#Inspiratie => United for Better Business - Editie #32

Soms schrik ik, zoals bijvoorbeeld vandaag: wintertijd. Huh, nu al? Ik durf ‘jeetje, wat gaat de tijd toch snel’ niet hardop te zeggen, want dan klink ik net als [vul zelf maar in] en daar heb ik natuurlijk geen zin in.

Maar even. Wie had dat nou gedacht, dat er bij het ingaan van de wintertijd nog steeds geen kabinet zou zijn? Ik niet. Of dat er weer een stijgende lijn zou zijn in corona-besmettingen? Ik niet. Of dat de grens met Israël open zou gaan? Ik niet.

Even over dat laatste: die grens gaat inderdaad open. Morgen, 1 november om precies te zijn, zijn we eindelijk welkom. Ja, ja, ik weet ook wel dat dat feest zo weer voorbij kan zijn ‘als wij weer rood worden’ maar laat mij even lekker in de waan dat ik ernaartoe kan. De wellicht-veranderende-kleur van ons land is trouwens ‘least of our problems’ - dat is nu de nogal volle agenda van de puber.

Enfin. Het is vandaag dus de ‘het is wintertijd’ editie. En ik weet, er zijn mensen die altijd zin in de winter hebben. Maar het zijn ingewikkelde tijden en voor je het weet hebben we nooit meer winter en bloeien de tulpen al in december. Van die gedachte alleen al krijg ik zin in heel veel chocola, chips en drop en dat zorgt dan weer voor een soort winterdepressie, want al die calorieën moet ik er allemaal weer vanaf lijnen. En wandelen. En sporten.

En dan is de klok dus ook nog verzet.

Oké, weet je wat, ik ga gewoon beginnen – want daar heb ik best wel weer zin in.

Laat na het lezen wat van je horen, dat vind ik leuk. Een mens heeft schouderklopjes nodig, en ik ook. Zeker in wintertijd.   

In mijn zoektocht naar ‘hoe ga ik mijn geld nou ook alweer verdienen?’ laat ik me deze weken vooral inspireren door kunstenaars, filmmakers, schrijvers en andere vrije geesten. Hoe doen zij dat toch? Als je met me mee wil denken, vergeet dan niet af en toe te kijken naar de aftiteling van een film of documentaire. Hoeveel fondsen stonden erbij? Bij de laatste film van Alex van Warmerdam: een he-le-boel. Stel je alleen al voor dat je al die aanvragen moet doen… je zou er spontaan een baan – maakt niet uit welke - van gaan zoeken.

Gelukkig zijn er genoeg mensen die dat níet doen en die toch die film, dat boek of die podcast maken. Milou Gevers is zo iemand. En misschien is het niet zo gezellig om de week mee te starten, maar ik doe het toch. Allereerst is het gewoon superleuk: het is voor het aller-aller-allereerst dat een Nederlandse documentaire de ‘Studenten Oscar’ won. Een echte, serieuze Oscar. Joehoe. De winnares, deze Milou Gevers, staat hiermee in een rijtje waarin ook Spike Lee en de huidige James Bond-regisseur Cary Joji Fukunaga voorkomen. Bam.

Naast dit superleuke nieuws is het vooral ook een belangrijke documentaire en dat hadden ze daar in Amerika gelukkig ook door. In ‘Waarom bleef je niet voor mij?’ spreken (jonge) kinderen over hun ervaringen nadat een van hun ouders uit het leven is gestapt. De maakster maakte hiermee, zo vertelt ze in de Volkskrant, de film die ze zelf graag had willen zien toen het haar overkwam. Ze kende niemand die hetzelfde meemaakte. Als ze een van de kinderen vraagt: ken jij anderen wiens ouder zich heeft doodgemaakt? Is het antwoord: nee, alleen jij. De Oscar-winnares stelt vragen die ook ik niet zo snel zou durven vragen (en dat zegt op zich best wel wat), maar die denk ik wel heel belangrijk zijn. En misschien is dat wel de moraal van deze documentaire – en ook van dit stukje: laten we eens wat meer vragen stellen - ook als het ingewikkeld voelt. Stef, het jongetje met de rode haren, is mij bijgebleven. Ik hoop dat hij het een beetje redt.  

En dan nu allemaal juichen, want Milou Gevers heeft er dus een Oscar mee gewonnen. Joehoeeeee, echt waar. De uitreiking was online en haar speech ook. Kijk zelf maar eens (en tel de fondsen!).

De documentaire Waarom bleef je niet voor mij? is hier te zien, gratis en voor niks. Hij duurt 25 minuten.

Een winterdepressie loert om de hoek, dat is wel duidelijk, maar gelukkig is er genoeg om me aan op te trekken. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik haal mezelf eigenlijk nooit uit de misère door te denken: het kan altijd erger. Soms zou je dat – bijvoorbeeld naar aanleiding van de vorige tip – denken, maar dat is dus niet zo. Ook de positieve psychologie – bijvoorbeeld elke dag eindigen met iets waarvoor je ‘dankbaar’ bent… heeft bij mij geen effect. Nee, ik krijg er eerder braakneigingen van - ook best gek. Maar goed, ik zie het nut er wel van in, hoor. Ik roep het zelfs graag tegen anderen – zeker tegen die studenten die ik tegenwoordig zie: schrijf iets positiefs op voor het slapen gaan. Maar ik eindig meestal wel met: of doe je (eigen) ding, I’m not your guru.

