Volgens cyborgantropoloog Amber Case zijn wij niet zo zeer slecht in technologie, maar is technologie slecht in ons. Onze tech dwingt ons nu namelijk vaak om ons als een machine te gedragen om succesvol een taak uit te voeren. En zoals Cases mantra is: de primaire taak van een persoon zou niet het zich bezighouden met technologie moeten zijn, iemand moet gewoon mens kunnen zijn. We moeten dus op zoek naar technologie die ons zo menselijk mogelijk maakt.

Eén van de technologieën waar Case ontzettend veel potentieel in ziet om haar ideale tech-mens-relatie in the kunnen verwezenlijken is affective computing. Affective computing is technologie die menselijke emotie kan herkennen, interpreteren, verwerken en simuleren. Stel je voor: je komt thuis na een frustrerende werkdag en je smart home stemt de muziek, de lichten en andere aspecten van je thuisomgeving daarop af. Je koelkast suggereert dat je beter geen ijs vanavond kunt nemen, omdat je stress levels hoog zijn en je ervaringen uit het verleden hebben bewezen dat je dan grote kans op overeten hebt. Je auto waarschuwde je tijdens de rit naar huis al om voorzichtig te rijden omdat je nogal gespannen lijkt. En terwijl je nog op je werk zat suggereerde je laptop je om meer korte pauze te nemen om je frustratie uit te laten waaien.

Het lijkt science fiction, maar technologie die je emoties kan lezen en een soort van ‘emotionele intelligentie’ heeft, is niet zo ver weg als je denkt. Er wordt nu technologie ontwikkeld die menselijke gezichtsuitdrukkingen en micro-expressies, lichaamshouding, gebaren, toonhoogte, spraak en zelfs het ritme en de kracht van hoe je toetsen op je keyboard intikt, of de temperatuur van je handen kan meten om zo veranderingen in de emotionele staat van iemand te kunnen registreren. 

Eén van de bekendste en grootste bedrijven op het gebied van affective computing is de Amerikaanse onderneming Affectiva, die een analyse van emotionele reacties op reclamespotjes, films of televisieseries aanbiedt. Affectiva heeft al een hele reeks grote bedrijven als klant, waaronder Coca-Cola, BBC, CBS en Disney. Het bedrijf werkt momenteel ook met ‘een heel groot Japans automerk’ om affective computing technologie in hun auto’s te stoppen die kan registeren wanneer je afgeleid of slaperig bent, en vervolgens ook een ambulance of vriend of familielid kan bellen in een noodgeval.

Filosoof Alain de Botton ziet in affective computing een kans voor ons om onze emotionele intelligentie te vergroten.

Kortom: We kunnen eigenlijk wel heel erg nodig hulp gebruiken. Een paar voorbeelden van zaken waarin AEI volgens De Botton ons een boost kan geven:

De Botton ziet AEI als enorme upgrade voor ons educatiesysteem. Als je het goed bekijkt, stelt hij, weten we nu eigenlijk niet goed waar de talenten van bepaalde mensen liggen, en wat ze dus nog aan kennis moeten bijspijkeren of op welke manier van leren deze kennis er het beste ingepropt kan worden. En dus ‘stoppen we mensen maar met z’n allen – als schapen – in klassen en praten we urenlang tegen ze, terwijl de meesten van hen hier bar weinig van opsteken’. 

Nieuwsmedia voeden ons momenteel volgens de Botton op inadequate, sporadische wijze. In een wereld waar we meer dan ooit goede informatie nodig hebben, waarin wat we aan nieuws communiceren ons beeld van de politiek, samenleving en onszelf tekent, moeten we het doen metAons brein dat gericht is op het exceptionele, onmiddellijke, dramatische, in plaats van op sluimerende zaken zoals klimaatontwikkeling die allang niet meer sexy zijn of dramatisch, maar wel een grote impact hebben. Volgens De Botton kan AEI ons hierbij helpen, door het shockeffect tegen te gaan, zodat we betere keuzes kunnen maken voor een evenwichtigere nieuwsconsumptie, dat zo ook voor een meer gebalanceerd beeld van de samenleving kan zorgen.

Ironisch genoeg kan affective computing echter ook gebruikt worden om een volgende fase van de aandachtseconomie in te luiden. Waar we in de aandachtseconomie voor (gratis) diensten betalen met onze aandacht en met onze data waardoor onze voorkeuren en gewoontes getrackt kunnen worden, zullen we in de emotie-economie gaan betalen door het blootgeven van onze emoties. 

Bedrijven zouden met affective computing bijvoorbeeld een dynamisch advertentiesysteem kunnen creëren. Denk bijvoorbeeld aan een televisie vol met sensoren, waaronder een thermografische camera (om lichaamstemperatuur mee te meten), een infrarood laser (om diepte te kunnen inschatten) en een microfoon. Door met deze sensoren de kamer te kunnen scannen, zou het systeem zo de leeftijd, geslacht, gewicht, lengte, huidskleur, haarlengte, gezichtskenmerken, welke taal men spreekt en of de mensen in de kamer een accent hebben kunnen determineren. Het zou huisdieren, meubels, schilderijen en zelfs een zak chips kunnen identificeren. Het zou activiteiten als eten, sporten, lezen, slapen, knuffelen, schoonmaken kunnen volgen. Het zou kunnen scannen op emotie: lachen of ruzie tracken. 

Al deze data samen zouden de keuze voor tv-advertenties sturen. Bij een echtelijke ruzie popt dan een advertentie voor een huwelijkstherapeut op. Bij tekenen van stress kan een advertentie voor aromatherapiekaarsen komen. En als iemand vrolijk is aan het neuriën zou dat het teken voor het systeem zijn om de advertentiesectie gericht op ‘happy people’ te starten.