#Inspiratie => United for Better Business - Editie #21

Nu we zo samen de magische twintig afleveringen bereikt hebben (wie had dat ooit gedacht!), wordt het tijd om weer eens uit te leggen wat de aanleiding ook alweer was voor deze krachtsinspanning. Ook handig voor iedereen die later is aangehaakt en denkt: leuk, maar wat is hier nu eigenlijk de bedoeling van? Die korte terugblik is ook goed voor mijzelf, want ik heb nogal de neiging tot zwalkend gedrag als ik de wortel niet helemaal helder voor mijn neus zie hangen.

Kijk, het zat zo. Ik had het een beetje gehad met mezelf. De reden daarvoor was even simpel als complex: het was eind januari en er kwam al een tijd vrij weinig uit mijn handen. Je hebt van die momenten en dit was er dus zo een. Nu heb ik lieve vriendinnen die dan na een klaagzang zeiden: ah joh, laat het gewoon even zo zijn, het komt goed (#doeislief…). Ook huisgenoot B. zag geen probleem. Nu ik hier even wat langer over nadenk: hij vond het misschien wel lekker rustig. De jongste puber vond het vooral gezellig en lekker praktisch: de taxi op afroep beschikbaar. Aan onze oudste puber, die dus in Tel Aviv op school zit, ging het allemaal een beetje voorbij.

In elk geval, ik had er zelf dus wél last van. En ik dacht: ik zet op Linkedin en Facebook gewoon een berichtje dat ik een nieuwsbrief begin, ter inspiratie voor iedereen en zonder doelgroep, doel of welk ander gewenst resultaat. Nou, het gevolg is dus dat ik elke zondag rond deze tijd mezelf voor mijn kop sla. Gelukkig is er genoeg te delen én omdat er steeds meer leuke lezers zijn én omdat ik elke keer weer motiverende berichtjes krijg, ga ik nog even door.

Deze feedbackloop (‘Feedback is the breakfast of champions’) was even nodig, omdat de week mij verder overviel als een setje gemiste kansen. Ik zal verder geen verwijzing meer maken naar het Nederlands Elftal, maar in het kort komt het neer op mijn falende rol als coach, manager en aanvoerder van de twee pubers. Ik kan er niet zo veel over loslaten, maar ik denk erover mijn ontslag aan te bieden.

Vorige week vroeg ik jullie om leestips. Dat was natuurlijk een strikvraag, om te kijken of iemand eigenlijk wel écht leest wat ik schrijf. Gelukkig kreeg ik reacties, waardoor ik dus weer een tijdje doorga met deze tikkerij.

Een bijzondere tip die ik graag direct deel is: ‘Gezichten van een onzeker bestaan’. Hoewel de wat afstandelijke schrijfstijl mij niet direct aansprak, vond ik de inhoud overweldigend. En dus vind ik dat jullie (mijn hoog opgeleide, over het algemeen het goed voor elkaar hebbende lieve lezers) er minstens een paar moeten lezen. Bovendien is het nog gratis ook, dus ik zie geen enkele belemmering. Thema van deze serie portretten is ‘bestaansonzekerheid’ en wat dat met iemand doet. Veertien mensen worden beschreven, en ze staan allemaal in de overlevingsstand. Niet een week, een maand of een jaar, maar jaaaaaaren. Gedoe met de bank, de fiscus, met ouders, de omgeving, zichzelf en ga maar door. Soms door die affaire – je weet wel, die ene waarover het geheugen van Mark het vaak af laat weten.

Lees maar eens het verhaal over Sandra met de prachtige haren, genoeg ondernemersdrang maar ook veel pech. Of over de succesvolle wereldreiziger Eddy, die door een ongeluk eerst in de Ziektewet komt, vervolgens in de WW en uiteindelijk heel erg eenzaam eindigt op een appartementje in Amsterdam.

Een lesje nederigheid is het, deze serie. Wat ik er heel ‘fijn’ aan vind, is dat dit geen serie is van het type: en toen kwam het allemaal toch weer goed. Soms komt het gewoon nooit meer echt goed.

Oké, ik werd er ook een beetje zenuwachtig van: hoe zou ik eigenlijk eindigen, als ik helemaal geen geld meer zou verdienen? #notsure

Een van de allereerste podcasts die ik beluisterde is De laatste Dans van Frans Pollux. Niet te verwarren met ‘the Last Dance’ over Michael Jordan (ook een aanrader, trouwens). We luisterden vorig jaar zomer met z’n allen naar het verhaal over de verdwenen Uwe, in de auto op weg naar onze vakantie in eigen land. Huisgenoot B. ging Pollux interviewen, en ik kreeg inspiratie. Soms denk ik weleens: waarom ben ik niet begonnen met van die babbelbox-podcasts, dan was het allemaal een stuk sneller en makkelijker gegaan…

De podcast zoekt antwoorden op de vraag wat er nu precies is gebeurd met Uwe, nadat hij zijn vrienden bij elkaar heeft geroepen om hen te vertellen dat hij terminale longkanker heeft. Klopt zijn verhaal eigenlijk wel? Pollux, radiomaker en muzikant, heeft niet alleen een rol als verteller. Zijn bekendste nummer Hald mich ’s vas speelt een belangrijke rol - die laatste avond danst Uwe’s vriendin Resi namelijk op dat nummer met Uwe. ‘Verschrikkelijk’ vindt ze het nummer inmiddels.

De fascinatie of beter gezegd obsessie van Pollux (en die van ons trouwens ook) om erachter te komen wat er nu precies is gebeurd, wordt steeds groter naarmate het verhaal vordert. Gelukkig gebruikt hij zijn vriendin - psycholoog - om te toetsen of het wel oké is wat hij doet. Luisteren hoor, en volhouden tot het einde.

Een onderwerp dat mij behoorlijk interesseert, is de ‘andere kant’ van ondernemerschap. Het ongemak, de onrust, het gebrek aan creativiteit (echt!), die strop om je nek van een te grote klant of een tegenvallende compagnon, dat werk. Niet de faillissementen en ook niet de ‘nu hoef ik nooit meer te werken’-verhalen. Dat zijn een paar unieke gevallen, het gros zit er juist tussenin, met al dat ongemak. Dat was ook de aanleiding om Eva te interviewen voor mijn eerste podcast. Als je het nog niet hebt beluisterd, dan is het misschien leuk om dat alsnog te doen. In deze nieuwsbrief volg je mij als influencer-in-training, via de podcast volg je mijn lijdensweg als aspirant podcastmaker.

Enfin. Laatst deed ik een cursus ‘Schrijf je verhaalplan’ en ik beschreef hoe ik over dit onderwerp een groter verhaal zou willen maken, of misschien wel een podcastserie. Na het voorlezen van de eerste opdracht: een stukje freewriten, moest er iemand bijna huilen. Heavy shit, was de reactie. Terwijl ik het best licht vond. Een ander zei later: ik zeg na jouw verhaal mijn baan toch nog maar even niet op. Nou, al zeg ik het zelf: de influencer in me was weer lekker bezig.

Een ondernemer die van dit alles absoluut geen last lijkt te hebben is Billy McFarland van Fyre Festival – the Greatest Party that Never Happened. Zelfs als alles is mislukt (big time), lijkt hij volstrekt ongevoelig voor zijn eigen falen. Sterker nog, hij zit aan het eind van de documentaire alweer aan de telefoon zijn volgende zeepbel op te blazen. Inmiddels zit hij wel een celstraf uit van zes jaar.

Als je dit fascinerende stukje ‘how to sell a dream’ nog niet hebt gezien, dan wens ik je veel plezier. Het laatste nieuws is trouwens dat bezoekers nog wel een vergoeding lijken te krijgen van € 6000.

Deze week ging de kogel door de kerk: op 18 september 2021 organiseren we tóch Loosdrecht JazzFestival. Het is gewoon weer tijd voor een leuk feestje, vonden we. Dit jaar een ‘light edition’, want eigenlijk is er natuurlijk veel te weinig tijd om iets te organiseren. De programmering is bijna rond… Leuk als jullie ook komen!

Vanaf volgende week gaat het vakantieschema in, lieve mensen. Ik laat er nog even niets over los, zoals jullie vast begrijpen. Lief dat ik alvast wat suggesties kreeg, van boekenlijsten tot een driedubbele nieuwsbrief. Gewoon, omdat het kan. Nou, jullie gaan het zien.

Fijne week!