Popcorn #46: Het beste Coldplay-album van dit decennium | De grote schoonheid van Tindersticks

Zo kom je ruim twee jaar niet in de Afas Live en zo kom je er opeens twee keer in een week tijd. Ik ging naar concerten van artiesten die volgende maand hoog in mijn jaarlijst eindigen: Vampire Weekend en Michael Kiwanuka.

De band van Ezra Koenig gaf een vrolijk optreden, waarbij vooral de nummers van Father of the Bride een ander jasje kregen. Zo duurde het op plaat zo korte Sunflower opeens ruim acht minuten en dat klonk ongeveer zo. Maar liefst dertig nummers speelde de band, waaronder drie verzoeknummers (Here Comes The Sun!).

Het concert van Michael Kiwanuka oogde aanvankelijk wat afstandelijk, met muzikanten op hun eigen eiland en de Britse soulzanger steevast met zijn ogen dicht. Dat veranderde toen de uitstekende achtergrondzangeres Emily Holligan in Rule the World geweldig op de voorgrond trad en prompt het grootste applaus kreeg.

Hierna kwam de show meer tot leven. In Rest en Light deden enkele muzikanten een stapje terug, waardoor de machtige stem van Kiwanuka nog meer in het middelpunt kwam - het geluid glashelder. De beste soulzanger van dit moment zocht iets meer contact met het publiek en de rijk gearrangeerde nummers van de laatste plaat klonken opeens nog beter, met Final Days en Solid Ground als hoogtepunten.

In mijn volgende nieuwsbrief zet ik mijn favoriete albums van 2019 op een rij en wordt duidelijk op welke posities Vampire Weekend en Michael Kiwanuka eindigen. Aan de flink wat nieuwe abonnees: welkom! Ook in deze editie zet ik de beste nieuwe muziek die ik de afgelopen weken hoorde op een rij.

Hoge bomen vangen veel wind. En dus leidde het nieuws dat Coldplay niet op tournee gaat wegens de impact op het klimaat tot voorspelbare cynische grappen, van ‘Ik zeg: win-win’, ‘Het beste dat ik ooit van Coldplay heb gehoord’ tot ‘Er is een God’. Het is en blijft een van de populairste én meest gehate popbands op aarde.

Ondertussen is Everyday Life de beste Coldplay-plaat in ruim tien jaar tijd. Singles Orphans (met aanstekelijke Sympathy for the Devil-achtige woo woo’s), Arabesque (met trompet die alle kanten op vliegt) en de titeltrack (had niet misstaan op X&Y) waren al positieve voorbodes en het dubbelalbum bevat genoeg andere sterke liedjes. Zo zijn Daddy en Èkó mooie ingetogen pianoballads en horen we Chris Martin ook uitstekend zingen op Guns (over wapenbezit) en Old Friends, met niet veel meer dan gitaar.

Muzikaal schiet het alle kanten op, met wisselend resultaat. Zo zijn gospelsong BrokEn en When I Need A Friend met flinke koorpartij kerkdienstmateriaal, horen we Arabisch in Church, is Cry Cry Cry een minder geslaagd soul-uitstapje, kan U2 best jaloers zijn op Champion Of The World en is er een wat wonderlijke demo.

De grootste winst is dat Coldplay veel minder irritatie oproept dan voorheen en nergens te bombastisch wordt. Zo geëngageerd als op Trouble in Town hoorden we de band zelfs nog niet eerder. Dit nummer over politiegeweld en etnisch profileren werkt geraffineerd toe naar een climax: terwijl een audiofragment van een arrestatie in Philadelphia 2013 klinkt, zwelt de muziek aan. Indrukwekkend.

Ruim achttien jaar geleden is het alweer, dat ik tijdens Pinkpop 2001 in de 3FM-tent aan de lippen hing van Tindersticks-zanger Stuart A. Staples. Met veel bezieling bracht hij met zijn markante bariton de romantische, melancholische nummers van onder meer Curtains (1997) en Can Our Love… (2001).

De voorbije jaren raakte ik Tindersticks wat uit het oog, maar met No Treasure But Hope heb ik de band weer herontdekt. Op hun twaalfde plaat is de tijdloze schoonheid van hun oudste werk weer volop aanwezig, met vooral op de eerste helft warmbloedige arrangementen met een sleutelrol voor violen. For The Beauty, Trees Fall en Pinky in the Daylight zijn wonderschoon en kunnen zich met gemak meten met het beste werk van de band.

Op de tweede helft is de instrumentatie sober, maar verfijnd. Zo wordt Staples op Carousel en de titeltrack vrijwel alleen door piano begeleid en zijn Take Care in Your Dreams en The Old Mans Gait dromerige, traag voortslepende tracks waar de band patent op heeft.

Vreemde eend in de bijt is See My Girls dat de foto’s opsomt die een houder van een krantenkiosk van over de hele wereld van zijn ‘girls’ krijgt opgestuurd. Het begint onschuldig met Park Guell, de Eiffeltoren en de Nijl, maar dan komen plotseling Birkenau, Damascus en “de baby’s van Zuid-Jemen” langs. Zo wordt de schoonheid van Tindersticks muzikale wereld kortstondig bruut verstoord en dat hakt erin.

Op 2 mei geeft Tindersticks een optreden in TivoliVredenburg. Kaarten zijn nog verkrijgbaar.

Vlak voor zijn dood in 2016 deed Leonard Cohen het verzoek aan zijn zoon Adam om een aantal onvoltooide nummers af te ronden. Hij trommelde een leger aan muzikanten op - van Bryce Dessner van The National, Damien Rice, Daniel Lanois, tot Patrick Watson - en drie jaar later is daar een indrukwekkend album.

Thanks For The Dance brengt in een halfuur negen nummers, die in het verlengde liggen van You Want It Darker - het album dat kort voor Cohens overlijden verscheen. Uiteraard horen we zijn donkere bariton en poëtische teksten, maar wat vooral opvalt is de in de puntjes verzorgde instrumentatie. Zo klinkt op meerdere nummers, waaronder Moving On, het prachtige gitaarspel van Javier Mas en Beck speelt harp op The Night of Santiago.

Hemels mooi is de titeltrack met samenzang van Cohen, zangeres Jennifer Warnes (eerder te horen op Take This Waltz) en Leslie Feist; alsof ze samen op het podium staan. “Thanks for the dance / It’s been hell, it’s been swell, it’s been fun / Thanks for all the dances / One two three, one two three one”, zingt Cohen op dit ontroerende slotakkoord.

Wat een briljant idee van het Mauritshuis. Het museum vraagt aan artiesten om een liedje te maken bij één schilderij uit de collectie. Aan Spinvis was het de eer om de spits af te bijten en zanger Erik de Jong koos gelijk het bekendste schilderij: het Meisje met de parel. Het resultaat is een liedje van sacrale schoonheid - kunst over kunst - met als refrein:

De lat ligt hoog voor MEREL en Harry Jekkers, die begin volgend jaar het stokje van Spinvis overnemen.

De komende weken verschijnen er geen noemenswaardige albums, op Romance van Camila Cabello na (bekijk hier de nieuwe videoclip van prima single Living Proof). En dus zet ik in mijn volgende nieuwsbrief mijn favoriete albums van 2019 op een rij.

Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman