Popcorn #65: Eindelijk weer een écht goede Springsteen-plaat | De fluitende vogels van Adrianne Lenker

Ha muziekliefhebbers,

Het is fascinerend hoe je met artiesten een haat-liefdeverhouding kunt hebben. Ik heb die met Bruce Springsteen. Pas in 2006 ging ik hem echt waarderen door een plaat waar niet eens zijn eigen nummers op staan, maar waar ongelofelijk veel spelplezier vanaf spat: The Seeger Sessions. Daarna kocht ik heel wat platen uit zijn rijke oeuvre, waaronder jubileumedities van Born To Run en Darkness on the Edge of Town. Door zijn onvergetelijke marathonconcerten op Pinkpop (2009 en 2012), het Goffertpark (2013) en Malieveld (2016) werd ik echt een groot fan.

En toch wringt er soms iets. Want helaas klinkt The Boss op zijn albums doorgaans een stuk minder sterk dan live. Echt slechte platen heeft hij deze eeuw niet gemaakt, maar de productie en mix stonden me regelmatig tegen - vooral op Working On A Dream. Over Western Stars (2019) was ik aanvankelijk best enthousiast, maar ik draai die plaat nooit meer. Toch te gepolijst?

Ook van single Letter To You van zijn gelijknamige nieuwe album werd ik nog niet erg enthousiast. En dan is er ook nog die vrij afzichtelijke hoes waarop de sneeuwvlokken voor zijn gezicht dwarrelen. Alsof hij godbetert een kerstplaat heeft gemaakt. Nee, eigenlijk had ik maar weinig zin in Letter To You.

Na de eerste vooruitgesnelde positieve recensies - vooral die van Gijsbert Kamer in De Volkskrant - werd ik toch wel weer nieuwsgierig. Die recensies hebben het gelukkig bij het rechte eind, want dit blijkt zowaar de beste Springsteen-plaat in jaren. En verrek, zo luister ik al dagen weer naar Bruce en ga ik vanavond maar eens die docufilm op Apple TV Plus kijken. De liefde overwint.

Kunnen we ooit weer met 60.000 man dik op elkaar gepakt een concert van Bruce Springsteen en zijn legendarische E Street Band bijwonen? Door corona lijkt dat nog onbestaanbaar en wat is dat pijnlijk. Want er is geen andere artiest die met zijn band het publiek in een paar uur tijd zo op kan tillen en energie en hoop mee kan geven, waar je jaren mee voort kunt. Gelukkig heeft Springsteen die energie samengebald op zijn nieuwe album, waarop het lijkt alsof zijn zevenkoppige band in je huiskamer staat.

Wat is het een goede zet dat hij voor Letter To You weer eens met zijn E Street Band de studio in is gedoken. Geen eindeloos opnameproces, maar gewoon een paar dagen met elkaar rocken. En met plezier, dat hoor je duidelijk aan dit album af. Eindelijk klinkt weer het vertrouwde grootse live-bandgeluid. Zo is het heerlijk om aan het slot van Last Man Standing als vanouds de saxofoon te horen schetteren. Ook de gitaarsolo van Nils Lofgren op Burnin’ Train is vintage E Street Band; wat zou dit een fijne opwarmer bij een Springsteen-concert zijn.

Opvallend dat de band ook gebruikmaakt van drie Springsteen-nummers die al bijna vijftig jaar in de kast lagen: het epische Janey Needs a Shooter en If I Was the Priest - allebei bijna 7 minuten lang - en Song for Orphans met heerlijke mondharmonica. Het zijn alle drie pareltjes en je vraagt je af wat er nog meer voor moois in zijn archief ligt.

Springsteen omarmt niet alleen de muziek en het geluid van zijn begindagen. Ook in veel teksten blikt hij terug op zijn verleden. Op de ingetogen openingstrack One Minute You’re Here - wat ontsierd door een lelijke fade out - is het verlies van bandleden, onder wie Danny Federici (2008), Clarence Clemons (2011) en George Theiss (2018; uit zijn eerste band The Castiles) voelbaar. “I thought I knew just who I was /And what I’d do but I was wrong / One minutе you’re here / Nеxt minute you’re gone”, zingt hij.

Dit verlies van dierbaren en ouderdom zijn belangrijke thema’s op het album, maar die weet hij elders te verwerken in nummers waar de levenslust van afstraalt. De 71-jarige zanger klinkt op het daverende Letter To You nog dusdanig vitaal dat we mogen blijven dromen dat we ooit nog eens live kunnen zien hoe hij zijn ‘House Of A Thousand Guitars’ in vuur en vlam zet.

Komen die vogelgeluiden nou uit mijn hoofdtelefoon? Tijdens het luisteren naar Zombie Girl, een van de prijsnummers van Adrianne Lenkers nieuwe album, was ik heel even in vertwijfeling. En dat was niet de enige keer. Want horen we daar nou regen op het dak tikken aan het begin van Come?

Begin dit jaar moest Lenker de tournee van haar succesvolle band Big Thief wegens corona abrupt afbreken. Ze huurde voor twee maanden een blokhut in Massachusetts en daar nam ze met technicus Phil Weinrobe dit album op, omringd door de natuur. Wat mooi dat we die zo nadrukkelijk terughoren op Songs, naast haar markante hoge stem en akoestische gitaar. Ze vergroten de intimiteit van dit album dat helaas wat minder sterk en afwisselend is dan voorganger Abysskiss (2018). Hopelijk wordt haar band snel weer herenigd!

Lees een mooi interview met Adrianne Lenker in NRC over de totstandkoming van dit album.

Heeft Ela Minus het ultieme lockdown-nummer gemaakt? Op basis van de eerste regels van Dominique zou je dat wel zeggen. Daarin zingt de in Colombia geboren elektronische artiest:

Dit intrigerende The Knife-achtige nummer is een van de hoogtepunten van haar debuutalbum Acts of Rebellion, vol duistere soundscapes, ambient en dromerige synthpop met hier en daar een politieke boodschap. Ze nam de plaat in haar eentje op in haar appartement in Brooklyn met louter analoge apparatuur; ze toverde geen geluiden uit een computer. Medelijden met haar vrijwillige quarantaine is niet nodig, want ze eindigt met de tekst:

Twee jaar geleden schitterde Julien Baker samen met Phoebe Bridgers en Lucy Dacus in samenwerkingsverband boygenius. Faith Healer is het eerste veelbelovende voorproefje van haar derde album Little Oblivions, dat eind februari verschijnt. Niet geheel verrassend ligt het geluid aardig in hetzelfde straatje als dat van Phoebe Bridgers uitstekende plaat Punisher en dat vinden we helemaal niet erg. In de videoclip worstelen twee mannen er lekker op los in een rommelig kerkgebouw. Toepasselijk, want dit compacte liedje gaat over de worsteling met een verslaving, die gepaard gaat met een verlangen naar verlichting.

Op het eerste solo-album van Matt Berninger mis je de rauwe randjes en het spannende drumwerk van zijn band The National, maar Serpentine Prison is zeker niet slecht. Ook hier roept de zanger weer genoeg emoties op met zijn donkere bariton, omlijst door een smaakvolle instrumentatie. Singles One More Second, Serpentine Prison en Distant Axis zijn de hoogtepunten, maar vanochtend werd ik even gegrepen door Silver Springs met Gail Ann Dorsey. Geen uitschieter op de plaat, maar deze fraaie uitvoering mag er wezen.

Ik kijk vooral uit naar het nieuwe album van VanWyck, God Is in The Detour, dat komende vrijdag verschijnt. Kijk vooral al even naar deze registratie in De Kleine Komedie van de ontroerende single Your Favorite Tune.

Daarnaast ben ik erg benieuwd naar Lichthuis van Typhoon dat dan na wat uitstel eindelijk uitkomt. Vandaag staat er een interview in Het Parool met de zanger/rapper over die plaat.

Dit zijn de andere albums die we kunnen verwachten:

Een week later (6 november) staan er een stuk minder nieuwe platen op de planning. Dit zijn de op voorhand interessantste twee:

Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman