Popcorn #50: De verslavende plaat van Eefje de Visser | Win kaartjes voor Motel Mozaïque

Taart, champagne, slingers en natuurlijk goede muziek. Toch wel een feestje waard, deze vijftigste editie van mijn Popcorn-nieuwsbrief. Er gaat flink wat tijd in zitten, maar ik deel nog altijd met plezier mijn favoriete nieuwe muziek met jullie. Leuk dat het aantal abonnees gestaag groeit en dat ik steeds meer reacties krijg.

Om dit jubileum te vieren, geef ik twee dagkaarten weg voor Motel Mozaïque, voor vrijdag 17 april. Op die dag spelen onder meer deze artiesten op de twintigste editie van het festival:

Hoe maak je kans op de tickets? Die verloot ik onder de abonnees die deze korte lezersenquête over de Popcorn-nieuwsbrief de komende twee weken invullen. Met jullie feedback wil ik graag deze nieuwsbrief verbeteren.

Waar gaat het mis?, vroeg ik mij vertwijfeld af. Heel m'n timeline op Twitter leek gelijk razend enthousiast over het nieuwe album van Eefje de Visser, maar bij mij wilde het kwartje maar niet vallen. Ongetwijfeld moest ik wennen aan de manier van zingen van de tegenwoordig in Gent wonende zangeres, van wie ik de eerste drie platen nooit een fatsoenlijke kans heb gegeven. Maar dat is niet het enige. Dit album is namelijk, zoals Hester Calvalho het zo mooi in NRC formuleerde, “ongrijpbaar als een achterlicht in de mist”.

Het duurde dan ook flink wat draaibeurten voordat ik deze plaat enigszins doorgrond had en eindelijk overstag ging. Pas toen viel op hoe piano, synthesizers, drums, elektronica en stemmen ingenieus met elkaar vervlochten zijn. Dat gebeurt misschien wel het mooist op het warmbloedige De Parade en de eerdere single Lange Vinnen met z'n pruttelende elektronica (kijk hieronder). Andere hoogtepunten zijn Stilstand, dat pas halverwege met beats langzaam in beweging komt, en het verstilde Controle.

Aanvankelijk luisterde ik amper naar haar poëtische en mysterieuze teksten - ergens tussen waken en slapen. Geen ramp, want bij Eefje de Visser draait het in eerste instantie meer om hoe ze zingt dan wat ze zingt. Maar nadere bestudering loont. Pas dan zie je hoe woorden als ‘glas’ en 'vallen’ in steeds andere gedaantes in nummers terugkeren en hoe ze meesterlijk tovert met begin- en middenrijm - het liefst in een zin, met een duidelijke voorliefde voor het woordje 'maar’ en de letter 'a’. Neem alleen al deze ogenschijnlijk simpele zinnen uit single Bitterzoet: “We parkeren aan de rand van de stad (…) We zijn boven voor het vallen van de avond”.

Zo ontpopt Bitterzoet zich tot een verslavende plaat waar je steeds weer nieuwe elementen op ontdekt en waar Eefje de Visser heel wat festivals en podia in binnen- en buitenland mee gaat veroveren.

Eefje de Visser gaat de komende maanden op tour. Inmiddels zijn flink wat optredens uitverkocht. Doe mee aan de lezersenquête over de Popcorn-nieuwsbrief en maak kans om haar live te zien.

Het is de vraag of er ooit een vervolg komt op Twin Peaks: The Return, maar de Zweedse zangeres Alice Boman lijkt met Dream On alvast te solliciteren voor een een plekje op de soundtrack daarvan. Haar dromerige nieuwe album met piano, warme synthesizerklanken en haar hoge, soms wat wankele stem is duidelijk beïnvloed door de muziek van Julee Cruise, die een prominente rol had in de eerste Twin Peaks-serie.

Achter de droevige, trage nummers lijkt een groot mysterie schuil te gaan. Luister maar eens naar het wat duistere, maar wonderschone Hold On. En sinds Michael Stipe hoorden we niet eerder iemand zo aangrijpend de woorden Everybody Hurts zingen. Ander hoogtepunt is The More I Cry, dat hard aan kan komen bij mensen met liefdesverdriet: “So I close my eyes, I’m holding back the tears / Cause the more I cry, the more you disappear.”

Bomans muziek werd eerder al gebruikt in series als Wildbill, Transparent, Suits en 13 Reasons Why en de zangeres verdient na Dream On een podium in The Roadhouse. David Lynch, kom alsjeblieft snel in actie!

Achter 070 Shake gaat de 22-jarige Danielle Balbuena schuil. Artiesten als Kanye West, DJ Khaled en Pusha T maakten al gretig gebruik van haar diensten en onlangs verscheen haar positief ontvangen album Modus Vivendi. De single Guilty Conscience met pakkend refrein en synths is daarop het beste nummer. In de videoclip gaat de artiest tot bloedens toe op de vuist - maar dat doet ze met een reden.

Fan van de samenzang en het wonderschone gitaarspel van Gillian Welch en David Rawlings? Dan kun je de nieuwe plaat van Bonny Light Horseman, een superfolkgroep bestaande uit Eric D. Johnson, Josh Kaufman en Anaïs Mitchell, vast waarderen. Dit trio steekt op zeer smaakvolle wijze vaak eeuwenoude traditionals in een nieuw jasje. Mede door het glasheldere geluid en de transparante productie is dit folkmuziek om je vingers bij af te likken. Tel daar bovenop dat Lisa Hannigan en Justin Vernon (Bon Iver) meewerkten aan dit project. Luister eerst naar Jane Jane en ontdek daarna de rest van deze tijdloze plaat.

In al het releasegeweld van de afgelopen weken was het debuutalbum van de Ierse zanger David Keenan mij bijna ontgaan. Gelukkig attendeerde nieuwsbrieflezer Harm de Kleine mij op debuutplaat A Beginner’s Guide To Bravery, waar hij een mooie longread over schreef. Hier en daar hoor je Damien Rice terug, maar het album van deze grote verhalenverteller schiet muzikaal veel meer klanten op. Vooralsnog is single Unholy Ghosts waar de hartstocht vanaf spat mijn favoriete nummer.

Op 21 maart geeft David Keenan een optreden in de kleine zaal van Paradiso. Kaarten zijn nog verkrijgbaar.

Van abonnee Arjan kreeg ik de vraag of mijn playlists ook op andere streamingdiensten dan Spotify beschikbaar zijn. Goede vraag, want mogelijk ben ik er onterecht vanuit gegaan jullie allemaal Spotify gebruiken. Stuur mij een mail als je een andere dienst gebruikt, dan regel ik dat daar ook afspeellijsten komen.

Naast het hierboven al genoemde nieuwe album van Destroyer verschijnen overmorgen deze platen:

Een week later (7 februari) kunnen jullie deze albums verwachten:

Dat was ’m voor deze week. Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman