Republikeinen proberen hun nieuwe zorgwet door het Congres heen te jassen, maar de vraag is of ze dat gaat lukken. De Democraten verzetten zich met hand en tand. Voor ultrarechtse Republikeinen gaat het alternatief voor Obamacare niet ver genoeg en voor gematigde Republikeinen gaat het juist te ver.

Gisteren publiceerde het onafhankelijke Congressional Budget Office (CBO - vergelijkbaar met de Nederlandse Rekenkamer) zijn berekeningen over het Republikeinse plan. Volgens het CBO verliezen in 2018 14 miljoen Amerikanen hun zorgverzekering als de Republikeinen hun zin krijgen. In 2026 loopt dat aantal op tot 24 miljoen. Met het plan bespaart de overheid wel $337 miljard over een periode van tien jaar. (Straks meer daarover met collega Jet Mok in het Radio 1 Journaal.)

Dit wordt hét grote dilemma voor Trump. De president had juist beloofd dat niemand erop achteruit zou gaan en dat iedereen een zorgverzekering zou krijgen. Een extra complicatie is dat miljoenen Trump-stemmers afhankelijk zijn van Obamacare, vooral in armere staten als West Virginia en Kentucky. Juist lage-inkomensgroepen dreigen het meest te verliezen door het Republikeinse plan. 

Het zal overigens niet verbazen dat het Witte Huis het “pertinent oneens” is met de analyse van het CBO. Andere Republikeinen gaven toe dat de cijfers weinig goeds voorspellen voor hun plannen. “Ik kan het niet mooier maak dan het is”, zegt de Republikeinse senator Bill Cassidy. “Het ziet er niet goed uit. De CBO-cijfers zijn, laten we zeggen, een eye-popper.” 

Toen Obama zeven jaar geleden zijn zorgwet lanceerde, was het bijzonder controversieel. Democratische Congresleden werden tijdens townhall meetings belaagd door boze kiezers. De Republikeinse keerden zich unaniem tegen de zorgwet en Obamacare was een cruciale drijfveer achter de opkomst van de Tea Party. De onvrede speelde ook een belangrijke rol bij het verlies van de Democraten in het Huis van Afgevaardigden en later de Senaat.

Hetzelfde lijkt nu te gebeuren met de Republikeinen. Het zijn nu Republikeinse Congresleden die tijdens townhall meetings fel bekritiseerd worden door boze kiezers over de ontmanteling van Obamacare. Ook tekenend: Trump wil niet dat de nieuwe wet Trumpcare gaat heten en de Republikeinse leider Paul Ryan heeft weinig zin zijn wetsvoorstel om te dopen tot Ryancare. In conservatieve kringen wordt al voorzichtig gesproken over grote verliezen bij de tussentijdse Congresverkiezingen van 2018.

De ironie van dit alles is dat de Republikeinen zelf voor de naam Obamacare hadden gekozen. Ze wilden de omstreden zorgwet verbinden aan president Obama, die later Obamacare als geuzennaam zou adopteren. Dat was een slimme gok van Obama, want zeven jaar later is Obamacare populairder dan ooit.  

Trump ondertekende gisteravond een nieuw decreet waarmee hij overheidsverspilling wil tegenaan. Hij geeft opdracht aan alle ministeries om te kijken waar gesneden kan worden op overbodige uitgaven. Het is een vrij vaag decreet, maar het past in een bredere strategie om de rol van de overheid te verkleinen door bijvoorbeeld in regelgeving te snoeien en overheidsagentschappen te kortwieken. Het overheidspersoneel vreest dat duizenden ambtenaren hun baan verliezen.

Die bezuinigingen beperken zich niet tot het binnenlandse beleid. Het blad Foreign Policy onthulde dat Trump de Amerikaanse uitgaven aan de Verenigde Naties wil halveren. Diplomaten hebben de opdracht gekregen een hele reeks aan initiatieven te schrappen, variërend van vaccinatieprogramma’s tot vredesinitiatieven in Syrië en Jemen.   

Acht jaar lang hekelden Democraten de obstructieve houding van de Republikeinen, die erop uit waren om elk aspect van Obama’s beleid te blokkeren. Democraten lijken nu zelf de Party of No te worden, constateert de New York Times. De Democraten zijn geen natuurlijke oppositiepartij en ze schuwen doorgaans harde tactieken. Maar de partij, gedreven door een boze, progressieve achterban, lijkt nu geen keuze te hebben. Democraten zijn zelfs bereid een government shutdown te forceren om de bouw van de muur aan de Mexicaanse grens tegen te houden. 

Zelden zoveel aandacht gezien voor de Nederlandse verkiezingen in de Amerikaanse media. Verschillende keren prijkte een verkiezingsverhaal uit de Low Countries op de voorpagina’s van Amerikaanse kranten. In de nasleep van de Brexit-revolte en de overwinning van Trump gaat natuurlijk veel aandacht uit naar ‘Gurt’ Wilders. 

De New York Times noemt Wilders de “reclusive provocateur” en een “uncompromising verbal bomb thrower”. De krant ziet de uitslag in Nederland als een voorbode voor verkiezingen in Duitsland en Frankrijk. De New York Times vroeg Nederlanders hun ervaringen over immigratie te delen. Het leverde 2.300 reacties en dit verhaal op. De krant schreef verder (hier en hier) over de Amerikaanse steun die de PVV kreeg. 

Breitbart, promotor van het Trumpiaanse gedachtegoed, is uiteraard een grote fan van Wilders. De ultrarechtse populistische website heeft het veelvuldig over de PVV-voorman, die zelf wel eens een stuk schrijft voor de site (hier en hier). Breitbart volgt het Nederlandse verkiezingsnieuws (of beter gezegd: het nieuws over Wilders) op de voet, of het nu Wilders’ beperkte bewegingsvrijheid is, zijn protesten tegen de Turkse regering of zijn harde aanvallen op de islam.    

De National Review ziet het open immigratiebeleid als de grootste blunder van opeenvolgende Nederlandse regeringen. Het roemt de verdiensten van ons land: Nederlanders zijn pioniers in kapitalisme, individuele vrijheid en religieuze diversiteit. “Waar zouden we zijn zonder Nederland?”, vraag het conservatieve weekblad zich vertwijfeld af. Maar Nederland had beter de grenzen kunnen sluiten voor moslims, zo stelt schrijver Bruce Bawer. 

De Washington Post vindt alle aandacht voor de “peroxide-blonde crusader” en “the Dutch Trump” begrijpelijk, maar achter de opkomst van de PVV schuilt een groter verhaal: de fragmentatie van de Nederlandse politiek. In een opiniestuk vraagt Afshin Molavi zich af of Nederland niet de weg kwijt is.

Foreign Policy spreekt over het Wilders Effect. Het maakt niet uit of de PVV-leider de grootste partij wordt of niet, constateert het tijdschrift. Zijn invloed op de Nederlandse politiek is immens. “The Islam-hating provocateur isn’t going to be the next prime minister of the Netherlands. But he’s already won.”

BuzzFeed benadrukt Wilders’ mix van politieke standpunten, die op veel Amerikanen merkwaardig overkomt. Zo combineert de PVV-leider een hard anti-immigratiestandpunt met zijn steun voor homorechten. Het is een combinatie die in de ultrarechtse hoek in de VS niet voorkomt. “The man who turned gay rights into a weapon in a war against Muslims”, kopt de nieuwssite. 

Wat mij betreft kwam het beste verhaal van Matt Steinglass, de buitenlandchef van The Economist, die enkele jaren in Nederland heeft gewoond (dan zie je dat het loont om buitenlandcorrespondenten te hebben). Door zich enkel op Wilders te concentreren, missen de buitenlandse media het grotere verhaal over Nederland, schrijft hij. “The broader story in the Netherlands is one of popular frustration with the normal process of governance. That will make it hard to run the country no matter how the vote turns out.”

Ook zakenkrant Wall Street Journal kwam met een vergelijkbare analyse. “Deze verkiezingen gaan veel meer dan alleen de opkomst van populisme. Alle discussies over populisme ten spijt, het grotere verhaal is de stabiliteit van de Nederlandse politiek.”

Het Republikeinse Congreslid Steve King, bekend om zijn harde anti-immigratiestandpunt, uitte gisteren zijn bewondering voor Geert Wilders, wat hem op een storm van kritiek kwam te staan. King legde op Twitter een verband tussen het behoud van eigen cultuur en immigratie.  

Vooral de woorden “somebody else’s babies” schoten bij velen in het verkeerde keelgat, inclusief Democratische én Republikeinse partijleiders. “Het lelijke racisme van Steve King heeft geen plaats in onze maatschappij, laat staan in het Amerikaanse Congres”, reageerde de Democratische leider Nancy Pelosi. 

Ook Paul Ryan, de Republikeinse voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, nam afstand van zijn partijgenoot. “The speaker clearly disagrees and believes America’s long history of inclusiveness is one of its great strengths”, aldus zijn woordvoerder. King  trok zich echter weinig aan van de kritiek.