Goed, laat ik dan maar meteen verklappen door welk principe de aandachtsindustrie gedreven wordt: het verlangen naar groei. Continu moeten groeien, dat is niet alleen het principe achter de aandachtsindustrie, maar waar onze hele economie op gestoeld is.
Many CEO’s understand that meeting short-term growth targets is not in the best long-term interests of their compagnies or their customers, but they are themselves caught up in a winner-takes-all race for dominance against all other digital behemoths. It’s grow or die. So each tech company must become as intrusive, extractive, divisive, time-consuming, wasteful, expensive, job killing, exploitative and manipulative as the next one.
Door de groei-economie ontstaat een gat tussen de groei van het bedrijf en de daadwerkelijke waarde ervan, schrijft Rushkoff.
“Strangely enough, the compagnies do keep growning, but they don’t create or produce any value. [..] For the past seventy years or more, according to economists at the Deloitte Center for the Edge, corporate profits over net worth have been steadily decreasing.”
Dat zie je niet alleen in de aandelenmarkt terug, maar ook in de daling van de praktische waarde die de producten hebben voor hun consumenten:
Technologies were prized amost for their ability to extract value from people in terms of “eyeball hours” and the data that could be derived from them. As a result, we have ended up in an always-on digital landscape, constantly pinged by updates and enduring a state of perpetual emergency interruption […] We are developing our new technologies not for the betterment of humanity or even our business but to maximize the growth of the speculative marketplace. And it turns out that these our not the same thing.
Bedrijven zijn zo goed geworden in het vereconomiseren van alle aspecten uit onze levens – inclusief onze aandacht – dat er aan de meeste mensen weinig meer te verdienen viel. En dus moest er op zoek worden gegaan naar een andere manier van verdienen aan gebruikers die de groei-economie zou kunnen dienen.
Voilà: de geboorte van het meetsysteem van de aandachtsindustrie. De likes, favorieten, retweets enz. werden de nieuwe soort valuta in de groei-economie. Helaas werd het tegelijk het meetsysteem waaraan ook onze kwaliteit van leven wordt afgemeten. En zoals je wel kunt bedenken: je sociale leven afmeten in het aantal likes dat je ontvangt levert een heel andere eindstand op dan het afmeten aan het aantal kwalitatieve contacten dat je hebt gehad.
We begaan een fout in onze redenering, als we dit alles toeschrijven aan de digitale tijd. De groei-economie die aan de grondslag ligt van de aandachtsindustrie ademt namelijk de waarden van de industriële tijd stelt Rushkoff.
Willen we dus betere meetsystemen voor onze digitale tools ontwikkelen, dan moeten we beseffen door welk economisch principe we nu gedreven worden – de groei-economie – en hoe dit tot stand is gekomen. Zo zien we dat dit een man-made constructie is, die heel andere waarden voorstaat dan waar wij nu onze levens en samenleving op willen bouwen:
They tend to accept the growth-based economy as a preexisting condition of nature. It is not. The rules of our economy were invented by particular human beings, at particular moments in history, with particular goals and agendas. By refusing to acknowledge the existence of this man-made landscape and our complicity in perpetuating it, we render ourselves incapable of getting beneath its surface.
