Popcorn #17: Welke veteranen komen in de buurt van hun meesterwerk?

Is het toeval of hebben ze het stiekem zo afgesproken? Vijf 50-plussers die Paul heten kwamen afgelopen weken met nieuwe albums: Paul Simon (76), McCartney (76), Carrack (67), Weller (60) en Hartnoll (50, van het technoduo Orbital).

Door al deze nieuwe albums van veteranen moest ik aan I’m Dead (But I Don’t Know It) van Randy Newman denken. In dit liedje van het bijna twintig jaar oude prachtalbum Bad Love zingt hij vol zelfspot:

Wat doen artiesten als ze vrijwel zeker nooit die paar briljante platen van decennia geleden kunnen overtreffen? Gaan ze op zoek naar dat oude, vertrouwde geluid waar ze beroemd mee zijn geworden of slaan ze aan het experimenteren?

De meeste artiesten die ik deze week bespreek, maakten in de jaren negentig furore en kiezen op hun nieuwe album voor een andere richting.

Experimenteren? Een nieuw geluid? Gelukkig doet Paul McCartney op Egypt Station gewoon waar hij het beste in is: pakkende popliedjes brengen. Natuurlijk kende ik I Don’t Know en Come On To Me al en toch voelen deze singles aan het begin van het album als een sensatie; ze kunnen zich meten met het beste McCartney-werk. Alleen al het bloedmooie piano-intro van het eerste nummer dat onmiddellijk vertrouwd klinkt. Wat is het geluid helder en wat klinkt Paul McCartney vitaal. En dan komt ook nog het fraaie Happy With You erachteraan.

Daarna kan het alleen maar minder worden en dat wordt het helaas ook. Fuh You noemde ik in mijn vorige nieuwsbrief al een niemendalletje, maar het is wel het nummer dat het meest in mijn hoofd blijft zitten. Wat volgt is een wisselvallige plaat die zich grofweg laat opdelen in:

Goed: Hand in Hand, Do It Now, Dominoes

Redelijk: Who Cares, Confidante, Despite Repeated Warnings, Hunt You Down/Naked/C-Link

Matig: People Want Peace, Back in Brazil, Ceasar Rock

Daarmee voegt Paul McCartney weer een handjevol prachtige popnummers toe aan zijn ongelooflijk indrukwekkende oeuvre, maar na het meesterlijke begin had ik op nog meer gehoopt.

Tot slot: waar tal van artiesten angstvallig beelden van optredens van YouTube schrappen (Beychella!) is Paul McCartney gul naar zijn fans. Op 7 september gaf hij een optreden op Grand Central in New York, dat live werd uitgezonden op YouTube. Helaas is de Beatles-zanger minder goed bij stem dan drie jaar terug in de Ziggo Dome. Kijk maar eens naar Blackbird, dat hij in z'n eentje midden tussen het publiek speelt; de hoge noten haalt hij niet meer. Gelukkig compenseert hij dit met veel energie, spelplezier en charisma. Terugkijken kan hieronder (setlist):

Ruim twintig jaar oud is Ladies and Gentleman We Are Floating In Space, het meesterwerk van Spiritualized. Hoewel ik destijds ontzettend veel muziek luisterde, heb ik die plaat destijds helemaal gemist. En de daaropvolgende platen gek genoeg ook.

Zonde, want de afgelopen week raakte ik erg onder de indruk van het achtste album van de band van voorman Jason Pierce (52). And Nothing Hurt is een tijdloze plaat, die mij vooral doet denken aan de orkestrale nummers van het monumentale All Is Dream van Mercury Rev (2001) en de prachtliedjes van Wilco’s Sky Blue Sky (2007) die rustig toewerken naar een climax.

Spiritualized haalt voor dat laatste net even andere middelen uit de kast. De grootse opener A Perfect Miracle begint klein met de breekbare stem van Pierce - slechts begeleid door ukelele - en ontvouwt zich tot een ware symfonie met strijkers en blaasinstrumenten.

Dit subtiel opbouwen naar een climax gebeurt op veel meer nummers. Op Let’s Dance, een ander hoogtepunt, duurt het nog langer voordat die komt. Fluisterzacht - dit keer ondersteund door piano - zingt de Spiritualized-zanger C'mon darling let’s dance. Kom maar op, denk je dan. Maar het tempo wordt plagerig traag opgeschroefd. Pas na ruim drie minuten zet een orkest de apotheose in, met trompetten die net binnen het gareel blijven.

Dat is later op het album bepaald niet het geval. On the Sunshine en The Morning After monden uit in een ware kakofonie; trompetten en gitaren gaan compleet in de overdrive en schieten alle kanten op. Net iets meer gecharmeerd ben ik van de nummers die minder uit de bocht vliegen, zoals het schitterende Damaged en single I’m Your Man.

Bekijk hieronder de video van I’m Your Man:

Op 15 maart geeft Spiritualized een optreden in de grote zaal van Paradiso. Ik ben heel erg benieuwd hoe deze band het grootse en meeslepende geluid van And Nothing Hurts weet te vertalen naar het podium.

Het Amerikaanse gitaartrio Low is net als Spiritualized al sinds begin jaren negentig actief en gooit op het twaalfde album Double Negative drastisch het roer om. De gitaren heeft de band verruild voor elektronica en dat heeft een zeer experimentele plaat opgeleverd, die veel van de luisteraar vergt.

Zo begint openingstrack Quorum met een flinke portie ruis en vervormde stemmen. Dancing and Blood dendert voort als een trein op doffe, pulserende dreunen; alsof je boxen opeens een kloppend hart blijken te hebben. En op Tempest zijn stemmen dusdanig bewerkt, dat je je heel even afvraagt of je boxen kapot zijn.

