kwam met die term en bedoelde er studenten mee die bleven hangen in theoretisch gedoe en geanalyseer en die vergaten te gaan ‘doen’.

Met een theorie als de Golden Circle wordt de academische misvorming bij mij in de overdrive gezet. Er is nog zo'n ‘theorie’, waar ik dat van krijg: de BHAG (Big Hairy Audacious Goal) van Jim Collins. Ik krijg echt de zenuwen van de lange termijn (25 jaar! weten ze wel niet hoe lang dat is?) waar ik iets van moet vinden. Ik ga er ook heel moeilijk van denken, vind het nooit goed genoeg en sla volledig lam.

Hoe verfrissend is het dus om met de studenten van de HvA te werken, die vrijwel allemaal dezelfde WHY hadden bedacht: iets met mensen helpen (nou ja, of gelukkig maken, die waren er ook). Verder hebben ze er niet heel veel langer over nagedacht, ze gingen gewoon ‘doen’. Binnen acht weken hebben ze een bedrijf in elkaar gehackt - ik kan het niet anders noemen. En een aantal van hen stel ik hier graag aan jullie voor: de stress-relief box voor studenten (hoe actueel) Mindt, het bureau in cursussen voor jonge content makers Unblocked, het social media bureau voor de horeca WeBoostU en het artistieke, unieke kledingmerk Studio Slow. Hou ze in de gaten.

Simon Sinek kun je beschouwen als guru. Deze weken was ik in de ban van een andere variant hiervan, namelijk van René L. De 72-jarige Limburgse sekteleider of kungfu-leraar (het is maar net wie aan het woord is) werd beschuldigd door een deel van zijn volgelingen wegens stelselmatig mishandelen en bedreigen, maar ook meer dan dat. Werd, want inmiddels is hij veroordeeld: 30 maanden gevangenisstraf. De podcast ‘Een soort God’ laat een aantal van zijn slachtoffers aan het woord en onderzoekt het fenomeen sekte. Als volgeling van niets vind ik het altijd fascinerend om te horen waarom anderen zich ergens bij aansluiten. Alles opgeven om bij iets te horen, hoe zou dat zijn? Overigens dacht mijn moeder een tijd geleden wel dat ik lid was geworden van een sekte, maar dat was van die studentenvereniging waar we de naam alleen nog van kunnen fluisteren. En bij nader inzien was ik toen ook gewoon al lekker aan het influencen. Waar het hart vol van is, enzo.

In elk geval, deze René L. kreeg op een vrij simpele manier een groep jonge mensen zo ver dat ze steeds verder in een isolement kwamen. Slimme mensen, die maar al te graag ‘strijder’ wilden worden en daar een heleboel voor wilden laten. En die het toestonden dat in hun bijzijn medestrijders in elkaar werden geramd door René. Fascinerend.

Luister maar naar het verhaal van de voormalige volgelingen en denk eens na over de vraag: zou dit jou kunnen overkomen? Ik denk van niet, maar je weet maar nooit. In elk geval: vier afleveringen van een half uur, dus 15.000 stappen en je bent er.

In een van mijn eerste nieuwsbrieven – een van de betere, al zeg ik het zelf – heb ik nogal openhartig verteld over alle ideeën die in mijn hoofd rondspoken. En waar ik dan, na ze hardop te hebben uitgesproken, niets meer mee doe. Of alleen een beetje. Mijn podcast is zo’n idee. Een goed onderwerp, slaat aan en hop, ik weer in de blokkeerstand. Ik weet best waarom, dat zit namelijk zo: ik heb mezelf met deze nieuwsbrief een soort gecombineerde rol opgelegd van hoofdredacteur, schrijver, columnist en eindredacteur en dat bevalt me prima. Natuurlijk is het beter om samen te werken, zodat je ooit een keer geld gaat verdienen of gewoon af en toe wat feedback krijgt (gelukkig krijg ik die feedback hier thuis op allerlei vlakken ruim voldoende).

Maar zo’n podcast, dat is toch een ander verhaal. Kijk, de simpele huis-, tuin- en keukenpodcast met geklets en geouwehoer is geen probleem, maar verhalen vertellen zoals ik het graag wil doen, dat is toch een ander verhaal. Tegen mijn studenten roeptoeter ik de hele tijd ‘alleen ga je snel, samen kom je verder’ – hogere ondernemerswetenschap – en dat geldt ook voor mij. Ik moet dus als de sodemieter op zoek naar iemand waarmee ik dit naar een hoger plan kan tillen. Om mezelf voor het blok te zetten heb ik nu een afspraak gemaakt met de geïnterviewde van een tijd geleden. Zodat ik kan vertellen en laten horen wat ik ervan heb gemaakt.

Wat een inspirerend filmpje was om me weer een beetje ‘aan’ te krijgen, was dit interview van Brené Brown met Today, waarin ze het verschil nog maar eens uitlegt tussen perfectionisme en ‘striving for excellence’. Ik had het even nodig.

Nou lieve mensen, dit was het voor deze week. Houden jullie zelf de actualiteit een beetje bij?

Als afsluiter deel ik graag nog een keer de dans van Sadeck Waff, omdat het de vorige keer niet bij iedereen goed ging qua linkgebeuren. En omdat het zo mooi is - ik kan er zelf in elk geval geen genoeg van krijgen.

Een fijne week!

Nathalie