- Opbreken die handel in kleinere bedrijven! - Maar: hebben we daar onszelf als gebruikers dan niet mee, omdat bijv. een sociaal netwerk pas interessant wordt, als iedereen erop zit?
- Reguleer de boel door middel van octrooirecht, dwing techbedrijven om hun kennis te delen zodat er weer meer eerlijke concurrentie kan ontstaan en meer keuzevrijheid voor de consument. - Maar: is een inhaalslag nog eigenlijk wel mogelijk?
- Maak gebruikers de eigenaren van de grondstof van de Frighful Five: data. - Maar: daarbij komt ook heel wat werk op het bordje van de consument terecht. Zijn we daar wel capabel toe en hebben we daar wel zin in?
- Begin alternatieve gedecentraliseerde voorzieningen d.m.v. de blockchain technologie. - Maar: ook hierbij komt het werk op het bordje van de gebruikers terecht wat ten koste gaat van gebruiksgemak én veiligheid.
Deze week heb ik mogelijk een zesde strategie voor je: Maak de Frightful Five tot een publieke voorziening. Ofwel: behandel Facebook als een riool.
Dit artikel in The Economist schetst een gedachte-experiment waarbij Facebook als publieke voorziening wordt bekeken. Nu is het verdienmodel - alom bekend - dat de 1,3 biljoen gebruikers niks betalen, maar dat alleen al in 2016 Facebook 27 biljoen aan advertentie-inkomsten verwierf door de data van deze gebruikers te verkopen. Je moet toegeven: geen slecht verdienmodel.
Maar hoeveel zou Facebook echt redelijkerwijs verdienen als je het zou behandelen als publieke voorziening? Dan moet je gaan denken in RABs, oftewel ‘regulatory asset base’, een maat die in 1990 in de UK werd vastgesteld om de investeerders in geprivatiseerde netwerken van publieke voorzieningen zoals elektriciteit, gas, de spoorwegen, telecombedrijven en water gerust te stellen dat hun investeringen niet oneerlijk zouden worden behandeld. Dit is hoe de RAB werkt:
“The idea is that the monopolist’s profits should not exceed the level that a competitive market would allow. That means estimating the cost to an imaginary new entrant of replicating the incumbent’s assets (this is the RAB) and calculating the profits the newcomer would make if its returns matched its cost of capital. The actual monopoly’s earnings should not exceed this amount.”
Als de RAB toegepast wordt op Facebook, zou dat betekenen dat gebruikers aan de ene kant kunnen kiezen of ze hun data aan adverteerders willen verkopen, maar aan de andere kant Facebook moeten betalen voor het gebruik van hun dienst.
De auteur van het stuk rekent uit dat om 12% gegarandeerde ‘return on investment’ te kunnen bieden aan Facebook, gebruikers 15 dollar per jaar aan Facebook zou moeten betalen, maar dat ze wel 23 dollar kunnen verdienen door hun data aan adverteerders te verkopen.
Ik merk tijdens het schrijven dat ik de RAB nog niet helemaal begrijp, en er zijn ook zeker wat bezwaren (die ook in het stuk worden genoemd), maar het concept van Google/Facebook als publieke voorziening te beschouwen prikkelt wel tot nader onderzoek.