Bij de conservatieve zender
Fox News klinkt het al maanden hosanna sinds Trump het Witte Huis heeft betreden. Presentator Sean Hannity heeft zich ontwikkeld als spreekbuis van alles wat Trump is. Carlson Tucker, de opvolger van het pas ontslagen kijkcijferkanon Bill O'Reilly, opende zijn show deze week met de headline “Trump wins again”.
Toch concludeert de conservatieve zender van mediamagnaat Rupert Murdoch dat de eerste honderd dagen een “volgepakte agenda waren met een gemengd resultaat”. Fox News is vol lof over de benoeming van Neil Gorsuch in het Supreme Court en de besluiten over de aanleg van de Keystone XL Pipeline en de Dakota Access Pipeline. Het debacle rond de zorgwet was een forse nederlaag voor Trump, maar de strijd is nog niet voorbij.
Het magazine
Foreign Policy focust uiteraard op het buitenlandbeleid in de eerste honderd dagen van Trump. Het blad noemt de buitenlandse politiek van de president een “kakofonie”. Nergens zwalkte Trump zo veel als in de internationale diplomatie. De NAVO was eerst overbodig, en dan weer niet. China manipuleerde zijn munteenheid, en dan weer niet. Trump overweegt NAFTA op te blazen, maar dan toch weer niet. Amerika zou zich helemaal niet met de strijd in Syrië moeten bemoeien, maar schoot vervolgens wel 59 Tomahawk-raketten op het regime van Assad. In Vladimir Poetin zag Trump een mogelijke bondgenoot, maar hij was later toch weer een verklaarde vijand.
“Perhaps most alarming of all, he expressed open admiration for authoritarians and dismissed the notion that American values were a beacon for the rest of the world. The Trump worldview was sufficiently jarring to unite neoconservatives, traditional realists, and liberal internationalists in a common defense of the postwar international order. Architects of the Iraq war joined with its critics, while human rights advocates made common cause with practitioners of realpolitik to sound the alarm over Trump’s failure to defend, or even fully understand, the basic institutions that they held dear.”
De
National Review is een klassiek tijdschrift dat de afgelopen decennia een belangrijke rol speelde bij de ontwikkeling van de conservatieve beweging in Amerika. De National Review viel vorig jaar op doordat het
een hele special had gewijd tegen presidentskandidaat Trump. Daarmee plaatste het tijdschrift zich nadrukkelijk in het Never Trump-kamp. Hoe stelt de National Review zich nu op? Het magazine blijft kritisch, maar klinkt de afgelopen weken steeds hoopvoller over de nieuwe man in het Witte Huis. Vooral op het gebied van deregulering lijkt Trump vordering te maken.
“Four decades of nonstop growth in federal regulation show that tackling Washington’s bureaucracy is tougher than it sounds. But based on President Trump’s first 100 days, there is reason for optimism that this trend is about to change. President Trump has already issued two executive orders on regulatory reform. They sent a message to executive agencies: Regulatory restrictions on businesses will not be able to keep growing on autopilot.”
David Remnick schetst in het progressieve tijdschrift de
New Yorker een doemscenario. In een normale democratie hebben kiezers de luxe dat ze niet hun politieke leiders constant met grote nervositeit hoeven te volgen. Die tijden zijn echter voorbij.
“Trump flouts truth and liberal values so brazenly that he undermines the country he has been elected to serve and the stability he is pledged to insure. His bluster creates a generalized anxiety such that the President of the United States can appear to be scarcely more reliable than any of the world’s autocrats.”
Volgens commentator David Leonhardt van de
New York Times zijn de eerste honderd dagen van Trump
“the worst on record”. Hij geeft toe dat het een vrij arbitraire maatstaf is, maar geen president bereikte zo weinig in zijn beginperiode als Trump.
“Trump has made no significant progress on any major legislation. His health care bill is a zombie. His border wall is stalled. He’s only now releasing basic principles of a tax plan. Even his executive order on immigration is tied up in the courts. By contrast, George W. Bush and Ronald Reagan had made substantial progress toward passing tax cuts, and Barack Obama had passed, among other things, a huge stimulus bill that also addressed education and climate policy.”
De
Washington Post is even vernietigend in zijn oordeel. De president heeft geen van zijn grote beloften kunnen waarmaken.
“A big, beautiful wall on the U.S.-Mexico border? Trump hasn’t gotten a dime budgeted for it — from Mexico or from Congress. And the longer he goes without money for it, the less likely he is to actually get it.”
