Popcorn #59: Hoe Phoebe Bridgers op subtiele wijze toewerkt naar climax | De prettig gestoorde plaat van Pottery

Sorry dat jullie zo lang - drie weken langer dan gebruikelijk - hebben moeten wachten op deze nieuwsbrief. Met het mooie weer stapte ik op mijn vrije woensdag liever op de racefiets, dan dat ik achter mijn laptop kroop. Ook iets anders speelde mee: ik kon maar geen vrienden worden met de twee belangrijkste albums die verschenen.

Middenin het Black Lives Matter-debat kon de timing van de nieuwe Run The Jewels-plaat, over onder meer ongelijkheid en politiegeweld, niet beter. Maar dit urgente album is voor mij als redelijk ongeoefende hiphop-luisteraar net iets te rauw, op het toegankelijke ooh la la en JU$T met loodzware bassen na. RTJ4 ligt op koers voor plaat van het jaar, maar wil bij mij na flink wat luisterbeurten nog steeds niet helemaal landen.

Datzelfde geldt voor het nieuwe album van Bob Dylan dat in binnen- en buitenland alom is onthaald als een meesterwerk. Ik kan maar moeilijk luisteren naar die krakerige stem van de 79-jarige Nobelprijswinnaar. Ik heb vooral helemaal niets met de blues op False Prophet, Goodbye Jimmy Reed en Crossing The Rubicon. Ik sluit me graag aan bij Frits Abrahams die de muziek op Rough and Rowdy Ways in zijn column saai, sloom en sleets noemde.

Gelukkig verschenen er vooral in de laatste weken maar liefst vijf albums die mij meer aanspraken. Ik bespreek ze allemaal in deze nieuwsbrief.

Sigur Rós en Phoebe Bridgers hebben helemaal niks met elkaar te maken en toch moest ik bij het luisteren naar Punisher even aan de IJslandse band denken en dan vooral () uit 2002. Op dit epische album werd op subtiele wijze toegewerkt naar een grootse, overdonderende climax in het laatste nummer.

Daar lijkt in eerste instantie op de tweede plaat van het 25-jarige indiepop-talent niet echt sprake van. Zo is Kyoto gewoon een vrolijke single met een glansrol voor trompetten. Maar bij veel andere nummers lijkt er iets te borrelen onder de oppervlakte. Zo kun je bij een nummer als Halloween stevige gitaren voorstellen, maar de instrumentatie is juist subtiel en heel sober. Alsof het gaspedaal en de rem tegelijkertijd in worden gedrukt.

Ook in andere nummers vallen steeds weer de ingehouden, kalme zang van Bridgers en subtiele muzikale accenten op. Neem het ontroerende Saviour Complex waarop violen klinken en het bloedmooie Graceland Too met banjo.

Die ingehouden schoonheid blijft tot halverwege I Know The End in stand. Maar dan gaan alsnog alle remmen los en mondt dit slotnummer uit in een grote kakofonie waarin instrumenten aanzwellen en een ijzingwekkende schreeuw klinkt, waardoor al het voorgaande in een ander licht komt te staan. Het maakt Punisher tot een grootse en onvergetelijke plaat.

Phoebe Bridgers vertelt in een interview in NRC onder meer over deze overdonderende climax van haar nieuwe album.

Voor artiesten is het pijnlijk dat ze wegens het coronavirus niet kunnen optreden en dat geldt zeker ook voor Pottery uit Montreal. Normaal gesproken zou deze vijfkoppige band met debuutplaat Welcome to Bobby’s Hotel, die een zeldzaam opzwepende mix van post-punk en art-rock biedt, namelijk tal van festivals veroverd hebben.

De elf aan elkaar geregen nummers zijn doorspekt met spannende ritmes, hoekige gitaren, samenzang en handgeklap, waarbij je moeilijk stil kunt blijven zitten. Op singles Hot Heater en Take Your Time, maar ook het springerige NY Inn is de invloed van bands als Talking Heads, Parquet Courts en Franz Ferdinand hoorbaar, maar ik zag ook al B52’s als referentie langskomen.

Regelmatig neemt de muziek interessante wendingen, zoals op hoogtepunt Texas Drums Pt. I & II. Het eerste deel, dat eerder als single werd uitgebracht, is zeer aanstekelijk, maar de band besloot er een tweede deel aan vast te plakken, waarop vervormde stemmen, schurende gitaren en koebellen met elkaar de wei in worden gestuurd. Een beetje wonderlijk is het wel, net als de bijbehorende videoclip. En wie is die Bobby nou? In een kolkende festivalmenigte valt alles van deze prettig gestoorde plaat in de toekomst vast op z'n plek.

Na wat psychedelische omzwervingen keert Ray LaMontagne op Monovision terug naar de mooie, gevoelige popliedjes waarmee de singer-songwriter in de jaren nul furore maakte. Met niet veel meer dan een gitaar en mondharmonica dook hij in zijn eentje de studio in en nam daar zelf zijn achtste plaat op. 

Vooral in de eerste helft pakt dat goed uit. Zo klinkt zijn uit duizenden herkenbare hese stem op ballad I Was Born To Love You onverwoestbaar en de mondharmonica op de rustig voortkabbelende single We’ll Make It Through brengt de broodnodige melancholie. Het tempo ligt een stukje hoger op de geslaagde country-rock van Strong Enough en Misty Morning Run.

Helaas wringt er gaandeweg wat. De laatste drie nummers zijn wel erg tandeloos. Het is muziek waarmee je niemand tegen de borst stuit tijdens een autorit naar een vakantiebestemming, maar je moet oppassen dat je niet in slaap sukkelt. Andere muzikanten en een producer hadden wellicht meer schuring en spanning opgeleverd, die hier toch wat wordt gemist.

Dikke kans dat het derde album van Khruangbin straks gaat uitgroeien tot dé soundtrack voor onze aanstaande zomervakantie in Italië. Want wat brengt dit Texaanse trio op Mordechai heerlijke zomerse, exotische muziek. Vooral de grotendeels instrumentale nummers met surfgitaar en diepe baslijnen zijn ontzettend loom en de ultieme onthaastingsmuziek.

Spektakel of grote verrassingen hoef je niet te verwachten, maar er zijn wel twee grote uitschieters: So We Don’t Forget en Pelota mogen op geen enkele playlist voor deze zomer ontbreken. Dit laatste swingende nummer biedt een mix van twinkelend gitaarspel, ontspannen percussie en vocalen, die prominenter dan elders in de mix te horen zijn. Khruangbin brengt precies wat je nodig hebt als je na een een cocktail bij het zwembad langzaam in slaap wilt sukkelen op je ligstoel.

Khruangbin komt in 2021 naar Best Kept Secret. Hopelijk speelt de band op het hoofdpodium op een zonnige middag, zodat je daar lekker liggend weg kan dromen.

Waar de nieuwe plaat van Khruangbin vooral geschikt is om in de zon bij weg te dromen, schudt de zomerse derde plaat van HAIM je juist wakker. Het trio brengt op Women In Music Pt. III pakkende popsongs die op single The Steps na allemaal een keurige radiolengte van rond de drie minuten hebben.

Zo heeft opener Los Angeles, een heerlijke groove en feestelijke blaasinstrumenten aan het einde. “Give me a miracle, I just want out from this / I’ve done my share of helping with your defense / But now I can’t dismiss it’s killing me”, klinkt het in de eerste regels over de stad waar de drie zussen opgroeiden, die aantrekt en afstoot.

Muzikaal valt er genoeg te beleven op deze fris klinkende plaat. 3am is bijvoorbeeld lekker loom, I Know Alone wordt voortgestuwd door een breakbeat, er is het luchtige reggae-achtige Another Try en op All That Ever Mattered is zelfs een vleugje Prince hoorbaar aan het slot.

Zangeres Danielle Haim was vorig jaar op meerdere nummers van Vampire Weekends Father of the Bride te horen en het geluid van die band klinkt soms door in de productie van deze HAIM-plaat, die deels in dezelfde handen lag (Ariel Rechtshaid), maar waar ook ex-Vampire-lid Rostam zijn stempel op drukte. Dat is vooral het geval op Leaning On You, dat zeker niet had misstaan op de laatste Vampire-plaat.

Opvallend: waar veel bands singles aan het begin van een album zetten, zijn het vorig jaar uitgebrachte Now I’m In It, Hallelujah en Summer Girl hier slechts als bonus tracks toegevoegd. Het zegt vast iets over het zelfvertrouwen van het drietal. Het zal me niet verbazen als de wervelende popplaat Women In Music Pt. III net als Father of the Bride hoog in heel wat jaarlijstjes gaat belanden.

Dit zijn de albums die jullie vanaf vrijdag kunnen beluisteren:

Een week later (10 juli) verschijnen deze platen:

In mijn volgende nieuwsbrief zet ik mijn favoriete albums van de eerste helft van 2020 op een rij. Ook deel ik een Spotify-playlist met de vijftig beste zomerse nummers van dit jaar. Ik heb alvast een beginnetje gemaakt. Laat weten als er tracks zijn die ik absoluut nog moet toevoegen.

Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman