Popcorn #16: Compleet in de ban van een zinnenprikkelend album

Ja, ik weet dat nieuwsbrieven het beste een vaste opbouw en geen lange lappen tekst kunnen hebben. En toch lap ik die regels weer aan mijn laars en gooi ik het format deze week weer eens om. Dat krijg je als je heel enthousiast bent over één album, concert en single. Voor je het weet heb je daar een heel stuk over getikt en verbleekt de rest een beetje.

Dus schrijf ik dit keer alleen over een opwindend nieuw album, het eerste concert van een van mijn 8-jarige zoons en de nieuwe single van een 86-jarige zangeres. Als service van de zaak bespreek ik heel kort nog even drie andere belangrijke albums die verschenen. Mis je info over de nieuwe Eminem of Interpol? Kijk dan hier even.

O ja, tot slot zet ik de albums op een rij die jullie overmorgen en de week erna kunnen verwachten. Zo blijft het toch nog een beetje vertrouwd ;-)

Sinds vrijdag ben ik compleet in de ban van Hunter, het derde album van de Britse zangeres en gitarist Anna Calvi. Dat komt niet zozeer door wat ze zingt (vaak over de fluïde grens tussen het man/vrouw-zijn), maar hoe ze dat doet en het filmische karakter van de muziek.

Neem Indies of Paradise dat net zoveel plotwendingen heeft als een spannende thriller. Calvi klinkt aanvankelijk fluisterzacht - meer hijgend dan zingend - over voortrollende drums en gitaren heen. Halverwege scheuren gierende gitaren het nummer doormidden. Even neemt Calvi gas terug en de zweetdruppels vliegen je bijna om de oren als ze zingt ‘God I feel the sweat sweat sweat of my back crawling through the trees like an animal I fall’. Dan volgt de apotheose: haar stem schiet opeens omhoog, zwelt steeds verder aan met meer en meer vibrato. Dit is zinnenprikkelende muziek, waarbij je op het puntje van je stoel zit.

Die zweetdruppels zien we ook terug op de albumcover en in de dampende videoclip van het Lynchiaanse titelnummer (kijk hierboven). Die heeft zo weinig om het lijf dat ik verbaasd was dat die op YouTube mag staan. Deze quote uit een interview in NRC van vorige week sluit mooi aan: “Dit is een levenslustig album waarop ik mezelf presenteer als ‘jager’, en niet als prooi. Ik trek erop uit om zinnelijk genot te vinden.”

Het hoogtepunt vind ik de wonderschone ballad Swimming Pool, die ik sinds vrijdag al ruim tien keer beluisterd heb. Liefst zo hard mogelijk. Calvi’s majestueuze stem, prachtig gitaarspel en warme violen; dit is een warm bad waar je zo lang mogelijk in wilt blijven liggen.

En dan is er aan het slot ook nog Away, het meest ingetogen nummer. Hier bedwelmt Calvi je eerst met niet veel meer dan haar gitaar en stem en het mooiste bewaart ze voor het laatst: een noot die ze zo'n twintig seconde aanhoudt en die langzaam wegsterft. Ondanks haar emotionele, soms theatrale zang wordt Hunter nergens bombastisch en pompeus en dat is knap.

Anna Calvi geeft op 24 oktober een concert in De Helling in Utrecht (helaas tijdens onze herfstvakantie) en op 23 januari in Melkweg Max.

24 maart 2001. Op die datum ging ik naar mijn eerste concert, van 16 Horsepower in Nighttown. Ik was nog net geen 19 jaar oud. Vorige week ging een van mijn oudste zoons op ruim tien jaar jongere leeftijd naar zijn eerste concert: Spinvis in het slottuintheater in Zeist (setlist). Gelukkig mocht ik met hem mee.

Hij keek vooral uit naar het handjevol nummers dat hij kent, die op zijn playlist met favoriete liedjes staan. “Ken ik dit nummer?”, vroeg hij regelmatig op de eerste rij. Alleen bij Tienduizend Zwaluwen, Trein Vuur Dageraad en Kom Terug kon ik ‘ja’ zeggen.

Desondanks genoot hij volop, en ik ook. Net als in TivoliVredenburg vorig jaar viel op hoe goed de band op elkaar ingespeeld is. En ook nu werd ik geraakt door de fraaie samenzang van Erik de Jong en cellist Saartje van Camp, vooral bij Aan de oevers van de tijd en Wat blijft. Sommige korte zinnen bleven nu langer dan ooit hangen: ‘De vaders gaan / De namen gaan / Na verloop van tijd’ (uit: Wat blijft) en ‘Erf de ogen van je kind, kijk erdoor’ (Uit: Kom terug).

Toen het na zonsondergang frisser werd, kroop ik steeds dichter tegen mijn zoon aan. Af en toe keek ik stiekem of hij ook meezong. Dat was niet het geval. “Ik luister liever gewoon”, verklaarde hij na afloop, net even na 22.15 uur. Hij bleef herhalen dat hij het “superleuk” en “supergezellig” had gevonden. “Ik denk wel dat ik straks in de auto in slaap ga vallen, pap.”

Nog nooit of al lange tijd geen concert van Spinvis bijgewoond? Kijk dan vooral even het complete Lowlands-optreden hierboven en en lees nog even het mooie Zomeravondgesprek met Erik de Jong en schrijver Marieke Lucas Rijneveld.

Het is jammer, maar waar: vroeg of laat takelen ook de stemmen van de grootste artiesten langzaam af. Kijk maar naar Paul McCartney, Leonard Cohen, Bob Dylan. Er lijkt een uitzondering op de regel en dat is de 86-jarige countrylegende Loretta Lynn. Twee jaar geleden bracht ze nog album Full Circle uit met het wonderschone Who’s Gonna Miss Me? Geen spoor van verval.

Alhoewel: vorig jaar kreeg ze een beroerte en in januari brak ze ook nog eens haar heup. Gelukkig staat haar stem nog als een huis bewijst haar nieuwe single Wouldn’t It Be Great, die eind vorige maand verscheen. Ongelooflijk dat op deze leeftijd haar stem nog zo haarscherp klinkt. Eind deze maand verschijnt haar nieuwe album dat eigenlijk al vorig jaar had moeten uitkomen, maar door de gezondheidsproblemen werd uitgesteld.

Ik kijk vooral uit naar Egypt Station, het zeventiende solo-album van de 76-jarige Paul McCartney dat overmorgen verschijnt. Aan de plaat gingen twee aardige singles - Come On To Me en I Don’t Know - en niemendalletje Fuh You vooraf. De eerste recensies zijn positief.

Vrijdag komen ook deze albums uit:

Vrijdag ga ik ook naar het uitverkochte tweede concert van Janelle Monáe in Paradiso.

Voor 14 september staan deze albums op het programma:

Dat was ‘m voor deze week. Veel luisterplezier gewenst!

Groet, David Haakman

PS hebben jullie al het wonderschone nieuwe nummer van Thom Yorke gehoord dat gisteravond verschenen is? Meer info bij 3voor12.