Wat kun je doen als je baas een algoritme is? Als je beoordelingsgesprek bestaat uit een ratingsysteem, waarbij je bij een te lage score zonder pardon of overleg automatisch wordt ontslagen? Als je diensten worden ingepland op basis van wat van optimaal is voor het bedrijf, in plaats van rekening te houden met de schooltijden van je kind?
De ‘sharing economy’ heeft verborgen standaarden, zoals je kunt lezen in deze longread in de Financial Times. Aan de oppervlakte mag het wellicht lijken alsof je je eigen baas kunt zijn - als Uber driver of Deliveroo bezorger kun je je eigen klussen uitkiezen en werken wanneer het jou uitkomt. Maar dieper gezien, word je strak geregeerd door een algoritme: als je teveel klussen afwijst, dan lig je eruit. En hoewel je wel kunt kiezen wanneer je werkt, bestaan er over hoe je werkt strakke criteria: 'binnen … minuten moet je de bezorging voltooid hebben, anders…’
Kortom: De algoritmes van deze bedrijven oefenen zoveel controle uit over de werkers dat ze strikt genomen eigenlijk gewoon een klassieke werkgever-werknemer relatie hebben, met alle bijbehorende verantwoordelijkheden vanuit de werkgever (een minimumloon/vakantiegeld ed).
“They are treating you like an employee, so how can they say it’s self-employment? He feels as if Deliveroo has all the power of an employer but none of the responsibility. They can monitor and make sure they only pay for the time they really want to pay for, and yet have people available at all times, waiting on call.”