Nee, zelf trek ik mij meestal uit mijn sombertes door heel andere dingen. Bijvoorbeeld door iemand als Jan Dirk van der Burg weer eens een tijdje te volgen. Ik knap enorm op van zijn (van internet bij elkaar gestruinde) fotoseries als ‘Mannen van de huishoudbeurs’ of ‘Wethouders van middelgrote gemeenten met stekelhaar’. Onlangs begon hij met een ‘Fotoclub des vaderlands’. Een van zijn ontdekkingen: een brandweerman die fruitschalen fotografeert in huizen die net zijn afgefikt. Ik bedoel maar. De ‘fotoclub’ volg je via Instagram (of Youtube) en je kunt ook meedoen, door je eigen fotoseries in te sturen. Er zijn vrolijke filmpjes met zoektochten naar ‘Serial Klikkers’ en er worden meet-ups georganiseerd in FOAM en op andere plekken. Ik word er alleen al door erover te schrijven weer vrolijker van.

De website van Jan Dirk: https://www.jandirk.com/

Onze jongste puber heeft het ook niet makkelijk. Haar school vindt het een goed idee om vlak na de vakantie toetsweken in te plannen. Overmorgen begint dat feest en omdat ze 4 Havo in de herhaling doet, vindt ze zelf dat leren ook dit jaar een best overbodige activiteit is en al helemaal in de vakantie. Huisgenoot B. en ik hebben haar om die reden omgekocht: als ze het een beetje redelijk doet, verdient ze hop, haar zelf bij elkaar verdiende scooter terug. Je moet wat.

Gelukkig heeft ze vriendinnen die een stuk gedisciplineerder zijn en die slepen haar af en toe mee. Onze puber gaat voornamelijk mee vanwege het sociale karakter van dit soort leer-events, maar vertelde gisteren dat er wel een strak regime heerst: de telefoon wordt verstopt, leren vindt plaats in blokken van 1,5 uur en tussendoor wordt er gewandeld. Een soort gratis huiswerkbegeleiding. Maar waar ik naartoe wil, is dat de aanstichter van deze super-gestructureerde aanpak een zogenaamde ‘stapelaar’ is. Begonnen op niveau ‘kader’, vervolgens door naar de mavo en nu havo. Ze is dus al een tijdje bezig en ook onze puber – die best makkelijk leert, maar liever andere dingen doet – is daarvan onder de indruk.

In Klassen, de documentairereeks die HUMAN vorig jaar uitzond, kwamen dit soort meiden vaker voor. Ik moest er soms een beetje van huilen. Kijk, ik snap ook wel dat ‘stapelen’ bij sommige kids hoort, dat hun brein die extra tijd gewoon nodig heeft. Maar veel vaker denk ik dat onze jongste gewoon het geluk had dat ik haar moeder ben (ja, ja en huisgenoot B. haar vader) en dat ik haar direct voor honderden euro’s liet testen toen ze van havo/vwo-advies naar kader (‘Nou, eigenlijk zit ze daar nog onder’) kelderde toen ze een jaar of negen was. Pas toen we konden zwaaien met het bewijs dat we hier te maken hadden met een slim, maar soms snel afgeleid meisje, stak een juf meer tijd in haar. Pijnlijk, inderdaad. Voor wie de reeks nog niet kent, je vindt hem hier.

En als je de serie al wel hebt gezien, lees dan het tijdschrift.

Onder licht protest kreeg ik huisgenoot B. onlangs mee naar zangeres Nynke Laverman. Ik overtuigde hem door ‘ze zingt in het Fries’ en ‘ze is heel erg bezig met het klimaat’ te roepen. Anderhalf uur lang zaten we ademloos te luisteren naar haar voorstelling ‘Plant’, waarin ze in het Engels en in het Fries onderzoekt hoe wij ons verhouden tot de natuur. Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij wordt alleen het Fries vertaald. Af en toe liepen de tranen me over de wangen, zo mooi en zelfs heftig vond ik het. Je kunt nog naar de voorstelling – die veel meer is dan alleen een muziekvoorstelling. Als je nog een plekje in je agenda hebt? Ga vooral.

Als je het filmpje niet direct ziet (dat ligt aan mailprogramma’s heb ik begrepen), hier is de link:  https://nynkelaverman.nl/song/your-ancestor

Zoals jullie misschien inmiddels wel weten ben ik fan van Maike Meijer. Ook door Toren C, maar vooral door haar boek ‘Wen er maar aan’. Een inspiratiebron voor het schrijven over mijn eigen verval, zeg maar. Stem even mee op haar, want ze kan er de NS Publieksprijs mee winnen en dat is altijd fijn.

Wat een toestanden met Lieke van Lexmond. Ik heb nog niet eens tijd gehad om naar de Keuringsdienst van Waarde te kijken, maar ik vraag me altijd af wat er nou zou zijn gebeurd als die níet hadden gebeld.

Verder begint deze week movember, en het thema is mentale gezondheid voor mannen. Belangrijk, en niet alleen voor mannen.

Ach lieve mensen, en dan hebben we Glasgow nog niet eens gehad.

Nou, toch nog een latertje. Maar ja. Volgende week weer beter. Tips? Vragen? Kom maar op. Slaap lekker en geniet van deze week.