Popcorn #62: Kelly Lee Owens geeft 'dreamhouse' nieuwe betekenis | Een magistrale sessie van Spinvis op Vlieland

Ha muziekliefhebbers,

Sinds de coronacrisis luister ik weer meer naar top 40-muziek. De afgelopen jaren hield ik de hitlijsten amper in de gaten en zelfs de grootste hits gingen regelmatig aan mij voorbij. Ik was dan ook verbaasd als mijn oudste zoons een hit feilloos mee konden zingen, die ik niet kende. Maar daar is nu verandering in gekomen.

Dat zit zo: wegens corona ga ik voorlopig met de auto naar het werk. Suboptimaal voor het milieu, maar ik vind het fijner dan met mondkapje in een net iets te volle treincoupé zitten en het is gemiddeld maar een keer per week. Naar Amsterdam luister ik NPO Radio 1, zodat ik op de hoogte ben van het laatste nieuws. Op de terugweg wil ik ontspanning en kom ik steeds weer uit bij Qmusic. En daar draaien ze hits, hits en nog eens hits.

Wat doen ze dat slim. De top 40 staat centraal, maar om de haverklap initiëren ze ook eigen lijsten, zoals de top 500 van de 00’s. Ander succes is Het Foute Uur. Wat mij opvalt als ik luister: de dj’s van Qmusic ouwehoeren best weinig, zoeken met behulp van een app slim contact met luisteraars en het draait om muziek. Met succes: Qmusic is inmiddels de op een na populairste radiozender. Fijn dat ik door deze guilty pleasure met mijn kinderen mee kan zingen met Rolf Sanchez, Ava Max en Suzan & Freek.

Wees niet bang: in deze nieuwsbrief blijf ik schrijven over de beste nieuwe alternatieve popmuziek. Dit keer bespreek ik twee albums en een live-sessie, waar ik erg van onder de indruk was. Twee nieuwe platen ontbreken: van Bill Callahan (nog net iets te weinig beluisterd) en Angel Olsen (doe mij maar haar rijk georkestreerde vorige album).

Jaarlijks verschijnen er enkele danceplaten die ook in indiekringen omarmd worden. In 2018 waren dat Against All Logics 2012-2017 waarop Nicolas Jaar vrolijk aan de haal ging met samples en Jon Hopkins Singurlarity waarop techno en (neo)klassieke muziek elkaar ontmoetten. Een van de niet te missen danceplaten van dit jaar is zonder twijfel Inner Song van de Welshe Kelly Lee Owens, met wie Hopkins vorig jaar samenwerkte.

Ook op dit warmbloedige, sfeervolle dance-album komen meerdere muziekstijlen samen. De dromerige zang van Owens, die wat aan Julee Cruise doet denken, smelt prachtig samen met organisch klinkende elektronica en spannende beats. Slechts een enkele technotrack, zoals Melt!, is primair voor de dansvloer bedoeld. Regelmatig blijven beats nagenoeg achterwege, zoals op het hypnotiserende L.I.N.E., Re-Wild en Corner Of My Sky. Het is spannende, duistere muziek die vast in series of films zal opduiken.

Op andere tracks valt meer te beleven. Zo klinken op Jeanette echo’s door van het al bijna 25 jaar oude In Sides van Orbital: het is gelaagde, warme en zeer melodieuze dancemuziek. On en Night zijn de twee killer tracks met de grootste spanningsboog, waarop de elektronische muziek van kleur verandert als een eikenboom in de nazomer. ‘It feels so good to be alive’, zingt Owens met aanzwellende, langzaam in galm verdrinkende dromerige stem op Night, waarna beats en elektronica vrij spel krijgen. Met Inner Song geeft Kelly Lee Owens ‘dreamhouse’ - ooit in het leven geroepen door Robert Miles’ Children - een nieuwe betekenis.

De Iraans-Nederlandse zangeres Sevdaliza is met een opmerkelijke zegetocht bezig. Ze maakte op haar debuutalbum Ison (2017) al internationaal indruk met een markante mix van R&B, elektronica, triphop en haar intrigerende zang. Daarna vergrootte ze haar status met indrukwekkende optredens en kunstzinnige videoclips. Met haar nieuwe album Shabrang maakt ze opnieuw een grote stap.

De ingrediënten van haar debuut zijn ook hier aanwezig, maar de nummers zijn net iets sterker en ‘ademen’ meer, vooral wegens de toevoeging van pianospel. Dat is bijvoorbeeld prachtig op Habibi - een verstilde ballad met een grote onderhuidse spanning - gelardeerd met violen en subtiele elektronica. Daarnaast biedt dit album meer afwisseling: van een dancetrack voor in de late uurtjes (Darkest Hour) tot een fraaie in Farsi gezongen cover met alleen echte instrumenten (Gole Bi Goldoon).

Verder maakt Sevdaliza nog beter gebruik van de mogelijkheden van haar stem, waar ze veel kanten mee op kan. Die klinkt soms hoog en fragiel (Dormant), dan weer laag en/of vervormd (Oh My God) of met een flinke portie autotune (Human Nature); vrijwel altijd intiem.

Bij voorkeur luister je Shabrang met een goede hoofdtelefoon. Zelfs bij de net wat mindere nummers van dit net iets te lange album vallen dan de rijke muzikale details op. De veelzijdige Sevdaliza blijft intrigeren.

Lees een interview met Sevdaliza bij de Volkskrant en een recensie van haar “adembenemende” optreden in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag in NRC.

Eigenlijk wilde ik op deze plek schrijven over die drie nieuwe nummers van Spinvis. Die zijn namelijk goed. Heel goed. Maar waarschijnlijk heb je die allang gehoord als je een liefhebber bent. De kans is groter dat je de magistrale sessie van Spinvis op Vlieland - op uitnodiging van het geannuleerde Into The Great Wide Open - gemist hebt. Pas een kleine 2.000 mensen hebben die gezien en dat is veel te weinig voor deze registratie van ongekende klasse.

De afgelopen jaren ging ik twee keer naar een optreden van Spinvis en dus wist ik al dat Erik de Jong en band live uitstekend zijn. En toch werd ik geraakt door deze intiem gefilmde sessie bij een ondergaande zon, waarbij krijsende meeuwen af en toe boven het haarscherpe geluid uitstijgen. De live versies van Voordeel van Video en Ik Wil Alleen Maar Zwemmen zijn dermate geperfectioneerd dat ze met gemak de albumversies naar de kroon steken. Een glansrol is weggelegd voor celliste Saartje van Camp, die onder meer in Aan De Oevers Van De Tijd en Wat Blijft ook zang voor haar rekening neemt.

In een mum van tijd heeft de band ook de nieuwe nummers eigen gemaakt. Zo rockt de eerste single met de briljante titel De Dag Dat Richard Krajicek Wimbledon Won hier nog net even iets harder. Net zo opwindend is het nieuwe Hollywood - nog nergens anders te horen! - met mooie achtergrondzang en trompetsolo. Het hoogtepunt is een wonderschone uitvoering van titeltrack 7.6.9.6 en dan vooral het zo ontroerend mooie muzikale outro. Het belooft ontzettend veel goeds voor het gelijknamige nieuwe album dat op 2 oktober verschijnt. Als we Spinvis wegens corona niet live kunnen zien, kunnen we gelukkig altijd weer naar deze sessie op Vlieland kijken. Dat is het voordeel van video.

Dit zijn de belangrijkste albums die vrijdag verschijnen:

Een week later (18 september) komen deze platen uit:

Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman