Popcorn #60: De beste albums van de eerste helft van 2020

Na lang puzzelen had ik eindelijk mijn elftal van beste albums van de eerste helft van dit jaar opgesteld, maar toen werd ik vorige week op slag verliefd. Via deze video van The Needle Drop ontdekte ik een geweldige plaat die al twee maanden geleden verscheen en nota bene al in mijn eigen krant vier ballen kreeg van collega Peter van der Ploeg. Ik heb deze zomerse plaat in een klap op nummer 1 gezet, hoewel nog moet blijken of deze meer is dan een vakantieliefde.

Verder luisterde ik de afgelopen weken veel naar All The Good Times, een fijn tussendoortje van Gillian Welch en David Rawlings met covers. Zoals verwacht blinkt het tweetal ook hier weer uit met superieure samenzang en gitaarspel, met Hello In There van de onlangs aan Covid-19 overleden John Prine als grote uitschieter. Ook was ik best onder de indruk van het nieuwe album van Rufus Wainwright, maar die eist voorlopig nog geen positie op.

Meerdere platen vielen net buiten mijn top 11, zoals die van Pottery, Porridge Radio, Benedict, Swamp Dogg, Pat Metheny en The Homesick. Je vindt ze wel op deze Popcorn-playlist. Een andere opvallende afwezige: Fiona Apple’s alom bejubelde Fetch The Bolt Cutters. Een huis-tuin-en-keuken-meesterwerk noemde ik het nog in Popcorn #56, maar het blijkt geen plaat waar ik graag naar terug grijp. En zo eindigen we met onderstaande lijst.

Over dit album: De Zweedse zangeres Alice Boman lijkt met Dream On te solliciteren voor een een plekje op de soundtrack van een vierde Twin Peaks-seizoen. Haar dromerige nieuwe album met piano, warme synthesizerklanken en haar hoge, soms wat wankele stem is duidelijk beïnvloed door de muziek van Julee Cruise, die een prominente rol had in de eerste Twin Peaks-serie. (…) Ze verdient een podium in The Roadhouse. David Lynch, kom alsjeblieft snel in actie! (Uit: Popcorn #50)

Mijn favoriete tracks: Hold On, Everybody Hurts, The More I Cry, Wish We Had More Time

Over dit album: Op feestjes zijn er altijd mensen die het hoogste woord hebben en types die liever stilletjes in een hoekje wegkruipen. Blake Mills lijkt op zijn vierde album Mutable Set een muzikant van de tweede soort. Hij zingt fluisterzacht met een wat onvaste, breekbare stem die regelmatig aan Elliott Smith doet denken. Schuchter en verlegen. Ook muzikaal schuwt deze artiest grote gebaren. Liever wekt hij met een sobere instrumentatie een bijzonder sfeer op. Dit is geen gangmaker voor een feestje, maar wel een intieme, verstilde plaat die langzaam onder je huid kruipt en je niet snel loslaat. (Uit: Popcorn #57)

Mijn favoriete tracks: Money Is The One True God, Summer All Over, Vanishing Twin, May Later

Over dit album: Waar de nieuwe plaat van Khruangbin vooral geschikt is om in de zon bij weg te dromen, schudt de zomerse derde plaat van HAIM je juist wakker. Het trio brengt op Women In Music Pt. III pakkende popsongs die op single The Steps na allemaal een keurige radiolengte van rond de drie minuten hebben. (…) Het zal me niets verbazen als deze wervelende popplaat net als Father of the Bride vorig jaar hoog in heel wat jaarlijstjes gaat belanden. (Uit: Popcorn #59)

Mijn favoriete tracks: Los Angeles, Another Try, Leaning On You en Summer Girl

Over dit album: Bij de eerste luisterbeurt voelt dit americana-album gelijk zó vertrouwd dat je heel even denkt dat het een verloren gewaand meesterwerk uit de tweede helft van de jaren ‘90 is. Het is een plaat die enigszins Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams uit die periode in herinnering roept, maar dan met een wat minder brede instrumentatie. De liedjes zijn stuk voor stuk zeer verzorgd, warm en toegankelijk. Deze vaak zonovergoten muziek staat in schril contrast met de duistere teksten, over onder meer haar strijd met alcoholverslaving.

Mijn favoriete tracks: Lilacs, Can’t Do Much, Fire en Oxbow

Over dit album: Dit is de beste danceplaat van het jaar tot dusver, hoewel je het eigenlijk niet zo kunt noemen. Want de Canadese Dan Snaith is er niet de man naar om er gelijk een simpele beat in te knallen, om de dansvloer te vullen. Het lijkt alsof hij deze plaat om drie uur ’s nachts in elkaar heeft geknutseld op zijn zolderkamer, waarbij hij gretig samples uit de kast heeft getrokken en veel liedjes klinken bewust een beetje onaf. Het levert een intieme plaat op die bij iedere luisterbeurt beter wordt. En die dansvloer? Die krijgt hij uiteindelijk alsnog gevuld. (Uit: Popcorn #53)

Mijn favoriete tracks: You and I, Never Come Back, Magpi en Ravi

Over dit album: Wie in deze spannende tijd op zoek is naar een vrolijk makende plaat moet vooral naar The Night Chancers van Baxter Dury luisteren. Deze Britse zanger, zoon van poplegende Ian Dury, praatzingt nonchalanter dan ooit, begeleid door koortjes, violen, blaasinstrumenten en funky gitaar. Glad én schmutzig. Zoals The Guardian treffend schreef: “Imagine Serge Gainsbourg as a London wide boy in a dirty suit, hanging around ropey bars rather than Parisian brasseries, and you’re almost there.” (Uit: Popcorn #54)

Mijn favoriete tracks: Slumlord, Samurai, Daylight en Carla’s Got A Boyfriend

Over dit album: Sigur Rós en Phoebe Bridgers hebben vrijwel niets met elkaar gemeen en toch moest ik bij het luisteren naar Punisher even aan de IJslandse band denken en dan vooral () uit 2002. Net als op dit epische album wordt op subtiele wijze toegewerkt naar een grootse, overdonderende climax in het laatste nummer. Bij veel liedjes lijkt er iets te borrelen onder de oppervlakte en die ingehouden schoonheid blijft tot halverwege I Know The End in stand. Maar dan gaan alsnog alle remmen los en mondt dit slotnummer uit in een grote kakofonie. Het maakt Punisher tot een grootse en onvergetelijke plaat. (Uit: Popcorn #59)

Mijn favoriete tracks: I Know The End, Graceland Too, Kyoto en Saviour Complex

Over dit album: Het duurde flink wat draaibeurten voordat ik deze plaat enigszins doorgrond had en eindelijk overstag ging. Pas toen viel op hoe piano, synthesizers, drums, elektronica en stemmen ingenieus met elkaar vervlochten zijn. Aanvankelijk luisterde ik amper naar haar poëtische en mysterieuze teksten - ergens tussen waken en slapen. Geen ramp, want bij Eefje de Visser draait het in eerste instantie meer om hoe ze zingt dan wat ze zingt. Maar nadere bestudering loont. Zo ontpopt Bitterzoet zich tot een verslavende plaat waar je steeds weer nieuwe elementen op ontdekt. (Uit: Popcorn #50)

Mijn favoriete tracks: Bitterzoet, Lange Vinnen, De Parade en Zwarte Zon

Half of my whole life is gone / Let it drift and wash away / It was just a dream I had / It was just a dream”, zingt de 38-jarige Mike Hadreas, die als homoseksueel vroeger gepest en geslagen werd en verslaafd raakte, op Whole Life. Maar dan bloeit deze openingstrack open met weelderige violen en zijn stem schiet de hoogte in. Hier klinkt geen weemoed, maar hoop. Dat optimistische geluid klinkt ook elders, maar na de toegankelijke, zonnige start geeft de diep persoonlijke tweede helft aanzienlijk minder snel geheimen bloot. Het vergroot het mysterie van dit rijke album. (Uit: Popcorn #58)

Mijn favoriete tracks: Whole Life, On The Floor, Jason en Without You

Over dit album: Tijdens de eerste weken van de coronacrisis luisterde ik tijdens avondwandelingen langs het Amsterdam Rijnkanaal steevast naar het nieuwe album van Laura Marling. En dan bij voorkeur de laatste zes van de tien nummers. De zevende plaat van de 30-jarige folkzangeres begint met enkele niet onaardige uptempo-nummers, maar daarna wordt het pas echt heel erg mooi. Vanaf Only The Strong ligt het tempo een stuk lager en is het onmogelijk om niet geraakt te worden door Marlings prachtige stem, die subtiel begeleid wordt door piano, akoestische gitaar en violen. Juist in deze tijd is het goed om de emoties af en toe de vrije loop te laten en deze nieuwe plaat van Laura Marling is hierbij je perfecte metgezel. (Uit: Popcorn #56)

Mijn favoriete tracks: Blow By Blow, Song For Our Daughter, Only The Strong en Fortune

Over dit album: De Mexicaanse zangeres Natalia Lafourcade is nog geen anderhalve meter lang, maar met haar stem torent ze hoog boven iedereen uit. Zelfs als ze een groots mariachi-orkest om zich heen heeft verzameld, zoals op dit album waarop ze met verve oude Mexicaanse volksmuziek in een nieuw jasje steekt en enkele nieuwe nummers ten gehore brengt. Op de soundtrack van de film Coco nam ze enkele nummers voor haar rekening, maar hier eist ze resoluut de hoofdrol op. Ze zingt vol hartstocht en vaak uitbundig, zoals op het feestelijke Mi Réligion. Maar ze neemt ook op tijd gas terug, bijvoorbeeld op Ya No Viva por Viver, een wonderschoon duet met Leonel García. Met het zomerse Un Canto por México heeft Natalia Lafourcade mijn hart veroverd.

Mijn favoriete tracks: El Belajú / Serenata Huasteca, Ya No Vivo por Viver, Mí Réligion en Una Vida

Tot slot van deze nieuwsbrief zet ik nog even op de belangrijkste albums op een rij die de komende weken verschijnen:

Ergens halverwege augustus, na mijn vakantie in Italië, kunnen jullie weer een nieuwe Popcorn-nieuwsbrief verwachten. Een fijne zomervakantie en veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman