Popcorn #53: Het coronavirus raakt ook de muziekindustrie | Deze vijf albums wil je niet missen

Het coronavirus houdt ook de muziekindustrie steeds meer in zijn greep. Zo is het Amerikaanse festival Coachella verplaatst van april naar oktober en heeft Pearl Jam een deel van de wereldtour afgezegd. Dichter bij huis zijn al concerten afgelast, zoals  Santana in Ziggo Dome en Agnes Nobel en Papa Roach in 013.

Dit waren slechts berichten van de afgelopen 24 uur en je vraagt je af welke annuleringen volgen. Morgenavond ga ik naar het concert van VanWyck in TivoliVredenburg, maar kan ik in april nog naar Motel Mozaïque? Gaan festivals als Paaspop, Best Kept Secret en Pinkpop door? (Lees meer bij 3voor12). Kijken we straks naar livestreams van bands in een lege zaal, zoals we Ibrahimovic op YouTube zien scoren in een San Siro met tachtigduizend lege stoeltjes? Ik begin er steeds meer in te geloven.

Hoe dan ook kunnen we thuis muziek blijven luisteren, in quarantaine of niet. Zelf werd ik afgelopen week opnieuw gegrepen door deze inmiddels twintig jaar (!) oude plaat van Godspeed You! Black Emperor. Dit indrukwekkende apocalyptische meesterwerk voelt in deze weken urgenter dan ooit, al word je er niet vrolijker van. Misschien kunnen we maar beter luisteren naar dat zorgeloze hitje uit 1993: Cool Corona van Nice Device (clip).

De afgelopen weken bracht ik veel tijd door met vijf nieuwe albums. Ik ontdekte de nieuwe plaat van een soulartiest op leeftijd, moest wat wennen aan het nieuwe geluid van een Canadese band, werd vrolijk van een niet erg dansbare danceplaat, luisterde veel naar een Nederlandse band die wel héél erg als The National klinkt en een tijdloze Americana-plaat.

De Amerikaanse soulartiest Swamp Dogg heeft er op 77-jarige leeftijd een fan bij. Al zijn vorige werk ging compleet lang mij heen, maar zijn nieuwe gloedvolle countrysoulplaat heb ik omarmd. Hij schakelde onder meer de hulp van Justin Vernon (Bon Iver) en Jenny Lewis in, die als je goed luistert op de openingstrack van Sorry You Couldn’t Make It te horen zijn. Later komt leeftijdsgenoot John Prine twee keer opdraven op deze plaat, die met z'n orgeltjes en blaasinstrumenten soms doet denken aan Don’t Give Up On Me van Solomon Burke. Hoogtepunt is het prachtige Billy, over een man die het graf van zijn overleden vrouw bezoekt. “I wish you could’ve seen Billy this morning / He took his first step today.” Hartverscheurend mooi.

Met In A Poem Unlimited maakte Meghan Remy met haar in Toronto gevestigde band U.S. Girls een bruisend album, dat op de achtste plek van mijn jaarlijst van 2018 belandde. Vooral op M.A.H., Rosebud en Pearly Gates stak ze Madonna naar de kroon. De uitstekende eerste singles van de nieuwe plaat, 4 American Dollars en Overtime, lagen enigszins in het verlengde: pakkend, dansbaar en vrolijk. Ze blijken niet representatief voor het geluid op Heavy Light. Het tempo ligt lager en op nummers als State House (It’s a Man’s World) en Born to Lose draait het meer om ritmes en samenzang, van Remy en haar achtergrondzangeressen. De instrumentaties zijn soberder, met veel ruimte voor piano en percussie en gitaren spelen een bijrol. Het levert een boeiende, maar minder opwindende plaat op dan In A Poem Unlimited. Desondanks blijft de eigenzinnige Meghan Remy intrigeren.

Vooralsnog staan er geen optredens van U.S. Girls in Europa op de planning. Lees een interview met Meghan Remy bij Pitchfork.

Dit is de beste danceplaat van het jaar tot dusver, hoewel je het eigenlijk niet zo kunt noemen. Want de Canadese Dan Snaith is er niet de man naar om er gelijk een simpele beat in te knallen, om de dansvloer gevuld te krijgen. “Sister, I promise you, I’m changing/ You’ve heard broken promises, I know”, zingt hij met zijn hoge, wat fragiele stem op opener Sister met subtiele elektronica. Het is niet de laatste keer dat hij zo kwetsbaar klinkt op Suddenly. Het lijkt alsof Snaith deze plaat om drie uur ’s nachts in elkaar heeft geknutseld op zijn zolderkamer, waarbij hij gretig samples uit de kast heeft getrokken - van stemmen (Home, Never Come Back, New Jade), analoog klinkende geluiden tot pianoriedeltjes (Sunny’s Time). Veel liedjes klinken bewust een beetje onaf. Neem het warmbloedige Magpie, dat aanvankelijk wat dof klinkt en waarbij de elektronica langzaam omhoog komt borrelen. Het levert een intieme plaat op die bij iedere luisterbeurt beter wordt. En die dansvloer? Die krijgt hij alsnog gevuld met Ravi - een knaller vanjewelste.

Op 29 april geeft Caribou een optreden in TivoliVredenburg. Kaarten zijn nog verkrijgbaar.

Bij de eerste luisterbeurt van het debuutalbum van de Nederlandse band Benedict gingen mijn oren toch even klapperen. Al vanaf de eerste noten van opener You’ve Lost Me Before denk je: dit is The National. Zanger Martijn Smits zingt precies als Matt Berninger, maar dan met een iets minder diepe bariton. En dan die strakke drums in Finish The Wine. Zijn die geleend van The National-drummer Bryan Devendorf? Hebben we hier te maken met een slechte rip-off van die populaire rockband? Nee, want daar doe je Benedict echt tekort mee. Daar steken de nummers domweg te goed voor in elkaar met een rijke instrumentatie. Zo horen we naast gitaar, piano en drum ook viool, trompet, trombone en cello. Daarnaast laat de band ook een ander geluid horen, onder meer op rustpunten See You Soon en afsluiter [36]. Tot slot heeft Martijn Smits ook een verhaal te vertellen: hij gaf een traumatische gebeurtenis - hij werd op 17-jarige leeftijd neergestoken - een plek op deze plaat. Benedict is een band die je nu moeiteloos in het voorprogramma vna The National kunt programmeren, maar snel genoeg op eigen benen kan staan.

In bovenstaande sessie van 3voor12 zie je de veelkoppige band van Benedict aan het werk. When We Were Young klinkt nog beter dan op plaat. Lees een uitgebreid interview met Smits, onder meer over die steekpartij, bij het Eindhovens Dagblad.

Liefhebbers van americana/rootsmuziek opgelet: luister naar dit in Nashville opgenomen nieuwe album van Jonathan Wilson. Op Dixie Blur brengt hij rijk gearrangeerde muziek met een prominente plek voor viool en pedal steelgitaar. Naar mate de Amerikaanse zanger ouder wordt, gaat hij steeds meer zingen als Bob Dylan. Althans, die indruk krijg je vooral als je naar nummers als 69 Corvette, Platform en Riding The Blinds luistert. Soms gaat het tempo even wat omhoog, zoals in het hoempapa-achtige nummer In Heaven Making Love. Dat had voor de afwisseling best wat vaker gemogen. Hoewel het muzikaal heel fraai verzorgd is, had iets meer peper dit album goed gedaan. Het psychedelische van eerder werk wordt wat gemist.

Jonathan Wilson geeft op 27 maart een uitverkocht optreden in Zonnehuis in Amsterdam. Lees een uitgebreid interview met de zanger over zijn nieuwe album bij NRC.

De beste nummers van bovenstaande playlist schuiven uiteindelijk door naar de Popcorn-playlist met beste nummers van 2020.

Komende vrijdag (13 maart) kunnen jullie onder meer deze platen verwachten:

Een week later (20 maart) verschijnen deze albums:

Dat was ’m voor deze week. Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman