Vandaag had ik het best druk. Ik had jullie natuurlijk een berichtje kunnen sturen: jongens, jammer, maar het gaat gewoon niet lukken. Of, ook een optie, helemaal niks van me laten horen. Volgende week weer, kijken wat er gebeurt. Maar nee. Ik kreeg zoveel vrolijke reacties op mijn getik van vorige week, dat ik dat laatste niet eens durfde. Dus dank voor het schuldgevoel en de houvast. 

Er is wel weer veel te vertellen, maar vanwege die drukte hou ik het kort en zet ik er even de turbo op. Allereerst: heeft iemand de zakdoek van Messi al gekocht? Of de miljoen dollar die ervoor gevraagd wordt echt of fake nieuws is weet ik niet, maar het is te mooi nieuws om te ontkrachten. De link waar je het zakdoekje daadwerkelijk aan kunt schaffen heb ik helaas (nog) niet kunnen vinden. Ook vroeg ik mij af of iemand Mark Rutte nog ergens had gezien? Afghanistan wordt, omdat ik weinig kan toevoegen, geen onderwerp hier - behalve dan dat ik me inmiddels kapot schaam.

Verder is het goed om te weten dat vanavond hier in huis pubers onze eettafel bezetten. Pubers van de leeftijdsgroep die officieel mogen drinken – vandaar mijn drukte. En hoewel huisgenoot B. vol goede bedoelingen zat qua teamwork, viel hij op het moment suprême uit door een opgelopen wond - het meer hierachter en nog wat specifieker: de rietkraag waar we doorheen moeten om te zwemmen, was de boosdoener. Ik hoop van harte dat ik jullie volgende week kan vertellen dat het gewoon een licht overdreven mannen-pijntje was.

Maar goed, die pubers hier zijn er om de aanstaande verjaardag van onze oudste puber te vieren. Je zou er melancholisch van worden, zo snel als alles gaat. Gelukkig kan ik nog bijna drie weken doen alsof ze nog klein is, maar dan moet ik niet te dichtbij gaan zitten. Dus snel over tot de orde der dingen, anders gaat deze wekelijkse oud-nieuwsrubriek alsnog niet lukken. En aan wie kan ik dan mijn tips kwijt?

Alvast een fijne week met veel leuke dingen maar weer! Oh ja, nog één vraag: weet iemand misschien wanneer de zomer gaat beginnen?  

Om maar met de deur in huis te vallen: zo’n openbaar gemaakte afspraak met jezelf helpt. Even resumerend: de afspraak met mijzelf en jullie was dat ik elke ochtend twintig minuten iets van beweging heb voordat de rest van de dag begint. Best een simpele opdracht als je het zo bekijkt, hè?

Dag één voelde ik geen enkele aanleiding om me aan mijn afspraak te houden, maar vanwege het experiment deed ik het toch. Dus hup, mijn bed uit. Een laffe lauwe douche en daarna vond ik het vooral hard werken om niet in de verleiding te komen om te zwichten voor dat lekkere kopje koffie. Nou ja, oké, doe toch maar een kleintje dan. Huisgenoot B. zwaait me na de koffie enthousiast uit, alsof hij is vergeten dat ik na twintig, dertig minuten alweer terug zal zijn. Ik doe mijn oortjes in en zet 3.500 passen terwijl ik luister naar het nieuws. De dag daarna gaat het al makkelijker. Vóór de koffie ben ik weg. Ik merk dat het bewegen, of misschien gewoon het vaste ritme, me direct een goed gevoel geeft. Zelfs als ik later op de ochtend achter mijn computer zit, heb ik het idee dat ik wat makkelijker de dingen doe die ik ook echt móet doen. Alsof mijn hoofd het ritme van vinkjes zetten weer leuk vindt. Op vrijdag - dag 5 - vergeet ik mijn afspraak met mijzelf (en jullie). Zaterdag en zondag valt alles op dit afspraken-vlak volledig in het water.

