Politici leven nog in een vorig tijdperk, toen informatie een zeldzaam goed was en technologie die informatie vrijelijk beschikbaar moest maken. Vandaag is informatie overvloedig en overal, en is het onze aandacht die het zeldzaam goed is geworden. Maar dat hebben zij blijkbaar nog niet opgemerkt, of ze negeren het op zijn minst. Neem nu de Europese wetgeving rond cookies, om het even simpel te houden. Dat is regulering op informatieniveau, niet op aandachtsniveau. 

Je kunt een bedrijf dat zijn businessmodel gebouwd heeft rond psychologische manipulatie gerust miljarden beboeten, maar op het eind van de dag zit je nog altijd met een businessmodel dat draait op psychologische manipulatie.

Vroeger was reclame min of meer informatieoverdracht – ‘ons wasmiddel gaat vijf keer langer mee dan dat van de concurrent’ – om zo keuzes te maken in de winkel. Vandaag hebben we alle informatie, en is reclame louter emotionele en psychologische manipulatie. Sinds die ommezwaai hebben we als maatschappij nooit besproken of we dat wel oké vonden. 

But on the other hand, there are the social interactions that remind us why Facebook exists and why we come back so often.

You share something that spurs a swath of jokey comment threads with friends or send earnest condolences to a buddy who lost a loved one. You geek out with fellow hobbyists or plan political action in a Facebook Group. You discover an art gallery opening or party down the street and invite pals to join you, or see that an old friend is visiting town and reach out to catch up in person. And through Messenger, you can strike up a convo with someone you can see is online, or laugh about the world in a rollicking group chat.

Moments of this nature deepen bonds with your immediate circle, cement you into a larger community, keep old relationships from dying out, foster connections with those aligned by interest or circumstance and trigger real-world meetups. They’re active, participatory and engaging. They aren’t isolating or misanthropic or a waste. They’re truly social, even with a screen in between.

We can tap out an angry tweet or missive in a few seconds. Hit send. Watch it echo and bounce around in cyberspace. Set our jaws in satisfaction as our outrage, anger, unhappiness, is validated, seen, amplified, like by like, follow by follow. And perhaps, this way, we think: “I have done something positive for society. My work as a citizen is done.” Thus, we don’t engage directly with governing institutions as much as we do tweet and status update and so on, precisely because engagement is much harder, socially, economically, culturally, than tapping out a few sentences on your iPhone. 

But the truth is that a million likes are not worth one single phone call, much less one single scolding visit to a recalcitrant leader. 

 Democracies need citizens, not audiences.