Nu we het toch over popmuziek uit Frankrijk hebben: gisteren was het twintig jaar geleden dat het debuutalbum van Air,
Moon Safari, verscheen. Het is nog altijd een van mijn favoriete albums. Destijds ontdekte ik het nota bene door een recensie in
Playboy, toen het album nog niet verschenen was. “Air maakt muziek die iedereen leuk, grappig en (..) vindt”, stond er in mijn herinnering geschreven over het album dat vijf sterren kreeg. Kort daarna ruilde ik als 15-jarige
het album van Roni Size (ik kwam er achter dat er ook een 2CD-versie bestond) bij de Free Record Shop voor dit album van Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel en was op slag verliefd. Wat een ongekend warme muziek was dit, die uit vervlogen tijden leek te komen maar toch heel erg hip klonk (van Serge Gainsbourg kende ik toen pas alleen
Je t'aime moi non plus en niet
Ballade De Melody Nelson).
Sexy Boy ging nog aan mijn klasgenoten voorbij, maar toen het nog altijd prachtige
All I Need op single verscheen gingen zij ook overstag, mede door
de relaxte skatevideo. Mijn zus, die eerst niks van Air moest hebben, ging opeens met haar vriend naar een van hun optredens in Nederland. Na Moon Safari zou Air nooit meer dit niveau halen, al kwam de soundtrack van
The Virgin Suicides (2000) en
Talkie Walkie (2004) enigszins in de buurt. Nu, twintig jaar later, draai ik nog regelmatig Moon Safari op een broeierige zomeravond.