Popcorn #52: De toekomstmuziek van Grimes | Liefdevolle leentjebuur The Kik | The Strokes schitteren weer

What the hell was that about? Donald Trump was not amused met de Zuid-Koreaanse film Parasite als Oscar-winnaar. Bad news voor de president: ook een Zuid-Koreaanse band wordt op het schild gehesen. Het zevende album van BTS krijgt nota bene een hogere gemiddelde beoordeling dan de nieuwe Tame Impala. En dan zette de K-pop-band ook nog eens Grand Central Terminal op stelten. Het is een wonder dat Trump er nog niet woest over getweet heeft.

Zelf heb ik pas een enkel nummer beluisterd van dit 74 minuten durende album van BTS. Dat kwam niet doordat ik nog heel druk ben met die Tame Impala-plaat. Met The Slow Rush liggen vast succesvolle optredens in het verschiet, maar op de singles na klinken grote delen toch wat ongeïnspireerd. Zien we dit album eind 2020 in veel jaarlijstjes verschijnen? Ik kan het me niet voorstellen.

Ik stak meer tijd in een futuristisch album dat vrijdag verscheen, opnieuw een prima plaat van eigen bodem, een legendarische rockband die met een opwindende nieuwe single op de proppen kwam, een getipte jazzplaat en muziek voor een verjaardagsfeestje.

Futuristisch, vooruitstrevend en een tikkeltje wonderlijk. Veel etiketten die je op de uitvindingen van Tesla-topman Elon Musk kunt plakken, zijn ook van toepassingen op het nieuwe album van zijn partner Grimes (Claire Boucher). Miss Anthropocene is een opwindende rit in een achtbaan, die je alle kanten opduwt, steeds van tempo wisselt en regelmatig bijna uit de bocht vliegt.

Dit zijn de hoogtepunten:

Aan het slot staan enkele nummers die meer van de luisteraars vergen, zoals het duistere Before the fever en het industriële We Appreciate Power met haast Rammstein-achtige gitaren. Net als de hoes en Tesla’s cybertruck mag het af en toe best een beetje lelijk zijn. Dat krijg je met deze toekomstmuziek.

Na meerdere platen met sixtiespop schakelt The Kik op Jin moeiteloos over op de sound van de jaren tachtig, met een grote rol voor synthesizers. Daarbij spelen ze liefdevol, niet al te subtiel leentjebuur bij Nederlandse bands die in dit decennium furore maakten. Luister maar eens naar het intro van Maarten. Jawel, dat klinkt als twee druppels water als Vriendschap van Het Goede Doel. En ben ik de enige die bij Alle Tijd Van de Wereld, het melancholieke hoogtepunt van het album, gelijk moest denken aan Over de Muur van Klein Orkest? Ze komen er glansrijk mee weg.

Dat was even wennen, die eerste single van The Strokes in jaren. Op At The Door waren namelijk geen gitaren te bekennen. Geen slechte beslissing om die wel weer van stal te halen voor het catchy Bad Decisions. Hier klinken The Strokes hoe ik ze het liefste hoor: opwindend en met een lekker rauw en nonchalant zingende Julian Casablancas, zoals op het al bijna twintig (!) jaar oude Is This It. Luister ook even naar het 35 jaar oude Dancing With Myself van Billy Idol, waar deze single duidelijk door geïnspireerd is.

Het nieuwe album van The Strokes, The New Abnormal, verschijnt op 10 april.

Hoewel ik een aantal klassieke jazzplaten vrij goed ken, houd ik vrij slecht bij welke nieuwe albums binnen dit genre verschijnen. Slechts af en toe geef ik een jazzalbum een kans, na positieve verhalen elders. Daar kreeg ik geen spijt van bij From This Place, dat de maximale score kreeg in NRC (“een regelrechte voltreffer”) en de Volkskrant (“lucide en sprankelend”). Vooral de verstilde, ontroerende titeltrack, waarop Pat Metheny als gitarist vooral een dienende rol heeft, is waanzinnig mooi. Begin bij deze track en ontdek vanuit daar de rest van de plaat, waar later strijkers aan toegevoegd zijn.

Het is boeiend hoe The 1975 zich blijft ontwikkelen. Album A Brief Inquiry Into Online Relationships uit 2018 was ontzettend veelzijdig en belandde vooral door de onhandige releasedatum in niet super veel jaarlijstjes. Ook op de eerste nieuwe singles verandert de muziek steeds weer van kleur. Zo had Frail State Of Mind een lekkere breakbeat, was Me & You Together Song een lichte rocksong en bij The Birthday Party gooit de band het weer over een andere boeg. Dit nummer is veel meer laid back met ingetogen zang van Matthew Healy en subtiele begeleiding van onder meer banjo en een erg mooie saxofoonsolo aan het slot.

In de videoclip gaat Matthew Healy digital detoxen en belandt met zijn bandleden in een wonderlijke digitale wereld. Album Notes On A Conditional Form verschijnt op 24 april.

Dit zijn de belangrijkste albums die overmorgen (28 februari) verschijnen:

Een week later (6 maart) komen deze platen uit:

Voor wie deze nieuwsbrief volgt, zal het niet verbazen dat ik vooral uitkijk naar dat laatste album.

Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet,

David Haakman

Heb je nog niet de lezersenquête over deze Popcorn-nieuwsbrief ingevuld? Heel fijn als je dit alsnog wilt doen (2 minuten werk)!