Het progressieve tijdschrift
The Atlantic constateert dat Trump in zijn eigen val is gelopen door zelf de lat extreem hoog te leggen voor de eerste honderd dagen. Wel benadrukt het de benoeming van rechter Neil Gorsuch als een belangrijke overwinning voor Trump. Aangezien rechters van het Supreme Court voor het leven zijn benoemd, strekt de impact van dit besluit zich mogelijk uit over decennia.
“The one exception that Trump cites, Neil Gorsuch, is indeed a notable one. By placing a young and strongly conservative justice on the Supreme Court bench, Trump can solidify a long legacy of conservative jurisprudence (though there’s little to suggest he has much personal interest in this, outside of the political win). The rest of Trump’s ambitious political agenda is largely stalled.”
Jonah Goldberg constateert droogjes in de
LA Times dat het grootste probleem van Trumps presidentschap Trump zelf is. Zijn leiderschapsstijl is zo Hobbesiaans dat het alleen maar tot chaos kan leiden.
“Trump brings the same glandular, impulsive style to meetings and interviews as he does to social media. He blurts out ideas or claims that send staff scrambling to see them implemented or defended. His management style is Hobbesian. Rivalries are encouraged. Senior aides panic at the thought of not being part of his movable entourage. He cares more about saving face and “counterpunching” his critics than he does about getting policy victories.”
De
Weekly Standard is het lijfblad van de neoconservatieven en is een getrouwe pleiter van een agressief buitenlandbeleid van Amerika. Het blad is dan ook sceptisch geweest over het America First van de isolationist Donald Trump. De toon van het blad is de afgelopen weken toch anders geworden. Dat is niet los te zien van de Amerikaanse aanval op het regime van de Syrische president Assad, iets waar neoconservatieven al jaren voor pleiten. Het was een beslissend moment in Trumps presidentschap.
“The strike at Syria had at its heart precisely that kind of global leadership, to enforce the century-old ban on chemical warfare—in the interest of decency and peace. His remarks ended with words that many predecessors, from Wilson to Roosevelt, and Kennedy to Reagan, might have spoken: "as long as America stands for justice then peace and harmony will prevail.” He finally accepted the role of Leader of the Free World.“
Het politieke magazine
Politico concentreert zich niet zozeer op de concrete resultaten van Trumps eerste honderd dagen, maar op de cultuuromslag die zich heeft voltrokken in Washington. Deze cultuuromslag, die het gevolg is van een president die lak heeft aan politieke conventies en tradities, zou een grote impact kunnen hebben.
"The indelible takeaway from those first 100 days is that Trump’s assault on political norms has continued. In fact, he has violated Washington norms so casually and constantly that his norm-breaking is becoming normalized. That shattering of protocol and expectations may turn out to be more consequential than any of his massive policy promises or modest policy achievements to date.”
De ultrarechtse, populistische nieuws- en opiniesite
Breitbart heeft zich ontwikkeld tot een enthousiaste cheerleader van het Trumpiaanse gedachtegoed. Daarom viel het deze week extra op dat de site zo kritisch was over de eerste honderd dagen van Trump.
President Donald Trump won the 2016 election promising to be a dealmaker, but he has yet to score a big win in Congress after his first 100 days. The future of Trump’s presidency depends on whether his White House learns to lead Congress — and whether Congress can rally behind his agenda.
De ultralinkse - en -progressieve
Huffington Post (sinds kort: HuffPost) is altijd (surprise! surprise!) ronduit vijandig geweest tegenover Trump. Lange tijd nam het Trump niet eens serieus. Toen hij zich in 2015 aanmeldde als kandidaat, plaatste de Huffington Post alle berichtgeving rond Trump steevast onder de sectie entertainmentnieuws.
Met Trump in het Witte Huis zijn ze gedwongen hem serieus te nemen, maar veel van hun verhalen zijn doorspekt met de woorden “nachtmerrie”, “ramp” of “mislukking”. De Huffington Post doet laatdunkend over de prestaties van de president. Er is nauwelijks een lijst van resultaten samen te stellen, schampert de site. Zelfs het benoemen van ambtenaren en ministers is uitgelopen op een mislukking.
This Cabinet still seems pretty clown-car, to be honest. To the extent that “experienced” people have found their way into the administration, it’s often been the result of Trump’s first choices crashing and burning. What’s more, the real story of Trump’s first 100 days has been all the positions left unfilled (primarily deputy staff at Cabinet agencies) and the massive number of tasks foisted upon Trump’s son-in-law, Jared Kushner, whose principal qualification seems to be that he can never be fired.
