Popcorn #2: Een hartverscheurend mooi album van een Amsterdamse singer-songwriter

Dit jaar is het tien jaar geleden dat de Zweedse zussen Klara en Johanna Söderberg een YouTube-hit scoorden met hun cover van Tiger Mountain Peasant Song van Fleet Foxes. Bij het verschijnen van de vierde plaat van het duo keek ik deze video nog eens terug. Wat zijn ze daar nog jong! En wat dragen ze een foute houthakkersblouse daar in het bos.  Bovenal valt nog altijd de prachtige samenzang op, die hun handelsmerk zou worden. Hoewel ik destijds onder de indruk was van hun cover heb ik de laatste paar succesvolle albums van First Aid Kit eigenlijk vrij slecht beluisterd. Van The Lion’s Roar draaide ik slechts de eerste helft en zeker prijsnummer Emmylou heel vaak (veertig keer) en van Stay Gold de hit My Silver Lining, bekend van de Renault-reclame. Komt dit doordat deze nummers zo duidelijk boven de rest uitsteken? Of heb ik door het jachtige karakter van Spotify - er is altijd weer andere nieuwe muziek te ontdekken - gewoon niet genoeg tijd genomen en veel moois gemist? Waarschijnlijk allebei. 
Het nieuwe album Ruins heb ik inmiddels al meerdere keren aandachtig beluisterd, misschien wel mede door deze nieuwsbrief. Het is een erg mooi, gevarieerd album dat vooral muzikaal een stuk rijker klinkt dan eerder werk. Er zijn ook minder uitschieters, al vind ik Fireworks vooralsnog het hoogtepunt. In dit interview in NRC vertelt het duo open over de crisis - onderlinge spanningen, liefdesverdriet en vermoeidheid - waar dit album uit voortkomt. Hun concert in Paradiso op 7 maart is helaas al uitverkocht, maar Ticketswap biedt mij hopelijk nog uitkomst. Anders hoop ik First Aid Kit te zien tijdens Down the Rabbit Hole, waar ik na een paar edities van Best Kept Secret overweeg heen te gaan. 

Ook in het Spotify-tijdperk moet het belang van een goede albumcover niet onderschat worden. Zo was ik in 2016 geïntrigeerd door deze hoes van de Ierse groep The Gloaming en ging het album luisteren. Het bleek een prachtige plaat die op de tweede plaats van mijn jaarlijst van 2016 eindigde. In dat jaar werd ik ook aangetrokken door het artwork van het album Overnight van het Britse folkduo Josienne Clarke & Ben Walker, dat bij Rough Trade Records verscheen. Ook dit album bevatte genoeg mooie nummers met als uitschieters Something Familiar (check deze Rough Trade Session) en Dark Turn of Mind, een geslaagde cover van het nummer van Gillian Welch. Over een kleine twee maanden verschijnt het nieuwe album van het tweetal en Chicago, dat ruim een week geleden verscheen, is een heel fijn voorproefje. Dit nummer heeft een wat voller, romantischer geluid dan het grotendeels akoestische werk van de vorige plaat. Dat komt vooral door de prachtige, warme strijkarrangementen. Chicago - ook op mijn Spotify-playlist met beste tracks van 2018 - gaat gepaard met een komische videoclip, waar mensen massaal in slaap vallen van de betoverende stem van Josienne Clarke. 

Het vierde album van Tim Knol werd de afgelopen weken flink bejubeld. Prachtplaat (Jan Vollaard, NRC), wonderschone nieuwe plaat (Gijsbert Kamer, de Volkskrant), een nieuw, prachtig licht popgeluid (Menno Pot, de Volkskrant). Daar sluit ik me graag bij aan. Zijn sterke debuutalbum heb ik destijds heel wat gedraaid, maar de daaropvolgende twee platen gingen behoorlijk langs mij heen, op het heerlijk vrolijke Motion of Life van Soldier On na. Cut the Wire heb ik met plezier heel wat keren beluisterd. Vooral Whispering Heart, Sweet Melodies, A Kid’s Heart en Weight of Clouds zijn prachtige, pakkende popliedjes die zich gelijk in je hoofd nestelen en Song for Grandma is een ontroerende afsluiter. Ben ik de enige die bij dat laatste nummer (videoclip) door de melodie en blaasinstrumenten steeds moet denken aan De Steen van Bram Vermeulen? Bij veel andere nummers van het album duurde het een paar luisterbeurten voordat hun schoonheid zich openbaarde. Lees vooral ook even dit NRC-interview van Amanda Kuyper met Tim Knol, waarin hij uitgebreid vertelt over zijn sabbatical, de totstandkoming van dit album, zijn samenwerking met Anne Soldaat en de uit de hand gelopen huiskamerconcerten.

De afgelopen twee weken werd ik nog veel meer gegrepen door het debuutalbum van VanWyck, een Amsterdamse singer-songwriter die een tijd in Nieuw-Zeeland woonde. Bij toeval stuitte ik op dit donkere, zeer aangrijpende album, dat pas op 9 februari in de winkels ligt en nu al op Spotify staat. De meeste veelal rustige nummers zijn nog geen duizend keer gedraaid en dat moet snel veranderen. Dit is namelijk een plaat die een internationaal publiek verdient. Dat ligt in de eerste plaats aan de fraaie, zeer doorleefde stem van zangeres Christine Oele, die regelmatig sterk doet denken aan die van de Amerikaanse zangeres Natalie Merchant. Die wordt naar een hoger plan getild door de prachtige, subtiele muzikale begeleiding van gitaar, piano en viool. Neem het bijna 6 minuten durende titelnummer dat opent met de tekst Some girls build towers / Others stay deep / Some pray to angels / Some wait and see en pas halverwege open bloeit als strijkers worden toegevoegd aan de aanvankelijk spaarzaam ingezette drum en gitaar. Na een paar ingetogen nummers zet het afwijkende Europa Escapes het album compleet op z'n kop. Opeens zijn daar dreigende gitaren die materiaal van 16 Horsepower bij mij in herinnering roepen. Daarna gaat het tempo weer omlaag tot de intieme, fluisterzachte afsluiter Whole Again, die de gemiddelde vrouw én man tot tranen roert. An Average Woman is een hartverscheurend mooi debuutalbum.