Misschien komt het omdat ik vanaf dag 2 in plaats van het nieuws de podcast Dr. Death op mijn oren zette en ben gaan bingen – donderdagmiddag had ik serie 1 uit. De dopamine-beloning zat hem die dagen dus in Dr. Death in plaats van in het wandelen-voor-het-ontbijt. Althans, dat is mijn conclusie. En daar denk ik nu al de hele dag over na, want wat zegt dat over mij? Ik haal dus een positief gevoel uit het luisteren naar een verhaal over een volledig verknipte neurochirurg die zichzelf seriemoordenaar noemt en onder de LSD en cocaïne zijn patiënten wel even ‘helpt’. A psycho with a scalpel. Morgenochtend begint weer een nieuwe week vol goede bedoelingen qua bewegen. Nieuwe poging: ik ga wandelen met handicap. Een week lang een ochtendwandeling zonder oortjes, kijken wat het oplevert.

Het beste nieuws van dit weekend is misschien wel dat Ruby Wax weer op televisie komt. De interviewserie When Ruby Wax met… wordt vanaf vanavond uitgezonden op BBC two. Hoe fijn! Ze blikt hierin terug op haar interviews met Donald Trump, Carrie Fisher en haar encounter met Madonna. In het korte vooruitblikje dat de Britse Lorraine met Ruby had, vertelt ze hoe ze terugkijkt op zichzelf. Ze vraagt zich af: waarom zei niemand dat ik zo cute was? Kijk ook even naar de kamer waarin de superster (mijn mening) Ruby Wax haar interview doet. Niks geen gelikte zoom-achtergrond. Ik was en ben dus fan van haar. De podcast met Louis Therough waarin ze vertelde dat ze bijna moest overgeven bij het horen van zijn naam deelde ik in de eerste editie van deze nieuwsbrief. In The Sunday Times toept ze over: ze vertelt dat haar dochters straf kregen als ze het over Louis hadden.

De serie heb ik vandaag opgenomen en dat is ook nieuws, want sinds kort weet ik dat dit heel simpel is. Ik heb een Ziggo app op mijn telefoon en hoef alleen op een button te klikken. Vooruitgang, mensen. Echt handig ook, want huisgenoot B. heeft het best vaak gehad met mijn gezucht en gesteun dat ik het helemaal heb gehad met de elektronica hier in huis.

Het is toch weer te laat geworden, maar dat komt dit keer dus door mijn gecombineerde taken van vanavond. Zonder al te veel in- of aanleiding wil ik iedereen de documentaireserie Foute vrienden van Roy Dames aanraden. Het setje vrienden uit Amsterdam-Oost heeft mooie namen: Verbrande Herman, Rooie Jos, Dikke Bobbie en Jantje van Amsterdam. De mannen kennen elkaar al sinds de jaren tachtig. Goed nieuws is dat ik hoorde dat Rooie Jos sinds de serie regelmatig gevraagd wordt als artiest. Er gaat in de drie afleveringen veel mis, fout en nog verder bergafwaarts met en in het leven van de vrienden, maar ze blijven vooral ook heel gezellig.

Over zwaar leven gesproken: komende week begint school hier weer en wij – ik bedoel onze jongste puber en ik – hebben er weinig zin in. Zij omdat ze vorig schooljaar tien maanden te laat begon met leren en daardoor nét wat tekortpunten teveel had. Oh ja, én ze heeft er weinig zin in omdat (1) de klas tegenvalt, (2) de mentor vast ook en (3) haar lesrooster waarschijnlijk ook. Dat laatste staat ergens op een website waar ze het wachtwoord niet meer van heeft. En ja jeetje mam, dat maatschappijboek is dus helemaal vernieuwd. Nou ja, en daarom heb ik er dus ook geen zin in. Kortom : we hebben een heel zwaar leven. Vandaar nog maar eens een fijne afsluiter, de golden oldie van Brigitte Kaandorp.

Op het leven, lieve mensen.