#Inspiratie => United for Better Business - Editie #31

Vandaag heb ik er weer zin in hoor! Kijk, vorige week zat het er gewoon niet in. Ik kan er niet helemaal de vinger op leggen, maar het had vooral te maken met keuzestress. Als ik mezelf tegen zou komen, dan zou ik denk ik iets zeggen in de trant van: hup, ga eens focussen. Leuk dat je zo begonnen bent zonder doel en zonder doelgroep, maar na dertig keer zo’n nieuwsbrief in elkaar hacken weet je toch wel ongeveer waarom je het doet? Enne, weet je eigenlijk al hoe je hier geld mee gaat verdienen? Hop, hop, aan de slag. Focus, focus. Enfin. Ik kwam mezelf dus wel tegen, maar niet op die manier. En het regende ook.

Qua keuzestress werd het er deze week niet minder op. Het is maar goed dat ik de politiek een beetje links laat liggen want meine gute, wat een gedoe. Ik heb wel goede hoop dat er nu snel een mooi einde komt aan deze nogal verwarrende kabinetsformatie. Johan Remkes gaat dit gewoon effe nailen. Ja hallo, wat een ophef over een jenever of twee, drie of meer. Ik zou niet weten hoe je informateur kunt zijn bij dit setje kleuters zónder het op een zuipen te zetten.

Enfin. Ik ga jullie maar eens wat opdienen en wens jullie alvast een fijne week. Dat het u mag smaken, zeg maar.

En even, voordat ik het vergeet: volgende week begint de herfstvakantie en nu ik (ook) docent ben, ga ik me daar natuurlijk keurig aan houden: 31 oktober zit ik weer in jullie mailbox.

Hebben jullie nou al naar Ruby Wax gekeken? Op de BBC is ze te zien terwijl ze voor het eerst haar eigen interviews terugkijkt. Ook de uitzending met Imelda Marcos had ze nooit meer gezien, wat op zich wel gek is, omdat die al jaren terug te vinden is op Youtube (inclusief geschokte pro-Imelda reacties). Enfin. Het interview is uiteraard extreem pijnlijk. En omdat de ‘Steel Butterfly’ met de 1220+ paar schoenen, talloze jurken en eindeloze hoeveelheden juwelen zo geobsedeerd is door potentiële aandacht neemt ze – zodra ze ziet dat Ruby Wax een serieuze bekendheid is die zelfs op de voorpagina van de ‘Hello’ staat – haar mee naar haar inner sanctum. Het is allemaal ongelofelijk grappig, terwijl Imelda natuurlijk helemaal niet grappig is. Om het nog maar niet over haar man te hebben.

Deze week kwamen de Filipijnen, vanuit een hele andere invalshoek bezien, weer voorbij: de Filipijnse Maria Ressa heeft de Nobelprijs voor Vrede gewonnen, samen met de net zo indrukwekkende Rus Dmitri Moeratov. Vorig jaar bekeek ik de documentaire A Thousand Cuts over Ressa en haar werk bij het (door haar opgerichte) journalistieke platform Rattler. Ik ga er vanuit dat de documentaire binnenkort weer op televisie te zien zal zijn, maar via NPO Start kun je hem ook gewoon bekijken. Gratis, ik zeg het er maar even bij. Over Moeratov heb ik nog geen documentaire gevonden, maar van zijn dankwoorden (tweede filmpje) krijg ik zo ook al tranen.

Over tranen gesproken. Het was de Week van de Mentale Gezondheid, ik had het vorige week al aangekondigd. Het was trouwens ook de Week van het Nederlands en ergens in diezelfde week was het ook Dierendag en zo waren er nog een paar dagen. Je zou er gek van worden, zeg maar. Maar dat mentaal gezond zijn, dat is een dingetje. Mijn interesse heeft het al jaren en niet alleen omdat ik wel eens twijfel aan mijn eigen mentale gezondheid. Als je het mij vraagt is het soms een dun lijntje tussen wel of niet over de rand vallen. Samen met de jongste puber – die deze interesse met mij deelt - keek ik naar de documentaire-reeks (op Videoland) over de ‘Yes we can’-kliniek van Jan Willem Poot (‘De Jeugdkliniek: Als Niets Meer Werkt’). In een mega-strak programma van 10 weken worden jongeren (13-25 jaar) met psychische klachten en/of verslavingen er weer behoorlijk bovenop geholpen. Veel game-verslaafde kids, maar ook meisjes met kapotte armen van het snijden en jongens van 14 die het experimenteren met drugs al ver voorbij zijn. Indrukwekkend, ik kan niet anders zeggen. Jan Willem Poot heeft een vergelijkbare achtergrond al wil ik hier graag de quote van Tolstoj delen uit het interview met Jonathan Franzen (zie verderop): ‘Happy families are all alike, but every unhappy family is unhappy in it’s own way’.

