Popcorn #51: Maakt The Homesick de hoge verwachtingen waar? | Comeback van Chris | IJskoude Véras

Tof dat aardig wat abonnees de korte lezersenquête over deze nieuwsbrief hebben ingevuld! Leerzaam en interessant om te lezen waarom jullie deze muziekmail ontvangen en waar jullie behoefte aan hebben. Met jullie suggesties ga ik de komende tijd verbeteringen doorvoeren.

De meeste deelnemers aan de enquête lezen deze nieuwsbrief voor mijn besprekingen van nieuwe albums. Het is dan ook ironisch dat ik dit keer geen enkele plaat uitgebreid bespreek. Ik wil in deze nieuwsbrief de beste nieuwe muziek op een rij zetten en helaas verscheen geen enkel album waar ik wild enthousiast over ben.

Zo ontbreekt een bespreking van Have We Met van Destroyer. Singles Cue Synthesizer en Crimson Tide vond ik veelbelovend, maar deze rauwe, wat donkere plaat komt niet in de buurt van het zomerse Kaputt - in mijn lijst met favoriete albums van de jaren tien. Ook Countless Branches, het nieuwe album van Bill Fay, viel mij tegen. Zonde dat de rijke arrangementen die Life Is People zo mooi maakten, verdwenen zijn. Gelukkig hoorde ik genoeg goede tracks op andere nieuwe albums en een aantal uitstekende singles.

De twee dagkaarten voor Motel Mozaïque (17 april) die ik verlootte onder deelnemers aan de lezersenquête zijn gewonnen door mijn neef Benjamin Koerselman. Van harte gefeliciteerd, je krijgt ze vandaag opgestuurd!

Met Male Bonding leverde het Friese trio The Homesick een van de beste singles van 2020 tot dusver af. Opwindend, complex én toegankelijk, schreef ik in Popcorn #49. Hun album The Big Exercise krijgt positieve recensies in binnen- en buitenland, maar vind ik minder goed dan gehoopt. Helaas kunnen vrijwel alle nummers niet tippen aan die single en het eerder verschenen I Celebrate My Fantasy, hoewel er razend veel gebeurt - van verrassende gitaarhooks, opvallende tempowisselingen en instrumentaties (klarinet!) tot inventief drumwerk. De grootste uitschieter vind ik de opbeurende openingstrack What’s In Store met fraaie samenzang en sprankelend gitaarspel.

The Homesick treedt onder meer op in Paradiso (5 maart) en EKKO (7 maart). Bekijk hierboven de band in actie bij 3FM.

Sterk, stoer én sensueel, mannelijk én vrouwelijk. Christine and the Queens - de artiestennaam van de Franse zangeres Héloïse Létissier - was een van de artiesten die 2018 kleur gaf. Op nieuwe single People I’ve been sad maakt de energieke electropop van Chris plaats voor een wat meer ingetogen geluid. Waar de artiest eerder haar muziek in het Engels en Frans uitbracht, schakelt ze binnen deze single tussen die twee talen - en het werkt. Ik sluit mij aan bij het oordeel van mijn dochter (5): “Wat een mooi liedje!”

Na het pakkende Overtime met opvallend ritme en heerlijke saxofoonsolo is daar opnieuw een uitstekende nieuwe single van het Canadese U.S. Girls. Alleen al het muzikale intro klinkt onmiddellijk vertrouwd en lijkt afkomstig uit een disco classic. Zangeres Meg Ryan zingt mooier dan ooit en door de vrolijke, dansbare muziek mis je bijna dat ze net als op In A Poem Unlimited wat te vertellen heeft. “No matter how much / You get to have / You will still die / And that’s the only thing”, zingt ze. Ik durf mijn geld erop in te zetten dat Heavy Light (6 maart) weer een topplaat wordt.

In 2020 verschijnt tot dusver opvallend veel goede Nederlandstalige muziek. Nieuwste aanwinst is Véras (Fawaz), die tot dusver vooral aan de weg timmerde als regisseur van videoclips, presentator en YouTuber. Binnenkort debuteert hij met een EP bij Excelsior Recordings. Op de melancholische single Tyfoon, met opvallende drumbeat, knisperende elektronica en lekker gitaarloopje, zingt de zanger met licht nasale Spinvis-zang over een gestrande relatie. Hij maakte zelf de erg fraaie videoclip in IJsland. “Het was -20 graden, de cameralens weigerde, en nadat ik door het ijs kroop voelde ik een uur lang mijn handen niet”, vertelde hij aan 3voor12.

Op haar derde plaat U Kin B The Sun brengt de Amerikaanse singer-songwriter Frazey Ford met soul doorspekte liedjes, begeleid door orgel, piano en gitaren. Grootste minpunt aan het album vind ik dat Ford wel met erg veel vibrato in haar stem zingt. Dat had best een onsje minder gemogen. Gelukkig raak ik langzaam gewend aan haar stem en ga ik deze muzikaal zeer verzorgde plaat in het straatje van Natalie Prass steeds meer waarderen. Hoogtepunten zijn protestlied The Kids Are Having None Of It, de meeslepende afsluitende titeltrack en het funky Money Can’t Buy.

Overmorgen - Valentijnsdag - verschijnt eindelijk het nieuwe album van Tame Impala, The Slow Rush. De eerste recensies zijn iets minder positief dan bij de voorgangers. Lees een interview met Kevin Parker, het brein achter de psychedelische band, bij NRC.

Andere platen die dan uitkomen:

Een week later (21 februari) liggen deze albums in het verschiet:

Dat was ’m voor deze week. Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet,

David Haakman

Heb je nog geen lezersenquête over deze Popcorn-nieuwsbrief ingevuld? Heel fijn als je dit alsnog wilt doen (2 minuten werk)!