#Inspiratie => United for Better Business - Editie #22

Nou, daar ben ik dan hoor, met m’n zomereditie. Terwijl het zomerse gevoel een beetje haperde dit weekend want jongens, wat een toestanden nou toch weer. En het was al zo’n onrustig weekje. Maar goed, bij mij zit de spirit er verder goed in en dat is natuurlijk nieuws. 

De reden is simpel: ik heb een besluit genomen. Ja, echt. Ik heb dus iets besloten. Zelf. Niks niet aangezwengeld door huisgenoot B. of de pubers. En dat besluit is: ik pak de controle weer terug. Mijn reces gaat vandaag in. Want het is allemaal wel lekker makkelijk hè, elke zondag je wat toe te laten werpen. Kijk, ik begrijp het best, het is net als met die pubers: je geeft ze een vinger, en hoppa, daar gaat je hand. Wat zeg ik, je hele arm is zó weg, inclusief pinpas en credit card. En wat krijg je ervoor terug? Precies. Hoog tijd voor een andere aanpak.

Het was een onrustig weekje. Dat Peter R. de Vries van dichtbij werd neergeschoten vond ik bijvoorbeeld schokkend. Ik werd er stil van. En ik begrijp het hoor, dat Inez Weski – die ik trouwens heel hoog heb zitten – zegt dat er niet direct mag worden gewezen naar een mogelijke verantwoordelijke die zij dan toevallig weer van dichtbij kent, maar ja. Enfin, ik wens Peter R. het aller-allerbeste. Ik hoop toch zo dat ik me straks weer lekker aan hem kan ergeren. Ik moest trouwens ook denken aan de 21-jarige die op korte afstand iemand met vijf schoten níet in een keer doodschoot. Gelukkig maar, dat zeker. Die jongens schijnen dat te doen voor een paar euro’s, of om een positie te verwerven in het criminele circuit. Hoe zou hij uitleggen dat het niet is gelukt? En ik moest ook denken aan de mevrouw die naast Peter R. is gaan zitten en zijn hand vasthield. Die vind ik echt heel erg lief.

Sywert vergeet ik niet hoor, maar daarvoor moet je eerst doorlezen (clickbait!). Verder hoop ik dat Mark zijn eigen zomerreces gebruikt om een fijn klankbord te vinden. Dat is echt nodig hoor, jongens. Dan kan die iemand tegen hem zeggen dat je ook in eenvoudige taal gewoon je excuses kunt maken door sorry te zeggen. Heeft iemand Pier Ebbinge nou al eens om een menig gevraagd?

Ik wens jullie allemaal heel veel plezier deze vakantie, waar je dan ook mag zijn. Volgen jullie mij al op Instagram? Daar ben ik nog geen influencer, hoor, maar wat niet is kan natuurlijk altijd nog komen. Mij zien jullie via deze virtuele nieuwsbrief-weg pas op 15 augustus a.s. weer terug. Dit jaar, dat wel. Het getik hier in huis valt dus even stil. Tijd voor bezinning. Ook een influencer-in-training verdient af en toe wat rust.

Het wordt nog even zoeken hoe en waar ik dus in een prikkelvrije zone kom. Niet alleen voor de pubers, maar gewoon ook voor mezelf, om lekker te kunnen lezen. Want lezen, dat is vakantie. Ik ken dus mensen – mensen die de pubertijd al een tijdje achter zich hebben liggen - die zeggen: ik ben niet zo’n lezer. Nou, ik wel. Alleen kan ik er thuis nauwelijks de rust voor vinden tussen alle andere to do’s die ik nog in mijn hoofd heb. Bij het zien van een boek begint het al te ratelen: ja, joh, ga jij lekker lezen? Nee joh, tuurlijk! Denk je zelf nou niet: ga eens geld verdienen / doelen bedenken en halen / kamers opruimen / een muur schilderen / sporten / de heg snoeien / je moeder bellen / badkamer schoonmaken / een APK afspraak maken? Nou ja, dat dus.

Als influencer-in-training deed het mij veel genoegen dat jullie massaal Wen er maar aan van Maike Meijer kochten. Onlangs kreeg ik het zelf weer meerdere keren terug als suggestie. Nou, dank. Het boekje is min of meer de reden dat ik me weer eens over een tikmachine ging buigen. Ook Michel Faber werd goed ontvangen. Super om te horen ook. Hebben jullie ook zo’n Beatrice in je?

Over tot de leeslijst, waarin ik jullie graag een paar van mijn must-reads meegeef. Al tijden probeer ik deze bij onze oudste puber naar binnen te schuiven, maar die laat zich minder makkelijk influencen dan jullie. Dat ik haar moeder ben, zal vast niet helpen. Het eerste boek dat ik graag naar voren breng is De geschiedenis van mijn seksualiteit van Sofie Lakmaker. Ongemak, het net iets buiten de groep staan, een zoektocht naar zichzelf en ook een ongrijpbaar groot verdriet rond een moeder met kanker, het zit er allemaal in. En seks, ook dat. Zoals je misschien inmiddels weet, ben ik niet van de recensies. Lees dat boek gewoon zelf en als je het leuk, interessant of whatever vindt; laat het me weten. Oh ja, en die sufferd D. uit het boek, dat is dus Daan Heerma van Voss.

Kennen jullie The Corrections al van Jonathan Franzen? Ook een topper. Veel familiedrama, pagina’s vol verstikkende verhoudingen, kerst-ellende en het geploeter van de mens in het algemeen. Mijn rode lijn, zeg maar. Het is al een tijdje geleden dat ik het las – ik ga het herlezen – en de fittie tussen Franzen en Oprah Winfrey staat me nog steeds bij. Het boek stond ooit op de nominatie voor de boekenclub van Oprah, maar daar vond Franzen wat van. Later hebben ze het goed gemaakt, dat was nóg beter voor de verkoopcijfers.

Als laatste noem ik hier graag De ontvoering van Alfred Heineken (ondertitel: alle feiten en geheimen van deze geruchtmakende ontvoering) van Peter R. de Vries. Ik las het denk ik dertig jaar geleden en hoewel ik toen zeker niet van de non-fictie was, las ik dit boek in een ruk uit. Niet omdat ik zo’n thrillseeker ben, maar omdat het gewoon heel lekker geschreven true crime is. En omdat iedereen Freddie Heineken kende, natuurlijk, dat ook. Wat je ook vindt van Peter R., schrijven kan hij goed.   

In mijn eigen leeslijst heb ik ook heel veel zin. Ik noem ze hier, want stel je nou toch voor dat jullie die ook nog gaan lezen, dan hebben we opeens toch een ‘soort van’ boekenclubje. Utopia Avenue van David Mitchell ligt al een tijdje op mij te wachten, net als Ik ga leven van Lale Gül. Daarnaast heb ik - eindelijk, mag ik wel zeggen (het boek is uit 1992) Nietzsches tranen (When Nietzsche wept) van Irvin D. Yalom besteld. Fictieve sessies tussen Josef Breuer – founding father van de psychoanalyse, en Friedrich Nietzsche, ik kan niet wachten.

En je zou het door mijn nudges misschien niet denken, maar van mij mag je ook alle afleveringen van the late Lucinda Rileys Zeven Zussen lezen, een Saskia Noort of de laatste Karen Slaughter. Als je maar leest.

Maar mocht je nou echt niet zo’n lezer zijn, dan is dat helemaal niet (zo) erg. Via audio zijn er ook de meest fantastische verhalen te beluisteren. Omdat ik zelf ook meer verhalen wil vertellen via podcast ging ik onlangs naar een verhalende-podcast-festival. In het kort: een klein gezelschap en haperende techniek, en een stuk minder festivallerig dan de naam doet denken. Verfrissend wel, als ik er zo over nadenk. Nou ja, er waren allemaal mensen die al geweldige podcasts hebben gemaakt. De gemene deler was dat podcasts maken een behoorlijk tijdsintensieve en weinig lucratieve bezigheid is. Maar wel heel erg leuk, en dat daar dus veel voor valt te zeggen. Ik kreeg er weer helemaal zin in, gelukkig heb ik nog een interview klaar staan dat in augustus live gaat. Sociaal ondernemer Mireille van den Berg was niet alleen leuk om te interviewen, ze is ook inspirerend. Maar pas later dus meer over haar.

Toen ik de podcast Octomom van het Amerikaanse Radiolab beluisterde, kreeg ik zin om een duikerspak aan te trekken en af te dalen in de oceaan om zelf eens een kijkje te nemen bij deze octomom. Ik haalde mijn Padi trouwens in de Vinkeveense Plassen, dus een extra lesje zal nodig zijn. De podcast vind ik om meerdere redenen geweldig, ook omdat ik er een heleboel van opstak. Ik zeg niet wat, want dan luisteren jullie er natuurlijk niet meer naar. Oké, een klein voorbeeldje: als je je afvraagt hoe dat nou eigenlijk zit met de voortplanting van een octopus? Dat weet je na afloop. En op welke diepte zat deze dame nu ook alweer precies? Veel plezier!

Ook wil ik jullie graag leiden naar De Deventer Moordzaak. Maker Annegriet Wietsma is in het verhaal van Michael de Jong – de ‘klusjesman‘ – gedoken. Ik ontmoette Annegriet tijdens het festival dat geen festival was. Het grootste verschil tussen true crime podcastmaker Annegriet Wietsma (dit is haar eerste podcast, trouwens) en true crime reporter Peter R. de Vries: als haar onderzoek tot nieuwe inzichten had geleid, was ze gestopt. Maar er kwamen geen nieuwe inzichten, zoals Peter R. ook al een tijd zegt. Dit in tegenstelling tot Maurice de Hond, die om onverklaarbare redenen vindt dat hij nog steeds meer weet. Zes afleveringen lang begrijp je steeds minder van de karaktermoord op de klusjesman die helemaal niet de klusjesman is. Luister, en huiver.

Over de zomer gesproken. Bij ons zou de vakantie richting Malta gaan. Of beter gezegd: Gozo, een piepklein eiland dat ernaast ligt en tot dezelfde groep behoort. Ik verheugde me er enorm op, omdat er echt he-le-maal niets te doen is. Leek me heerlijk. Met de twee pubers, prikkelvrij een beetje in de schaduw zitten, af en toe in zee plonsen en ergens een visje eten. De tubes factor 50+ liggen al in grootverpakking te wachten op een koffer.

Goed, ik verheugDE me erop. Want terwijl ik vrijdagavond op de bank keurig de persconferentie af zat te wachten, kreeg ik een appje: ‘Wat balen van Malta!’. Mark stond direct op mute. Moet je weten dat Malta tot vrijdagmiddag een AAA-locatie was, hè. Als eerste Europese land volledig groen gekleurd. Alles kon, en dat al wekenlang. Nou, nu is het dus het allereerste Europese land dat lekker alert de grenzen dichtgooit. Je komt er alleen de grens over met twee Europese vaccinaties van minimaal 14 dagen geleden. Helaas, pindakaas. Huisgenoot B. zou natuurlijk in zijn eentje kunnen gaan, over prikkelvrij gesproken.

De ouders van Sonja Wyss waren denk ik ook op zoek naar een prikkelvrije omgeving toen ze hun boeltje oppakten en naar de Bahama’s verhuisden. Met Sonja en haar drie zussen keert de moeder van het stel hals over kop terug om een nieuw bestaan op te bouwen in Zwitserland, zonder één cent te makken. Farewell to Paradise is een documentaire of eigenlijk een interviewreeks waarmee de maakster, Sonja, haar eigen herinneringen probeert te reconstrueren. Haar zussen, haar moeder, haar vader, iedereen komt aan bod. En een voor een vertellen ze hun versie van het verhaal. Je gunt iedereen eigenlijk zo’n reconstructie van het leven. Maar dan ook, net als in dit geval, met een psycholoog op de achtergrond als familiefluisteraar. De documentaire is gratis te zien via 2doc.

Nog eentje dan. Peter R. de Vries woont hier bij ons om de hoek. En het gekke is, bij welke sportschool ik me ook meld – ik ben van de wisselende abonnementen – altijd vind ik daar weer Peter R. Meestal op de roeimachine, soms ook druk met gewichten. Dichtbij is hij dus, en toch ook heel ver weg. In dit profiel over Peter R. uit 2007 - ik kwam het toevallig tegen - komen kunstenaar Michiel Romeyn, misdaadverslaggever Bart Middelburg en nog veel meer mensen in beeld. Onder meer over het vak van misdaadjournalist. Deze vond ik aardig: ‘Misdaad loont niet, misdaadjournalistiek wel.’ Met de wetenschap van deze week bekijk je de aflevering, met een relatief jonge stem van Philip Freriks als voice over, heel anders.

Afsluitend nog één keer Peter R. Omdat ik respect heb voor iemand die zich inzet voor allemaal mensen die hij niet kent. Daar zal misschien ijdeltuiterij achter zitten, of geldingsdrang. Het maakt me niet uit, maar stel je eens voor dat jouw dochter dus niet thuiskomt. En dat al 28 jaar. En dat er dan dus niemand meer wat doet, behalve Peter R. de Vries. Nou, dat dus. Op een ander moment zou ik hem graag een beetje analyseren als psycholoog by nature, maar dat duurt denk ik nog even. Wat aandacht voor een initiatief waarmee hij de gouden tip hoopt te krijgen om die dochter te vinden, dat doe ik hier graag: Stichting de Gouden Tip.

Dan de cliffhanger: Sywert. Die was toch maar mooi weer in het nieuws. Geen goed nieuws, maar ja, wel ín het nieuws. Ze stonden er weer gekleurd op, de mannen. Lang leve Follow the Money, dat zich met veel tijd, kennis, ervaring en energie vol kon richten op de kwestie Sywert: Een doen-tip dus voor deze zomer: abonnementje Netflix eraf, abonnementje Follow The Money erin. Hebben jullie inmiddels ook je Linkedin connecties met ‘de drie’ al gecheckt? Ik ben benieuwd of je op een hoger getal uitkwam, en met wie dan precies. I’m here to listen.

Mijn allerlaatste tip in deze zomereditie gaat over Geluk. Nynke de Ruijter is maker van het spel The Happy Game. En je kunt zeggen wat je wil over de Geluksindustrie, maar een spel bedenken en ook nog ontwikkelen tot iets wat in een winkel ligt, daar gaat mijn hoed van af. Respect. Over haar ondernemerschap, of beter gezegd, over haar tijdelijke uitstapje als ondernemer, spreek ik haar half augustus. Tot die tijd hebben jullie allemaal de tijd om haar spel te spelen. Hier koop je het tegen een gereduceerd tarief. Ook goed voor de kinderen.

And now, the end is near... la die da. Nee hoor, the end is helemaal niet near. Gewoon een verdiende vakantie van mijn eigen geklets. Mochten jullie omhoog zitten voor een tip voor wat dan ook, meld je dan gewoon op welke manier dan ook. Ik reageer vast wel!

Tot over vier weken, lieve lezers, ik wens jullie heel veel corona-vrij plezier.