Popcorn #31: Billie Eilish is een hype en dat is volkomen terecht

Geniaal of smakeloos? Het is lang geleden dat een videoclip zo veel stof deed opwaaien als Deutschland van Rammstein. Vooral de vooraf verspreide teaser, waarin we de bandleden als gevangenen in een concentratiekamp met jodenster op de borst en een strop om de nek zien, leidde tot verontwaardigde reacties.

Inmiddels heb ik de fascinerende clip van negen minuten meerdere keren bekeken. In vogelvlucht komt daarin de Duitse geschiedenis voorbij - van Germania (gespeeld door een zwarte actrice), de ramp met zeppelin Hindenburg tot boekverbrandingen. Pas door dit artikel, deze video en dit fijne Twitter-draadje zag ik alle verwijzingen. Fijne stof voor geschiedenislessen.

Wie ook met videoclips shockeert is Billie Eilish, maar dan met compleet andere middelen. In deze nieuwsbrief bespreek ik het debuutalbum van dit Amerikaanse popfenomeen. Daarnaast zet ik mijn favoriete nieuwe tracks op een rij, deels van onlangs verschenen platen.

Tientallen uitverkochte concerten, 16 miljoen volgers op Instagram, 10 miljoen abonnees op YouTube en een paar miljard streams op Spotify. Het is ongekend hoe de 17-jarige Billie Eilish in korte tijd is uitgegroeid tot wereldster. En dat met duistere videoclips (met spinnen op haar lichaam, ‘zwarte tranen’ over haar gezicht en naalden in haar rug), donkere muziek en een opvallend uiterlijk (blauw haar, vaak zwarte kleding en een wat moet je van me-blik). Na vele singles is daar het langverwachte debuutalbum van dit eigenzinnige idool en dat is verrassend sterk.

Allereerst valt de productie door Eilish’ 21-jarige broer Finneas O'Connell (ook bekend van Glee) op. De bassen zijn vaak zo diep dat de afzuigkap waar onze JBL-speaker op staat begint te trillen, zoals bij prijssingle Bad Guy. Het dynamische xanny doet met Eilish’ vervormde stem en lage dreunen zelfs even denken aan Double Negative van Low. Toegankelijker zijn het vrolijke All The Good Girls Go To Hell en het slepende Wish You Were Gay.

Eilish onderscheidt zich ook met haar ingehouden, haast fluisterende zang. Haar persoonlijke, vrij donkere teksten hebben geen groot volume nodig om te imponeren. Dat bleek ook tijdens haar optreden bij The Ellen Show, zingend op een stoel in het water:

De tienerster overtuigt het meest op de eerste helft van haar album, waar muzikaal genoeg gebeurt. De nummers aan het slot met minimale begeleiding zijn niet slaapverwekkend, maar beklijven minder. Het is slechts een smet op een zeer volwassen droomdebuut. Billie Eilish is een hype en dat is volkomen terecht.

Billie Eilish geeft een optreden op Lowlands. The New York Times publiceerde vorige week een uitgebreid artikel over haar.

My Finest Work Yet heet het nieuwe album van Andrew Bird. Is het dat ook? Ik durf het niet te zeggen, want ik ken lang niet al het werk van de multi-instrumentalist. Wel is het zijn best ontvangen plaat sinds 2012 en ik heb er de afgelopen weken veel naar geluisterd. De beste nummers zijn singles Sisyphus (al in Popcorn #28), het jazzy Bloodless en het fraaie Manifest. Ander hoogtepunt is het ontroerende Cracking Codes met prachtige samenzang en wederom Birds kenmerkende fluitkunst.

In een interview met The A.V. Club vertelt Bird onder meer over dit nummer (“I wrote that song very quickly, and so it hangs together better than anything I’ve written in a long time.”) Op dinsdag 18 juni komt hij voor een optreden naar Paradiso. Er zijn nog tickets.

Mijn eerste kennismaking met Strand of Oaks was hun optreden op Best Kept Secret in 2017. Vermoeid van twee festivaldagen maakte hun rockmuziek van een afstand weinig indruk. Het kwartje valt alsnog bij zesde studio-album Eraserland, waarvoor zanger Timothy Showalter na het uiteenvallen van zijn band samenwerkte met leden van My Morning Jacket. Eerst was daar al de epische single Weird Ways en het vrolijke Ruby, maar het mooist is Keys. Ben ik de enige die in dit dromerige nummer Wilco’s Via Chicago terughoort?

Strand of Oaks geeft op zaterdag 25 mei een concert in TivoliVredenburg (Pandora). Kaarten zijn nog verkrijgbaar. Lees bij Front een interview met zanger Timothy Showalter.

Van 1969 tot 1972 nam Nat Turner Rebellion een aantal funk-soulnummers op in de beroemde Sigma Sound Studios in Philadelphia. Nog voor het verschijnen van een album viel de door Joseph Jefferson geleide band uit elkaar en op een enkele single na belandde hun materiaal in een archiefkast.

Na sluiting van de studio werden duizenden opnames geschonken aan de Drexil University en bij het sorteren viel de naar de slavenopstand van 1831 vernoemde band op. Met dank aan een bijzondere samenwerking - lees het hele verhaal bij Rolling Stone - is er nu alsnog een album, Laugh To Keep From Crying.

Na vijftig jaar klinkt de muziek opvallend vitaal: vaak opzwepend en funky (de titeltrack, Fruit of the Land), dan weer met fijne koortjes (Fat Back) en soms zoet (het heerlijke McBride’s Daughter). Bekijk hieronder een lyric video van Tribute to a Slave. “We ain’t slaves no more”, klinkt het. Nou maar hopen dat deze nog amper beluisterde, historisch relevante muziek alsnog een groot publiek trekt.

De in Aleppo geboren Bedouine (artiestennaam van Azniv Korkejian) verraste twee jaar geleden met een van de mooiste folkplaten van de afgelopen jaren. Opvolger Bird Songs of a Killjoy verschijnt op 31 mei en wordt afgaande op de eerste singles When You’re Gone en Bird minstens zo goed. Het is tijdloze, rijk georkestreerde folkmuziek met in het middelpunt de rustgevende, fraaie zang van de in Los Angeles wonende zangeres. Zonde dat ik eind vorig jaar haar concert in ‘mijn achtertuin’ heb gemist.

Bekijk een akoestische sessie van Paste Magazine en haar Tiny Desk Concert van vorig jaar.

Mijn hersenen zijn een jukebox met duizenden nummers en soms begin ik er random eentje te zingen. Afgelopen week was dat DJ Kools Let Me Clear My Throat. Van veel liedjes uit de jaren negentig weet ik uit welk jaar ze komen en welke positie ze hebben gehaald. Van deze hit was ik het even kwijt. 1997 dus, tiende plek.

Destijds was het een vreemde eend in de bijt; dit soort hiphop stond zelden in de hitlijst. Maar deze live-versie, opgenomen in Bahama Bay club in Philadelphia, werd plotseling een dikke hit met dank aan twee samples en uitputtende interactie met het publiek (Somebody make some noise in this joint man!). Ook ruim twintig jaar later nog steengoed, net als de vette videoclip.

De komende week ga ik veel luisteren naar Titanic Rising van Weyes Blood. Eerder schreef ik al over uitstekende singles Andromeda en Everyday en pas gisteren ontdekte ik dat het album al te beluisteren is bij NPR (vrijdag op Spotify). De eerste recensies in het buitenland zijn lovend en ook in NRC krijgt het album van Jan Vollaard vandaag vier ballen. Front publiceerde vandaag een interview met zangeres Natalie Merling over de plaat.

Dit zijn de andere albums die jullie overmorgen kunnen verwachten:

Een week later (12 april) komen deze platen uit:

Dat was ‘m voor deze week. Veel luisterplezier gewenst!

Hartelijke groet,

David Haakman