Die zin uit dat liedje van Randy Newman - Each record that I’m making / Is like a record that I’ve made / Just not as good - is helaas een beetje van toepassing op de muziek van het Britse Orbital.
Begin jaren negentig waren broers Paul en Phill Hartnoll technopioniers, die ook hebben bijgedragen aan de acceptatie van dance als volwaardige livemuziek. Als 14-jarige raakte ik in 1996 compleet verslaafd aan hun album In Sides met prachtige, warme melodieën met talloze lagen en originele ritmes en beats.
Helaas hebben ze die plaat nooit meer geëvenaard. Opvolger The Middle of Nowhere (1999) werd destijds in OOR al een pas op de plaats genoemd en daarna werd het niet beter. Door ruzies gingen de broers ook nog eens twee keer uit elkaar (in 2004 en 2014)
Inmiddels is het duo herenigd en is daar album Monsters Exist. Ik heb erg genoten van het interview met mijn oude helden - inmiddels vijftigers - in de nieuwste editie van bovenstaand popblad over hun nieuwe plaat. Nog altijd blijken ze geëngageerd en maken ze zich heerlijk boos om de monsters van deze wereld, vooral de Brexit.
Helaas ben ik vooralsnog een stuk minder positief over het nieuwe album dan
OOR.
Orbital haalt bij lange na niet het niveau van hun muziek van decennia geleden en ook niet dat van de best aardige voorganger
Wonky (
2012). Het geluid is helder, regelmatig klinken vertrouwde Orbital-bliepjes en ook nu samplen ze weer sprekers (dit keer Brian Cox over sterfelijkheid en onsterfelijkheid). En toch
werkt het niet; alsof een ooit beroemde schilder dezelfde verf en kleuren gebruikt, maar niet weet hoe hij moet doseren en de juiste accenten leggen. Hopelijk moet ik mijn eerste oordeel later nog herzien.
Er zijn lichtpuntjes: P.H.U.K. (Please Help U.K.) en Tiny Foldable Cities zijn heel aardige singles. Daarnaast lijkt Orbital vooralsnog z'n uitstekende live-reputatie niet ten grabbel te gooien. Kijk maar eens naar onderstaande beelden met de vertrouwde mijnwerkerslampjes op de hoofden van de heren. Ongetwijfeld ga ik op 18 oktober helemaal los in Paradiso op klassiekers als Lush, Impact, Satan, Halcyon, Chime, The Box en Doctor?.