Ik zat tijdens die documentairereeks eigenlijk steeds te denken: waarom is dit er niet voor volwassenen (Nee, nu niet gaan reageren met ‘waarom begin jij dat zelf dan niet?’ Ik wil niet álles beginnen hè). Maar serieus, hoeveel mensen zitten niet thuis met een burnout of burnout-achtige klachten? Die zouden volgens mij enorm geholpen zijn met zo’n programma. Ik kreeg er zelf trouwens ook heel veel zin in – 10 weken uit huis geplaatst! Nog even los van de visioenen die ik kreeg van de na-effecten: een opgeruimd huis, een overzichtelijke agenda, een permanente maat 38…

Mijn eigen 10-weken programma - in huis weliswaar - is ook weer begonnen. Simpel, door het wandelen weer op te pakken. Met het versoepelen van de coronamaatregelen waren die 10.000 stappen per dag ook weer compleet verdwenen. Maar ik ben weer back on track en direct ook weer helemaal into podcasts. Naast alle losse en vaste, soms nieuwsgerelateerde podcasts als The Dropout beleef ik heel veel plezier aan de verhalen die ik normaal gesproken niet snel zou lezen: true crime stories. En dan liefst als ze gaan over verknipte types en families zoals bij Over My Dead Body, waar trouwens ook nog fijne muziek tussen is gemonteerd. Door het luisteren naar de podcasts krijg ik zelf ook weer zin in het maken van een podcast – er ligt nog steeds een interview te wachten op mijn montage-skills en ik heb ook al een paar leuke nieuwe interviews in de planning. Heb je mijn eerste serie over Eva nog niet beluisterd, dan kan dat natuurlijk nog steeds. Leuk!  

Van huisgenoot B. kreeg ik heel lief (dat mag ook wel eens gezegd worden) Crossroads, het nieuwe boek van Jonathan Franzen. In het Nederlands: Kruispunt. De overdracht ging – zoals dat vaker gaat - gepaard met een vragende blik. Niet zo gek, want de recensies zijn *****. Zoals bijvoorbeeld in NRC (‘Kruispunt is ongetwijfeld minder schadelijk dan cocaïne, de lichamelijke bijeffecten blijven beperkt tot enig uitstel van slaap en lichte afkickverschijnselen, maar je kunt toch een zekere overeenkomst voelen in de euforie, energie en opwinding die deze verslavende, aangrijpende, vaak grappige en bij vlagen confronterende roman biedt.’). Of zoals in Het Parool: ‘Kruispunt is een spetterende eerste kennismaking met de familie Hildebrandt. Franzen-de-fictieschrijver in topvorm.’

Ik sleep het boek nu dus overal mee naartoe, uit angst dat hij er toch als eerste in gaat beginnen. Het interview met de schrijver bij het literatuurfestival van vorige week vond ik leuk - al is het leuker om een boek van hem te lezen. Als je houdt van schrijven en van schrijvers, dan is het wel een aanrader. Ik wist bijvoorbeeld niet dat hij meer tijd kwijt is aan het opbouwen van zijn karakters dan aan het schrijven van zijn roman. En dat hij na elke roman denkt: dit nooit meer, dit was echt de laatste. Iets wat ik eigenlijk ook vaak denk op de zondagavond.

Nee hoor, dat laatste (dat ik denk ‘dit was de laatste’) was een grapje. Ik zit pas op #31 en ik heb nog zoveel te delen. Dus ik hou nog even vol.

Had je er wat aan? Ergens op geklikt of gewoon geïnspireerd om zelf weer eens wat te lezen, te kijken, te luisteren of te gaan doen? Ik hoor het allemaal heel graag. Tot snel!