Woest word ik er van. Een dikke BMW plakt aan m'n bumper en seint. We rijden door de Maastunnel en zodra het kan gaat de BMW er met volle vaart voorbij. ’Klootzak’, zeg ik (ja ik zei iets ergers). ’Hij moet vast naar het ziekenhuis…’, zegt Alieke vrolijk, ’…z'n vrouw ligt misschien op de achterbank te bevallen’. Kijkend naar het rijgedrag in Rotterdam, bevallen veel vrouwen op de achterbank. Niet het punt. Ik koos voor een snelle conclusie en irritatie, Alieke voor empathie.

Zo las ik dit stuk van Jane Park, over begrip opbrengen voor anderen. Zij irriteerde zich aan een vrouwtje in het zwembad die lelijk deed. Toen schoot deze gedachte door haar hoofd: ’What if they’re suffering?’. Wat als die vrouw een ontzettende kutweek heeft gehad door slecht nieuws? Misschien is ze daarom een beetje kribbig. Dat is bij me blijven hangen.

Het raakt iets wat ik leerde in mijn werk: ’There’s always more to it’. Op ons werk kunnen we ons de hele dag irriteren aan collega’s, managers of klanten. Bedenk dat je niet het hele verhaal kent. Er is altijd meer dan je ziet of wat iemand vertelt. Je weet niet wat die persoon heeft moeten doorstaan of waar het nu doorheen gaat. Dat zorgt bij mij direct voor empathie en begrip. Zo word je werk een stukje leuker.

Probeer het vandaag eens, ik ben benieuwd of het bij jou werkt.

Groetjes,

Roland