“Bono zit misschien op een meter afstand van me. Met z’n zonnebril en z’n leren jasje is hij nog steeds heel erg Bono, maar omdat ik zo dicht bij hem ben, krijgt hij ook wat kwetsbaars. Dat is misschien ook de reden dat z’n zang, waar in de loop der jaren steeds meer kraakjes in zijn gekomen, extra intens bij me binnendringt. Opeens hoor ik de stem van een jong meisje meezingen. Ik draai me naar rechts en zit plotseling in haar bescheiden woning. ”
Donderdagavond keek ik m'n ogen uit bij de DocLab expo van het IDFA in de Brakke Grond, Amsterdam waar ze 30 virtual reality en digital storytelling installaties hebben. Wat een intense ervaring was het. Ik ben compleet overtuigd van de werking van VR als een ‘empathie machine’ zoals VR maker Chris Milk het noemt. Dit gaat grote implicaties hebben voor film, maar ook nieuws, kunst en politiek.
Ik schreef dit blogje over m'n ervaring.