Popcorn #64: De schitterende herfstplaat van Spinvis | Nachtclubs dicht? Draai dan deze platen thuis

Ha muziekliefhebbers,

Er zijn weinig Nederlandse artiesten die zulke sterke emoties oproepen als Spinvis. Of je vindt de muziek van Erik de Jong fantastisch of he-le-maal niks, een middenweg lijkt haast niet mogelijk. Daar is sinds zijn debuutalbum uit 2002 niks aan veranderd.

Ook huize Haakman is verdeeld in twee kampen. Twee jaar geleden ging ik nog met een van mijn zoons naar het concert van Spinvis in Zeist, maar inmiddels luistert hij liever naar top 40-muziek en Michael Jackson. Om die reden kocht ik maar één kaartje voor het concert in TivoliVredenburg op 7 maart 2021 en dat vond hij helemaal niet erg. Mijn vrouw noemt de muziek van Spinvis neerslachtig en liet zelfs weten er ‘onpasselijk’ van te worden.

Wie mijn nieuwsbrief langer volgt, weet dat ik een liefhebber ben. Vorige week woensdag stapte ik voor het eerst in lange tijd op de fiets naar de Plato in Utrecht om daar het nieuwe album 7.6.9.6. te kopen met boek. Daar kreeg ik geen spijt van. Ik ging thuis echt eens goed zitten voor deze uitstekende plaat, bladerde met veel plezier door de 300 pagina’s van het boek heen en las tijdens het luisteren alle songteksten mee. Alle andere nieuwe muziek kwam even in de schaduw te staan. En mijn kinderen? Die zingen toch mee met het vrolijke Verzonnen Man. Het voelt als een overwinning.

Het is alweer bijna twintig jaar geleden dat Spinvis verraste met zijn op zijn zolderkamer in elkaar geknutselde debuutalbum met volstrekt originele, afwijkende teksten. Voor 7.6.9.6. moest hij wegens corona noodgedwongen op een vergelijkbare manier te werk gaan. De muzikanten namen hun partijen op in verschillende studio’s en Erik de Jong naaide die in zijn huis in Nieuwegein aan elkaar.

Het is knap dat je daar niks van terug hoort op dit album dat muzikaal uitstekend in elkaar steekt. Neem alleen al de mooie opbouw van Ze Slapen, dat sober begint met slechts een akoestische gitaar, maar met violen steeds verder aanzwelt. In Paon, een ode aan het overleden bandlid Julius de Pauw, klinken die strijkers ook, maar is het vooral het opvallende haast Radiohead-achtige drumwerk dat de aandacht trekt.

Ook dit keer is het genieten geblazen van de teksten, waarin weer tal van tragische personages opduiken. Zoals de niet zo geliefde stuntman die steeds maar weer iemand anders moet vervangen (Stuntman) en een acteur die op Travolta lijkt, maar het nooit heeft gemaakt in de filmwereld (Hollywood). Het minst cryptisch is de tekst van het met prachtig koor opgesierde Parel. “Duizend jaren hiervandaan / Ziet een kind hetzelfde licht / Op jouw parelmoer gezicht/ Ik heb je eventjes gekend/ In een eeuwig ogenblik”, zingt de bijna 60-jarige De Jong over Vermeers Meisje met de Parel.

Een stuk vrolijker zijn single Scherven aan jou en vooral het feestelijke Verzonnen Man, met handgeklap en blaasinstrumenten, dat ongetwijfeld ooit gaat uitgroeien tot een live-favoriet. Daar staan een paar melancholische liedjes tegenover, waar Spinvis ook altijd in uitblinkt. Een mooier instrumentaal outro dan op de titeltrack ga je dit jaar niet horen. Andere favoriet is het ontroerende Je Begrijpt Het Bijna, met koortjes en zowaar een gitaarsolo.

Dat net niet begrijpen is misschien wel de essentie. Door het met dit album vergezelde dikke boek vol met herinneringen - flarden van aantekeningen, vage foto’s, sms'jes en tekeningen zonder context - en de songteksten begrijp je bijna ‘wat in de liedjes zit’, maar de puzzel is nooit helemaal af. Zo raak je niet snel uitgekeken op dit misschien wel meest consistente Spinvis-album tot dusver, dat wat minder grote uitschieters telt dan Tot ziens, Justine Keller (2010) maar net even sterker is dan voorganger Trein Vuur Dageraad (2017). 7.6.9.6 is een plaat om je aan te verwarmen tijdens deze herfst.

Lees bij 3voor12 een erg fijne longread over de geheime muzikale geschiedenis van Spinvis en interviews met Erik de Jong bij NRC en Oor.

De meest artiesten nemen voor een album allemaal nieuwe nummers op, maar Róisin Murphy pakt het anders aan. Maar liefst zes van de tien nummers op Róisín Machine werden al eerder uitgebracht. Weinig nieuws voor de fans, maar voor iemand als ik die haar carrière niet al te goed gevolgd heeft is dit album een aangename verrassing. Vooral van de sensuele opener Simulation, die al in 2013 in een iets andere versie verscheen, komen de dampen af, met in echo gedrenkt gehijg. Het is een geweldige knaller die naadloos overgaat in het hypnotiserende Kingdom Of Ends. Helaas moeten de nachtclubs dicht blijven en tot die tijd moeten we thuis maar losgaan op het fantastische openingssalvo van deze zeer dansbare plaat.

Nog zo'n plaat waar je thuis een piepklein feestje mee kunt bouwen is Long in the Tooth van The Budos band. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van dit instrumentale collectief uit Staten Island gehoord, maar vanaf de eerste noten werd ik weggeblazen. Liefhebbers van Quentin Tarantino-films en -soundtracks zullen dit ontzettend vuige album met funky gitaren, blaasinstrumenten en spetterende percussie zeker omarmen. Eentonigheid ligt wel wat op de loer en daarom is het fijn dat de elf nummers in net iets meer dan een halfuurtje zijn gepropt - met de titeltrack, Gun Metal Gray en The Wrangler als hoogtepunten.

Een stuk minder gevaarlijk klinken de heren van Travis. Al jaren heeft de Schotse band patent op harmonieuze, ietwat brave popliedjes, waar je geen vlieg kwaad mee doet. Hoeft ook niet, want ondertussen blijken nummers als Driftwood, Why Does It Always Rain On Me?, Sing en Flowers In The Window van hun albums The Man Who (1999) en The Invisible Band (2001) tijdloos en onverwoestbaar.

Sindsdien raakte ik de band compleet uit het oog, maar door de behoorlijk positieve recensies van hun nieuwste album met de weinig inspirerende titel 10 Songs werd ik toch wel nieuwsgierig. Geen nieuwe wegen, nul verrassingen, maar stiekem zitten deze popliedjes toch wel weer erg goed in elkaar. Het meest indruk maakt The Only Thing, een gloedvol duet met Susanna Hoffs, zangeres van The Bangles. Best lekker, deze volstrekt ongecompliceerde popmuziek nu we vanavond weer in gedeeltelijke lockdown gaan.

Het nieuwe album van The Flaming Lips, American Head, heb ik in deze nieuwsbrief nog steeds niet besproken en dat ga ik ook niet meer doen. Maar het kan geen kwaad om even te benadrukken dat dit misschien wel hun beste plaat sinds The Soft Bulletin (1999) en Yoshimi Battles the Pink Robots (2002) is. Wie nog niet overtuigd is, hoeft eigenlijk alleen maar even naar onderstaand Tiny Desk Concert te kijken, waarin de mannen zich zeer coronaproof in hun eigen bubbel hebben opgesloten - je krijgt het er Spaans benauwd van. Hun live-versie van Will You Return/When You Come Down - een van de beste nummers van de nieuwe plaat - is geweldig. Het medelijden dat je voelt met de mannen met groene haren die samen opgesloten zitten, neem je hierdoor maar even voor lief.

Ik heb vooral zin in het eerste solo-album van Matt Berninger, de zanger van The National, dat overmorgen verschijnt. De eerste singles van Serpentine Prison waren dik in orde en de eerste recensies zijn vrij positief. Dat komt vast goed!

Verder komen vrijdag deze albums uit:

Een week later (23 oktober) verschijnen er een stuk meer platen:

Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman