Popcorn #57: Deze intieme plaat kruipt langzaam onder je huid

Goedemorgen muziekliefhebbers! Na drie weken radiostilte ontvangen jullie eindelijk weer een nieuwe Popcorn-nieuwsbrief. De afgelopen week had ik vakantie en bracht ik thuis veel meer tijd door met mijn kinderen dan met muziek. Hierdoor heb ik de nieuwe albums van Other Lives, Lucinda Williams, Damien Jurado, Car Seat Headrest, Hayley Williams en Mark Lanegan pas met een half oor beluisterd.

Echt spraakmakende albums zijn er volgens mij niet verschenen, maar ik raakte de afgelopen dagen wel onder de indruk van een wat sombere, maar intrigerende plaat. Verder bespreek ik in deze editie de beste nieuwe tracks die ik hoorde, die weer terug te vinden zijn op deze Popcorn-playlist.

Op feestjes zijn er altijd mensen die het hoogste woord hebben en types die liever stilletjes in een hoekje wegkruipen. Blake Mills lijkt op zijn vierde album Mutable Set een muzikant van de tweede soort. Hij zingt fluisterzacht met een wat onvaste, breekbare stem die regelmatig aan Elliott Smith doet denken. Schuchter en verlegen.

Ook muzikaal schuwt deze artiest, die eerder als gitarist en producer samenwerkte met onder meer Alabama Shakes, Perfume Genius, Laura Marling en Lana Del Rey, grote gebaren. Liever wekt hij met een sobere instrumentatie een bijzonder sfeer op. Zo werkt het hypnotiserende Money Is The One True God met slechts enkele repeterende noten toe naar een subtiele climax, waarin pianoklanken in elektronica gedrenkt worden. Ander hoogtepunt is het aangrijpende Summer All Over over klimaatverandering, een nummer dat hij schreef na de bosbranden in zijn staat Californië.

Het is knap hoe Mills met minimale middelen, zoals enkele akkoorden op piano of gitaar, muziek van grote schoonheid maakt. Dit is geen gangmaker voor een feestje, maar wel een intieme, verstilde plaat die langzaam onder je huid kruipt en je niet snel loslaat.

De doorleefde hese stem van Ray LaMontagne en een mondharmonica zorgen voor een flinke portie melancholie op deze rustig voortkabbelende nieuwe single van maar liefst 6 minuten. Ik ben blij dat de zanger de laatste jaren wat meer teruggrijpt naar het geluid van zijn beste werk uit de jaren nul. Zijn zoon zette onderstaande videoclip met oude familiefoto’s in elkaar. Samen komen we de crisis wel door.

Kijk, dat is nog eens een mooi Moederdagcadeau. En niet alleen voor moeders. Gillian Welch schreef dit nummer al bijna twintig jaar geleden en zong het destijds in op het antwoordapparaat van haar moeder. Speciaal voor Moederdag bracht ze de thuisdemo van dit amper twee minuten durende liedje uit, met een toepasselijke tekst voor in een tijd waarin veel mensen op afstand van hun ouders moeten blijven. Nou maar hopen dat de Amerikaanse singer-songwriter na bijna tien jaar weer eens met een nieuw album komt.

Life ain’t always empty. Mijn oudste tweeling vindt het maar niks dat Fontaines D.C.-zanger Grian Chatten dit zinnetje als een soort mantra blijft herhalen. De opwinding die ik voel bij deze nieuwe single A Hero’s Death voelen zij nog niet. Jammer, want met z'n ‘pa-pa-pa-pa’-koortje is dit misschien wel het meest aanstekelijke nummer van de Ierse postpunkers tot dusver. Het belooft veel goeds voor de opvolger van Dogrel die eind juli verschijnt. Fontaines D.C. waren al big, maar worden in 2020 nog veel bigger.

Big Thief blijft bijzonder productief. Vorig jaar bracht de band van Adrianne Lenker al twee albums uit en eind vorige maand verscheen alweer deze nieuwe track. Nou ja, nieuw…Love In Mine werd eind 2018 al live gespeeld (kijk hieronder) en is een outtake van album Two Hands. Het is misschien wel het meest zomerse en opbeurende nummer van de folkrockband tot dusver, met sprankelend gitaarspel.

Overmorgen verschijnen onder meer deze nieuwe albums:

Een week later (29 mei) kunnen jullie deze platen verwachten:

Dat was ’m voor deze week. Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman