#Inspiratie => United for Better Business - Editie #20

Zie het maar als iets positiefs, mensen. Kijk, normaal gesproken ben ik niet zo van dat positieve: verlies is verlies, en daar kun je maar beter helder over zijn. Al die onzin dat verlies tot verbetering aanzet, welnee. Verlies maakt je (tijdelijk) depressief en ongelukkig, het is niet anders. Voor voetballers geldt natuurlijk crying all the way to the bank, maar toch.

Maar vandaag is het helemaal niet nodig om in de put te zitten over het falende Nederlands elftal, want er zijn maar liefst twee andere winnaars. Onze Max, maar dat wordt al bijna gewoontjes. En toen won dus onze Mathieu van der Poel. Ik had het even gemist, maar de Tour de France is gewoon ook alweer begonnen. Het lijkt er echt op dat alles weer normaal is. Wel fijn dat we nog niet hoeven te zoenen.

Het wordt een korte nieuwsbrief vandaag. Wat best stom is, want het is een feestnummer: #20. Echte oorzaken zijn er eigenlijk niet, behalve dan de drukkende hitte van gister, een te volle agenda, leuke mensen over de vloer en sowieso een vol hoofd zonder beginnetjes. Mijn hoofd lijkt een beetje op de kabinetsformatie. Veel geouwehoer, weinig concrete actiepunten. En al helemaal geen plan.

Enfin. Ik ga toch nog even mijn best doen. 

Nog even over Mathieu. Dat is dus een Belg, met een Franse, fietsende opa (eeuwige tweede, fluistert huisgenoot B.) en een Nederlands paspoort en daarom zeggen we ‘onze’. Jullie weten het misschien niet, maar hier in huis is wielrennen sport numero één. Dat zit zo. Toen huisgenoot B. nog geen huisgenoot was maar slechts logé, volgde hij alle fietswedstrijden. Maar dan ook echt alle. Hij volgde trouwens ook alle schaatswedstrijden, maar daar kwam ik pas later achter.

Omdat B. niet alleen privé de wedstrijden volgde, maar ook als werk, ging hij als verslaggever mee met de Tour-caravaan. En ik mocht af en toe als een soort spelersvrouw mee. Ook als je af en toe de Tour op televisie volgt, heb je werkelijk geen idee hoe het er daar uitziet. Ik kan je dat dus vertellen. Een kermis, dat is het is. Met een enorme hoeveelheid journalisten, een paar fietsers en dan nog allemaal sponsorachtige types. Zo’n 99 procent van iedereen die er loopt is van de mannelijke soort en toen ik er in week drie nog een weekendje was, bleek dat enorm goed voor mijn ego.

In die tijd – we hebben het hier over begin jaren nul – was Armstrong da bomb. Het werd al wel een beetje vreemd gevonden dat hij steeds won, maar goed, hij was dan ook ontzettend knap. Nou ja, aan dit alles moest ik dus even denken toen ik vandaag Mathieu in de herhaling zag en ik college kreeg over deze – ik citeer huisgenoot B. – intuïtieve, snel verveelde jongen die de gekste dingen doet. Winnen, bijvoorbeeld. Hou hem dus in de gaten en kijk in de tussentijd nog eens het interview van Lance Armstrong met Oprah even terug. Want die leuke, knappe, stoere en supersportieve Amerikaan bleek niet alleen een jokkebrok maar – dit weten we na het zien van de documentaire die later verscheen – heeft de trekken van een regelrechte psychopaat. Dit alles heeft trouwens niets te maken met Mathieu van der Poel, dat wil ik nog maar even benadrukken.

Er was dit weekend veel te lezen, ‘krantwise’. Nu kan ik hier natuurlijk van alles aan gaan raden, maar de kans is groot dat jullie zelf de krant ook lezen. Misschien zelfs wel beter dan ik, want ik ben het type scanner en dan ook nog van achter naar voren.

Blij verrast was ik dat de NRC zich ook had laten influencen: een heel interview met Martine Sandifoort. Het zette mij met twee poten terug in de modder qua businessmodel. Do the math: Martine heeft in totaal zo'n 60.000 volgers, die ze allemaal naar ‘petje af’ probeert te krijgen. Zo'n 150 (!) mensen hebben dit tot nu toe gedaan. Dit betekent dat Martine € 600 (min wat kosten en percentages) per maand op haar bankrekening krijgt bijgeschreven. Dit terzijde.

Als leestip haal ik er graag een column uit, omdat ik die hoopgevend vond - belangrijk, in deze tijd. Het gaat om de column van Caroline de Gruyter ‘Waarom Orbán het verliest van de Zoomers.’ Ik moest even nadenken – de term Zoomers had ik niet direct paraat, maar ik heb dus twee pubers in huis die moeiteloos in deze categorie vallen. De jongste is qua hoogopgeleid en onmaterialistisch nog een beetje in ontkenning maar verder klopt het allemaal. De voetbalwedstrijd - tja, nu hebben we het er toch weer even over - was ook een mooi voorbeeld van het effect van de Zoomers. Zelfs Booking deed alsof ze überhaupt nog waarden hebben.

Nu het voetballen buiten onze focus ligt - al ligt België natuurlijk wel dichtbij - stappen we hier in huis dus over op de Tour. En serieus, al kijk je niet naar het fietsen zelf, bekijk de route maar eens want zo kom je nog eens aan je inspiratie. De komende touretappes vind je hier, helemaal onderaan. Het écht goede nieuws is natuurlijk dat er bij het fietsen nog geen VAR aan te pas komt.

Al klaar voor de vakantie? Binnenkort kom ik met een vakantie-editie. Die is dan niet alleen extra dik (ter compensatie) maar staat ook vól lijstjes, tips en fantastische ideeën. Een gerechtje hier, een lekker drankje daar. Nu zoveel tijdschriften verdwijnen, duik ik graag in dat zwarte gat…

Mocht je trouwens nog tips hebben voor mij, in de vorm van iets te lezen of luisteren, bring them on.

Een fijne week, en weet: ik vind het altijd geweldig als je iets van je laat horen.