Kijk vooral even onderstaande zwart-wit-clip bij de eerste drie tracks van het album om een idee te krijgen van waar ik het over heb. Iemand plaatste als treffende reactie op de muziek en de beelden al ‘Twin Peaks S3, E8’, de meest besproken bizarre aflevering van het laatste seizoen van de serie.

Gelukkig is deze plaat niet alleen maar huiswerk. Zo ademt het duistere, maar best toegankelijke Fly een zelfde sfeer als de muziek van Massive Attacks Mezzanine (1998); lage bassen en de hoge stem van Mimi Parker vormen een mooi contrast.

Al met al blijkt Double Negative de Kid A van Low: een moedige, experimentele plaat die een radicale breuk vormt met eerder werk. Het is een album dat je vooral niet moet opzetten als je schoonouders op bezoek komen (tenzij je ze weg wilt jagen), maar waar je langzaam in moet opgaan aan het begin van de nacht.

Die zin uit dat liedje van Randy Newman - Each record that I’m making / Is like a record that I’ve made / Just not as good - is helaas een beetje van toepassing op de muziek van het Britse Orbital.

Begin jaren negentig waren broers Paul en Phill Hartnoll technopioniers, die ook hebben bijgedragen aan de acceptatie van dance als volwaardige livemuziek. Als 14-jarige raakte ik in 1996 compleet verslaafd aan hun album In Sides met prachtige, warme melodieën met talloze lagen en originele ritmes en beats.

Helaas hebben ze die plaat nooit meer geëvenaard. Opvolger The Middle of Nowhere (1999) werd destijds in OOR al een pas op de plaats genoemd en daarna werd het niet beter. Door ruzies gingen de broers ook nog eens twee keer uit elkaar (in 2004 en 2014)

Inmiddels is het duo herenigd en is daar album Monsters Exist. Ik heb erg genoten van het interview met mijn oude helden - inmiddels vijftigers - in de nieuwste editie van bovenstaand popblad over hun nieuwe plaat. Nog altijd blijken ze geëngageerd en maken ze zich heerlijk boos om de monsters van deze wereld, vooral de Brexit.

Helaas ben ik vooralsnog een stuk minder positief over het nieuwe album dan OOR. Orbital haalt bij lange na niet het niveau van hun muziek van decennia geleden en ook niet dat van de best aardige voorganger Wonky (2012). Het geluid is helder, regelmatig klinken vertrouwde Orbital-bliepjes en ook nu samplen ze weer sprekers (dit keer Brian Cox over sterfelijkheid en onsterfelijkheid). En toch werkt het niet; alsof een ooit beroemde schilder dezelfde verf en kleuren gebruikt, maar niet weet hoe hij moet doseren en de juiste accenten leggen. Hopelijk moet ik mijn eerste oordeel later nog herzien.

Er zijn lichtpuntjes: P.H.U.K. (Please Help U.K.) en Tiny Foldable Cities zijn heel aardige singles. Daarnaast lijkt Orbital vooralsnog z'n uitstekende live-reputatie niet ten grabbel te gooien. Kijk maar eens naar onderstaande beelden met de vertrouwde mijnwerkerslampjes op de hoofden van de heren. Ongetwijfeld ga ik op 18 oktober helemaal los in Paradiso op klassiekers als Lush, Impact, Satan, Halcyon, Chime, The Box en Doctor?.

Het lekkerste heb ik voor het laatst bewaard. Naast alle veelal sterke muziek van bovenstaande 50-plussers luisterde ik de afgelopen week vooral veel naar de ongekend vrolijke indiepop van de Zweedse band Alpaca Sports. Andreas Jonsson en Amanda Åkerman kwamen de afgelopen maanden al met zeer pakkende singles Summer Days en Nobody Cares But Me (zie de video hieronder)

De overige nummers van From Paris With Love konden eigenlijk alleen maar tegenvallen, maar dat is gelukkig niet het geval. Zweden heeft met onder meer ABBA, Roxette en Avicci al heel wat hitmachines voortgebracht en heeft met Alpaca Sports nu ook een indiepopband die alleen maar ongelooflijk catchy hits kan maken met aanstekelijke refreinen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Feel Like Going Home (met pa-pa-pa-paaa‘s die je gelijk mee begint te zingen) en het heerlijk springerige Saddest Girl In The World, waar je ontzettend vrolijk van wordt.

Nee, Alpaca Sports zoekt het avontuur misschien niet op en de band wint zeker niet de originaliteitsprijs. Maar de band biedt met From Paris With Love wel het perfecte medicijn voor muziekliefhebbers die terugverlangen naar onbezorgde tijden, die waarschijnlijk nooit bestaan hebben. Dit is indiepop die liefhebbers van Belle and Sebastian zeker zal bekoren voor bij prachtig nazomerweer. Veel lekkerder wordt zoete popcorn niet. De grote vraag: raak je verzadigd van deze snelle suikers?

De komende weken kunnen we weer heel wat moois verwachten. Ik kijk het meest uit naar Chris, het tweede album van Christine and the Queens (groot interview in laatste OOR).

Vrijdag verschijnen ook deze albums:

Een week later (vrijdag 28 september):

Bekijk hier een compleet overzicht van de belangrijkste album releases. Ik voeg ze allemaal toe aan deze Popcorn-playlist.

Dat was ‘m voor deze week. Veel luisterplezier gewenst!

Groet, David Haakman

PS Nou heb ik niet eens geschreven over het concert van Janelle Monáe in Paradiso. Mijn samenvatting in één tweet: