Nu moet je Rushkoffs punt niet simpelweg zien als een oproep om met z'n allen te gaan programmeren (hoewel hij dat wel toejuicht). Het gaat veel verder: we moeten begrijpen hoe onze technologie werkt. Technologie is volgens hem namelijk altijd bevooroordeeld - biased - tot iets. Het heeft een intentie tot iets, en dat hoeft niet eens speciaal ingeprogrammeerd zijn uit commerciële overwegingen, zoals social media die zijn geprogrammeerd om jouw aandacht zo lang mogelijk vast te houden.
De intenties van technologie zijn namelijk verbonden aan superbasale eigenschappen van hoe tech nu eenmaal werkt. Zo opereert technologie buiten tijd.
Instead of operating in time, computers operate from decision to decision, choice to choice. Nothing happens between the moments I type any two letters on the keyboard. As far as the computer is concerned, THIS word is the same as THIS one, even though I took one second to produce the first, and a full minute to produce the second.
Als je dit begrijpt, dan begrijp je twee belangrijke punten:
* Het feit dat het nu mis gaat komt doordat wij en onze technologie inherent (en letterlijk) anders geprogrammeerd zijn op heel belangrijke punten.
* Het gaat niet mis bij technologie, maar door ons gebruik van technologie. Zo bezien is het eigenlijk heel logisch dat ‘tijdloze’ technologie problemen gaat veroorzaken, zeker nu deze tijdloosheid wordt versterkt door het mobiele karakter van tech. Wil je dat je tech weer voor je gaat werken, dan moet je het losrukken uit haar tijdloze dimensie en weer binden aan jouw menselijke tijden.
Om het concreet te maken: nu email naar ons toekomt, waar we ook zijn, in plaats van dat we ervoor online moeten gaan op een computer aan een internetkabeltje, zijn we in de tijdloze dimensie van de computer terecht gekomen. Logisch dat we ons dan ‘altijd aan voelen staan’. En wat weer terug naar de menselijke dimensie betekent? Nou, voor mij bijvoorbeeld m'n email proberen te checken op gezette tijden en daarbuiten niet.
Our computers live in the ticks of the clock. We live in the big spaces between those ticks, when the time actually passes. By becoming ‘always on’ we surrender time to a technology that knows and needs no such thing.
Een andere basale bias is dat in de technologische dimensie alles een keuze is, omdat tech volgens het binaire systeem wordt gemaakt. Het is 0 of 1. Alles moet precies worden vastgelegd, er is geen grijs gebied. Dat betekent dat als we de interactie aangaan met deze technologie, we onszelf ook onderhevig maken aan deze strikte keuze-architectuur.
This often leaves out things we have not chosen to notice or record, and forces choices when none need to be made. […] We must come to recognize that increased number of choices in our lives as largely a side effect of the digital; we always have the choice of making no choice at all. […] We are making choices not because we want to, but because our programs demand of them.
Wanneer werkt de keuzearchitectuur van technologie voor ons en wanneer kunnen we beter uit deze zwart-wit dimensie stappen?
Laatste voorbeeld van een bias - Rushkoff geeft trouwens er meer in zijn boek: Omdat technologie absoluut in plaats van relatief is, neigt het naar anti-complexiteit. Nuance is lastig om in te programmeren. Dus de vraag is, wat verloren gaat als we steeds meer vertrouwen op de simplistische modellen van technologie:
Is Google Maps werkelijk een vervanging van onze kennis van de weg? Is Foursquare een vervanging van onze kennis van een buurt? Meet mijn slaap-app werkelijk hoe goed ik slaap of mist het iets cruciaals?
Belangrijk om te beseffen is dat deze inherente eigenschappen van technologie geen slecht ontwerp zijn. Dit is gewoon hoe tech werkt. Het heeft z'n beperkingen, net als wij. De kunst is deze beperkingen van beide kanten te begrijpen en ons daarop af te stemmen.
