Popcorn #18: Sterke, stoere en sensuele Chris(tine) versterkt sterrenstatus

In deze nieuwsbrief geef ik muziektips, maar soms heb ik zelf advies nodig. Tot mijn schaamte moest ik maandag bij het overlijden van Charles Aznavour (94) bekennen dat ik vrijwel geen van zijn ruim 1.200 liedjes ken. Tijd voor een inhaalslag, maar waar moest ik beginnen? Ik deed een oproep op Twitter en gelijk stroomden tips binnen. Aanvullingen zijn welkom!

Bijna tegelijkertijd met het nieuws over Aznavour kwam naar buiten dat de drummer van Sigur Rós is opgestapt. Hij wordt door een vrouw beschuldigd van seksueel misbruik in 2013. Een van mijn favoriete bands in een verklaring:

Lees meer details over de beschuldigingen bij Pitchfork. Door het vertrek is de toekomst van de IJslandse band ongewis.

Goed, laat ik de beste nieuwe muziek bespreken. Dit keer aandacht voor Christine and the Queens, Marianne Faithfull, Nick Cave, Muse en Loretta Lynn.

Pas bij de tweede keer kijken naar de video van single 5 Dollars viel het me op. We zien Héloïse Letissier aan het begin opdrukken en dan focust de camera na vijftien seconden op een moedervlek op haar onderrug. Geen kleintje, maar een forse. Een uitstulping.

Flauw om hier op in te zoomen? Misschien, maar ik doe het niet voor niks. Veel andere artiesten zouden oneffenheden op het lichaam (er komen nog veel meer in beeld) - in een videoclip laten retoucheren. Chris(tine) niet. Ze is wars van schoonheidsidealen en wil volkomen zichzelf zijn: sterk, stoer én soms sensueel. Mannelijk én vrouwelijk. De drie thema’s van het album - seksualiteit, empowerment, queerness - zien we allemaal terug in die ene clip.

De Queen of Queer, zoals Oor haar al noemde in een interessant en uitgebreid interview, kan ook nog eens geweldig dansen. Mogelijk heb je dat allang gezien in de videoclips van Girlfriend - een van de beste nummers van het jaar - en Doesn’t Matter. De kans is groot dat je onderstaande registratie van Apple Music van haar optreden in Salle Pleyel, een concertzaal in Parijs, nog niet hebt gezien. In ruim een halfuur komen flink wat nummers van haar nieuwe album langs, en de choreografieën die ze zelf bedacht zijn geweldig; zes dansers bewegen soms razendsnel en dan weer in slow motion, met een prachtige belichting. Regelmatig moest ik aan Michael Jackson denken, ook door de muziek.

Snel kijken want de kans is vrij groot dat deze video binnenkort van YouTube verwijderd wordt:

Ik vergeet bijna te vertellen dat er op Chris, het album van Christine and the Queens, erg goede electropop staat. Naast de eerdere sterke singles ben ik vooral fan van Comme Si, The Walker en Goya! Soda!. Met minimale middelen - synthesizer, drumcomputer, (bas)gitaar en haar stem met dik Frans accent - creëert ze een stevige sound. Helaas zakt het album op de tweede helft wat in. Slecht zijn nummers als What’s-her-face en Make some sense niet, maar opeens klinkt haar muziek wat gewoontjes. Het is een kleine smet op een verder uitstekend popalbum, waarmee Christine and the Queens tot een nog grotere, eigenzinnige ster gaat uitgroeien.

Christine and the Queens geeft op 13 oktober een optreden in de AFAS Live. Er zijn nog kaarten verkrijgbaar.

Liefhebbers van Nick Cave kwamen de afgelopen weken aan hun trekken. In het verleden nam de zanger al genoeg mooie duetten op, maar deze samenwerking met Marianne Faithfull is betoverend mooi. The Gypsy Faerie Queen van haar 21ste album Negative Capability dat op 2 november verschijnt, is het nummer dat ik de afgelopen week het meest heb beluisterd. De Britse zangeres is inmiddels 71 jaar en haar stem klinkt doorleefd en in mooi contrast met de bariton van Cave.

En dan kwam Nick Cave ook nog eens met een EP met vier nummers van een optreden in Kopenhagen. Zeer welkom, want helaas heb ik zijn laatste, bejubelde concerten in Nederland gemist. Goed nieuws: de registratie van het concert in Kopenhagen staat ook op YouTube. Ik was vooral onder de indruk van de opzwepende uitvoering van Mercy Seat en het buitengewoon ontroerende Distant Sky.

Pas over een maand verschijnt het achtste studio-album van Muse, maar inmiddels staan er al vijf nummers van Simulation Theory op de streamingdiensten. De net verschenen single Pressure is voorlopig het hoogtepunt. De Britse stadionband heeft al genoeg ijzersterke riffs op z'n naam staan en voegt er met dit nummer weer eentje aan toe, die je ongemerkt steeds begint te neuriën op kantoor (sorry collega’s). En dan is er ook nog een aanstekelijk refrein.

Pressure gaat vergezeld met een heerlijke over the top videoclip (klik op afbeelding hierboven) met tal van verwijzingen naar de popcultuur uit de jaren tachtig. Een homecoming dance begint saai, maar dan betreden de mannen van Muse het podium en loopt het feest uit de hand met gremlins, ghostbusters en zombies. Maar dan net even anders. Kom maar op met dat nieuwe album!

Net als Charles Aznavour lijkt ook Loretta Lynn muziek te willen blijven maken tot de dood. Een maand geleden schreef ik al over haar stem die geen spoor van verval toont op 86-jarige leeftijd. Toch ook nog even in deze nieuwsbrief kort aandacht voor haar, want vrijdag verscheen haar 41ste album met nieuwe nummers, maar ook bewerkingen van eerder werk. Wat vooral opvalt is de kraakheldere productie van deze countryplaat. Kijk vooral even naar bovenstaande videoclip van de artiest die vorig jaar nog een beroerte kreeg en begin dit jaar haar heup brak. Hopelijk is ze in staat om net als Aznavour nog tot ver in de negentig muziek te maken.

Van welke bands kunnen jullie de komende weken nieuwe muziek verwachten? Komende vrijdag verschijnen albums van:

Een week later (12 oktober) zijn er nieuwe platen van:

Veel luisterplezier gewenst!

Groet, David Haakman

PS: wat vinden jullie van deze clip van Mudhoney, waarin het lijdensverhaal van Jezus naar het smartphonetijdperk wordt vertaald? (lees: Het laatste avondmaal met laptops op tafel, aan het kruis nagelen met een IKEA-achtig slingertje en mensen die massaal een selfie maken met Jezus aan het kruis) Blasfemie of Jesus Christ Superstar in een modern jasje? Of allebei? ;-)