Popcorn #8: Na 'Beychella' zijn de ogen gericht op Janelle Monáe

Wat was er de afgelopen weken veel groot muzieknieuws: de spraakmakende primeur over het trollenleger van Dotan, het baanbrekende optreden van Beyoncé op Coachella, de Pulitzer voor Kendrick Lamar en tot slot de dood van dj en producer Tim Bergling.

Natuurlijk verscheen er ook weer een hoop nieuwe muziek. Ik luisterde veel minder dan verwacht naar het nieuwe album van JOHAN. Dat ligt niet aan de kwaliteit van Pull Up, want ook deze nieuwe plaat  - de eerste in negen jaar tijd - staat weer vol sterke gitaarpop. Zo werd ik naast de prachtige single About Time geraakt door Your Face en No Problem Next Week. Waarom heb ik dan nog niet de drive om de plaat steeds opnieuw op te zetten? Klinkt het té vertrouwd? Meet ik de kwaliteit onterecht af aan het niet te overtreffen Pergola (2001)? Ik kom er niet uit. 

In deze nieuwsbrief gooi ik het weer eens over een andere boeg. Dit keer heb ik zeven video’s op een rij gezet die het kijken waard zijn. Zoals wel vaker domineren vrouwelijke artiesten en dan schrijf ik nog niet eens over Kali Uchis en Cardi B. bij Saturday Night Live.  

Lang geleden dat een optreden internationaal zo veel aandacht kreeg en bejubeld werd als dat van Beyoncé op Coachella. Zo schreef The New York Times:

There’s not likely to be a more meaningful, absorbing, forceful and radical performance by an American musician this year, or any year soon.

Volgens The Guardian is Beyoncé in an league of her own (5 sterren) en NRC zette haar ‘episch’ concert met gastoptredens van haar man Jay Z, haar zus Solange en een Destiny’s Child-reünie op pagina 3. 

Dat willen we zien! Maar hoe? In dit artikel maakt Carlo Kiksen (van de nieuwsbrief over branding en marketing in de muziek) zich heerlijk boos dat het optreden niet integraal online staat en bestempelt dit als een gemiste kans:

With all the great responses afterwards, Beychella could break all streaming records. If fans could watch the video whenever they want, Beychella has the potential to become the most legendary performance ever, by any artist. Now, it’s just a great performance on a Saturday in April.

Treurig genoeg zijn ook nog een keer tal van smartphonevideo’s van het optreden inmiddels van YouTube verwijderd. Gelukkig kunnen we ons nog storten op deze compilatievideo van 50 minuten in redelijke kwaliteit.

Naast Beyoncé is Janelle Monáe de grote, rijzende ster van dit moment. De Amerikaanse zangeres en actrice bouwt de spanning naar haar vijfde album, dat vrijdag verschijnt, zorgvuldig op. 

De laatste weken kunnen we ons vergapen aan de ene na de andere prachtig vormgegeven videoclip met opwindende choreografie en kleurrijke kostuums. Eerst waren daar de clips van het funky, door Prince geïnspireerde Make Me Feel en het rauwere Django Djane (met een rappende Monáe), toen verscheen de spraakmakende videoclip van PYNK met Nederlandse vaginabroeken in de woestijn en maandag kwam daar de spetterende clip van I Like That bij. Dit keer wordt de ster omringd door een pauw, flamingo’s en haarzelf (…) in sneeuwwit kostuum. 

Daar blijf het niet bij. Morgen, een dag voor de albumrelease, verschijnt doodleuk een 44 minuten durende film: Dirty Computer: An Emotion Picture By Janelle Monáe. Tegenover Rolling Stone vertelde ze daar het volgende over:

Erg benieuwd naar de film en het nieuwe album van deze ontzettend veelzijdige superster. Door al die indrukwekkende videoclips zou je bijna vergeten dat de eerste tracks van Dirty Computer ook nog eens heel erg sterk zijn. De plaat krijgt alvast vijf ballen in NRC. Popjournalist Hester Carvalho noemt het een “adembenemend werkstuk”.

In mijn vijfde muziekmail schreef ik al over de gehypte band Superorganism, die er zo vrolijk op los knutselt met laptops, synthesizers, gitaar en gekke samples. Over hun debuutalbum was ik toen vrij kritisch, maar ik ga de band leuker en leuker vinden. Deze Take Away Show van het Franse La Blogothèque, dat al tien jaar lang intiem gefilmde sessies van artiesten op originele plaatsen brengt, draagt daar zeker aan bij. 

In de eerste video zien we de leden van Superorganism aan een gedekte tafel in het Parijse restaurant La Cantine de La Cigale zitten. De appels blijken daar niet voor niks te liggen. Een goede getimede hap daarin levert het gewenst geluidseffect voor Something For Your Mind op. Het spelplezier druipt er vanaf.  Door dat wat verbaasde chique stel even verderop en de jongen die stoïcijns in zijn boek blijft lezen, kreeg ik alleen maar een grotere glimlach op mijn gezicht.  

Bij de andere sessie wordt Superoganism niet omringd door mensen, maar door speelgoed - van Play-Doh, Smartmax tot speelgoedautootjes. De band zit op de grond in speelgoedwinkel Sous Le Préau en speelt Everybody Wants To Be Famous, dat andere sterke nummer van hun debuutalbum. Zangeres Orono ziet er met speelgoedcape en hoed zo mogelijk nog jonger uit dan anders (mijn vrouw: ze lijkt wel 3!). Door het intieme camerawerk, de knieën en grond die als percussie worden gebruikt, de koortjes en de blikjes die open worden getrokken, is het onmogelijk om niet verliefd te worden op Superorganism. 

Al de hele week had ik me verheugd op het optreden van VanWyck in boekwinkel Broese, afgelopen zaterdag om 15.30 uur. Uitgerekend op die middag was ook een van mijn beste vrienden voor het eerst in lange tijd op bezoek vanuit Brussel en die kon ik moeilijk om 15.15 uur wegsturen.

Bij zijn vertrek om 15.45 uur scheurde ik nog maar even naar de stad en slalomde ik in de hitte om het winkelende publiek. Ik was blij dat ik in Broese nog net de laatste 1,5 minuut van de Record Store Day-sessie van VanWyck kon meepikken. Ik had me niet helemaal voor niks gehaast, maar dit was natuurlijk veel te kort. Het gesigneerde exemplaar van An Average Woman, het album dat mij in 2018 tot dusver het meest wist te raken (lees hier mijn review), maakte veel goed. 

Nou maar hopen dat er later dit jaar een optreden in TivoliVredenburg, Molen de Ster of EKKO volgt. De Amsterdamse singer-songwriter Christine Oele weet namelijk ook live te ontroeren met haar prachtige, doorleefde stem. Dat blijkt wel uit de video van de album release show in de Melkweg die vorige week op YouTube werd geplaatst. Fijn dat ik Bring It On, de afsluiter in Broese, toch nog in z'n geheel kan zien en horen, met cello en violen. 

The Gloaming is nog een band waar ik al eerder over schreef. Het tweede album van deze Ierse supergroep was mijn op een na favoriete album van 2016 en in Popcorn #3 had ik het over het voorproefje van hun live-album dat begin maart uitkwam. Deze plaat, die werd opgenomen in de National Concert Hall in Dublin, bewijst nog eens de virtuositeit van de muzikanten, vooral die van fiddle-speler Martin Hayes en pianist Thomas Bartlett. 

Bij hun concert in Muziekgebouw aan ‘t IJ kwam ik erachter dat The Gloaming vooral een band is die je ook in actie moet zien. Hayes maakt indruk als hij in duizelingwekkende snelheid op zijn viool speelt en Bartlett lijkt soms voorovergebogen compleet in zijn vleugel te verdwijnen.

Gelukkig werd onlangs een registratie van een van de in mum van tijd uitverkochte concerten van The Gloaming in Dublin uitgezonden op de Ierse tv en die kon ik via de RTE Player terugkijken. Pas een paar dagen geleden kwam ik erachter dat de uitzending van deze show, waarbij ook de Ierse president Michael D. Higgens aanwezig was, door iemand op YouTube is gezet. Nou maar hopen dat de band snel weer eens naar Nederland komt, want natuurlijk is het in echt - als er niet gesneden wordt in de soms uitgesponnen nummers - nóg mooier. 

Wat een prachtig nieuw nummer van Okkervil River is dit. Veel beter dan de eerder uitgebrachte single Don’t Move Back To LA van het album In the Rainbow Rain dat vrijdag verschijnt. Dat ligt vooral aan de opvallende, persoonlijke tekst die uitstekend te volgen is in deze mooie lyric video. Zanger Will Sheff zingt met zijn breekbare, emotioneel geladen stem over hoe hij op jonge leeftijd een tracheotomie heeft gehad, waarbij na een snede in de hals een buisje in de luchtpijp wordt aangebracht:

In dit interview met Billboard vertelt de zanger hoe dit een stempel op zijn kinderjaren en het leven van zijn ouders heeft gedrukt en onbedoeld ook heeft geleid tot een motief in zijn muziek. Na wat research kwam hij erachter dat ook tal van beroemdheden deze medische ingreep hebben gehad: van Mary Wells, Gary Coleman, Ray Davies tot Dylan Thomas. Ze komen allemaal langs in dit nummer, dat eindigt met een erg fraai muzikaal jaren tachtig outro van ruim een minuut. 

Het nieuwe album, dat tot dusver geen hele positieve recensies krijgt, valt nu al in z'n geheel te beluisteren bij NPR. 

Tot slot nog dit mooie nieuwe nummer van de Canadese zangeres en pianiste Béatrice Martin met de artiestennaam Coeur de pirate, gespeeld in l'Église Saint-Jean-Baptiste in Québec. Ik had in alle eerlijkheid tot twee weken geleden nog nooit een nummer van haar gehoord en stuitte bij toeval op Somnambule (songtekst) via een de playlists die ik volg; weet even niet meer welke. Fijne muziek voor in de auto naar Frankrijk deze zomer.

Dat was ‘m voor deze week! Komende vrijdag verschijnen dus de nieuwe albums van Janelle Monáe en Okkervil River. Verder kijk ik uit naar de nieuwe platen van Damien Jurado, DJ Koze, Frank Turner, Iceage, Jon Hopkins en Leon Bridges die een week later uitkomen. En natuurlijk het optreden van Marlon Williams van komende zaterdag in EKKO. 

Veel luister- en kijkplezier gewenst!

Groet, David Haakman