Popcorn #41: Once Upon a Time In...Popcorn

Na het zien van de swingende Tarantino-film Once Upon a Time…in Hollywood moest ik denken aan twintig jaar geleden, toen ik met 5vwo op veldwerk in Zuid-Limburg was. Vooral de eindeloze wandelingen en het blowen van klasgenoten in de slaapkamer zijn me bijgebleven, maar ik leerde daar ook de soundtrack van Pulp Fiction kennen. Ik schreef destijds in mijn dagboek:

Het is nog altijd een van mijn favoriete soundtracks, met natuurlijk Miserlou (RIP Dick Dale), Let’s Stay Together, Flowers On The Wall en Girl, You’ll Be A Woman.

Once Upon a Time…in Hollywood is misschien wel de Tarantino-film met de beste muziek sinds Pulp Fiction. De afgelopen weken heb ik de heerlijke soundtrack met tal van nummers uit de jaren zestig die ik nog niet kende - van Chad & Jeremy tot Neil Diamond - heel wat beluisterd.

In deze nieuwsbrief zet ik de hoogtepunten van een andere soundtrack op een rij. Daarnaast bespreek ik de beste nieuwe tracks (beluister ze op deze Popcorn-playlist). Ze zouden niet misstaan in een film.

Wie deze nieuwsbrief langer volgt, weet dat Belle & Sebastian een van mijn favoriete bands is. Hun soundtrack bij de film Days Of The Bagnold Summer is helaas niet spectaculair: naast een paar orkestrale, licht melancholische instrumentale nummers, bevat deze een aantal tracks die klinken als niet meer dan aardige B-kantjes (Sister Buddha, The Letter).

Toch is dit tussendoortje niet oninteressant: de Schotse band grijpt terug naar het wat lieflijker, pastorale geluid van hun twintig jaar oude platen. Zo kregen ‘oudjes’ I Know Where The Summer Goes en Get Me Away From Here I’m Dying een nieuwe versie. Vooral bij dat eerste nummer is dat geen overbodige luxe: zanger Stuart Murdoch zingt een stuk zuiverder dan op het origineel uit 1998 en de productie klinkt helderder.

Daarnaast staat op deze soundtrack een echt sterk ‘nieuw’ nummer: Safety Valve. Het is volgens Murdoch een 25 jaar oud liedje dat hij nog nooit had opgenomen en alleen ooit eens met een vriend in een café heeft gespeeld. Met fraaie melodie en een belangrijke rol voor violen klinkt dit als een Belle & Sebastian-classic.

Het Amerikaanse Perfume Genius maakte tot dusver vier albums met compacte, sfeervolle, vrij ingetogen nummers. Op deze nieuwe track gooit de band van zanger Mike Hadreas het over een andere boeg. Eye in the Wall is een bijna negen minuten durende trip die aankomt als een mokerslag. In de eerste minuten springt vooral de spannende percussie in het gehoor en een spaarzaam ingezette galmende elektrische gitaar. Maar al snel verspringt de muziek van kleur: het tempo gaat omhoog, ritmes veranderen van structuur. Waar gaat dit heen?

De track is afkomstig van The Sun Still Burns, een samenwerking van Perfume Genius, choreograaf Kate Wallich en dansgroep YC. Dat belooft een avontuurlijke en opwindende show te worden.

Valse noten zijn doorgaans een gruwel, maar die we horen op Send Me a Vision vallen precies op de juiste plek. Ze dragen bij aan het unheimische gevoel dat je krijgt van de in cold wave doordrenkte synthpop van Boy Harsher voor in de late uurtjes. Na het eerder dit jaar uitgebrachte album Careful (in mijn top 10 van de eerste helft van 2019) is er nu een nieuwe EP: Country Girl Uncut. Nou ja, nieuw: er zijn vier nieuwe nummers toegevoegd aan een in 2017 uitgebrachte EP. Bekijk vooral ook even onderstaande videoclip in zwartwit van het beste nummer. Een zakmes, een dood vogeltje, een engel met een baard en aftandse straten in een Duitse stad. Ja, de beelden sluiten perfect aan bij de muziek.

I miss you so bad. Het is een tekst die we al in talloze liedjes hebben gehoord. En toch klinken deze woorden nieuw als Tindersticks-zanger Stuart Staples ze zingt, met zijn stem die uit duizenden herkenbaar is. Je gelooft hem. Eerlijk gezegd ben ik de band een beetje uit het oog verloren na de breekbare, melancholische prachtplaten Curtains (1997), Can Our Love… (2001) en Waiting For The Moon (2003). Maar single The Amputees had zeker niet misstaan op een van deze albums. De Britse band slaat oude wegen in en dat zien we graag.

Stuart Staples kan niet alleen goed zingen, maar ook goed knippen, bewijst hij in bovenstaande zelf in elkaar geknutselde clip. Album No Treasure But Hope verschijnt op 15 november en werd in slechts een paar dagen tijd opgenomen.

De Britse Kate Tempest maakte dit jaar indruk met haar album The Book Of Traps And Lessons en speelde tal van festivals en zalen plat met haar poëtische teksten, spoken word, dikke accent en emotionele voordracht. People’s Faces, het slotnummer van haar laatste plaat, heeft ze nu in een nieuw jasje gestoken. Deze versie is korter en een simpele beat en aanzwellende strijkers zijn toegevoegd. En het werkt: het nummer klinkt minder kaal en een stuk warmer. Haar woorden ‘There is so much peace to be found in people’s faces’ komen net even harder aan. Als een klap in je gezicht.

Kate Tempest geeft op 23 oktober een concert in Paradiso. Kaarten zijn nog verkrijgbaar.

Ik kijk vooral uit naar het nieuwe album van M83, DSVII, dat vrijdag verschijnt. Het is de opvolger van Junk uit 2016; een van de platen die ik de afgelopen jaren het meest beluisterd heb. Afgaande op de eerste twee singles - Lune de fiel en Temple of Sorrow - gaat de Franse band van voorman Antony Gonzalez weer een compleet andere muzikale richting op.

Verder verschijnen op die dag deze albums:

Een week later (27 september) zal veel aandacht uitgaan naar het nieuwe album van Kanye West: Jesus is King. Ook staan op de planning:

Dat was ‘m voor deze week. Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet, David Haakman