Het contrast kan bijna niet groter tussen de knalroze hoes van Taylor Swifts vorige plaat
Lover (2019) en de grijze, grauwe cover van verrassingsalbum
Folklore, waarop je door de bomen bijna de superster niet meer ziet. Toepasselijk, want haar radiovriendelijke kauwgompop heeft plaatsgemaakt voor opvallend ingetogen nummers, waar ze in alle stilte met producer Aaron Dessner (The National) in de afgelopen coronamaanden aan gewerkt heeft.
Het levert Swifts meest intieme en misschien wel beste album tot dusver op. De instrumentaties zijn subtiel, waarbij slechts af en toe ruimte is voor licht tikkende beats en vooral pianoklanken een warme deken vormen voor Swifts stem. Dat pakt goed uit op het langzaam aanzwellende
Cardigan, dat net als in de fraaie videoclip de luisteraar een droomwereld binnen leidt. Ook
Exile, het best verrassende duet met Bon Iver, is geslaagd; met hun compleet verschillende stemmen werken ze toe naar een krachtige
bridge.