Popcorn #1: Deze Nederlandse band is stiekem al wereldberoemd

Hoewel het debuutalbum van Rosemary & Garlic pas afgelopen vrijdag uitkwam, is dit Nederlandse duo door Spotify in het buitenland al behoorlijk bekend. Zo verscheen hun nummer I’m here onlangs op de populaire playlist The Most Beautiful Songs In The World (bijna 2 miljoen keer beluisterd). Old Now, van hun EP uit The Kingfisher uit 2015, is al bijna 10 miljoen maal gedraaid; dat is bijna net zo vaak als Sorry van Kensington. Dit succes is pas het begin, want hun wereldwijd uitgebrachte debuutalbum gaat een nog veel groter publiek aanspreken. Het staat vol met wonderschone, serene folknummers (tokkelfolk?) waarin de prachtige stem van Anne van den Hoogen begeleid wordt door pianist Dolf Smolenaers en spaarzame elektronica. Hoewel er weinig dynamiek in de rustgevende, filmische muziek zit - slechts in Fireflies gaat het tempo iets omhoog - gebeurt er genoeg om de aandacht vast te houden. Dikke kans dat optredens van het tweetal hun gewone banen - Van den Hoogen werkt voor stichting CPNB en Smolenaers is fractievoorzitter van D66 in De Bilt - gaan verdrukken. Het eerstkomende concert is zaterdag op Eurosonic Noorderslag. Check vooral ook deze twee mooie videoclips waarin de natuur, net als in hun muziek, centraal staat. 

Dit is een van de eerste nummers op mijn playlist met favoriete tracks van 2018 die ik wekelijks aanvul. Eind vorig jaar verscheen al het lekker pittige Afblijven van het gelijknamige later dit jaar te verschijnen nieuwe album. Ook bij dit nieuwe nummer wordt vanaf de eerste akkoorden duidelijk dat tweelingzussen Loes en Renée Wijnhoven goed naar mijn favoriete band Belle and Sebastian hebben geluisterd. Ik zocht op Google op Clean Pete in combinatie met Belle & Sebastian en vond als eerste zoekresultaat dit interview. Daarin staat dat het tweetal onderweg naar Frankrijk in chronologische volgorde naar het complete oeuvre van de Schotse band luisterde. Geef ze eens ongelijk. Jou niet klinkt als een classic van B&S, waarbij de zon vanzelf gaat schijnen. Misschien moet ik maar op 11 maart naar hun optreden in De Helling in Utrecht, aangezien ik hun show tijdens My First Festival met mijn twee tweelingen gemist heb.

Ondertussen zit Belle & Sebastian ook niet stil. De band van Stuart Murdoch weet dat een nieuw album minder stof doet opwaaien dan vroeger. Dus hebben ze wat nieuws bedacht: achter elkaar brengen ze in deze maanden drie EP’s uit, waar steeds al eerst een enkel nummer van op Spotify verschijnt. Dit levert op meerdere momenten recensies en dus aandacht op. Slim. Daarnaast bevatten hun oude EP’s, verzameld op dit dubbelalbum, veel van hun beste nummers. De eerste EP van het drieluik How to Solve Our Human Problems werd positief ontvangen: een gemiddelde van 7,6 op Metacritic en een week geleden vier ballen van Hester Carvalho in NRC. En nu is daar alweer een nieuw nummer: The Same Star, gezongen door Sarah Martin en Stuart Murdoch en met vrolijk trompetgeschal. De vraag is of dit nieuwe werk ook een centrale plek krijgt tijdens het optreden van volgende maand in Carré. Ik vermoed van niet. De band weet donders goed dat de gemiddelde fan vooral op oud werk zit te wachten. Wellicht spelen ze dan ook weer eens een cover. Ik hoop op Poupée de Cire, Poupée De Son van de vorig week overleden France Gall, dat ze al eerder op geslaagde wijze coverden.

Nu we het toch over popmuziek uit Frankrijk hebben: gisteren was het twintig jaar geleden dat het debuutalbum van Air, Moon Safari, verscheen. Het is nog altijd een van mijn favoriete albums. Destijds ontdekte ik het nota bene door een recensie in Playboy, toen het album nog niet verschenen was. “Air maakt muziek die iedereen leuk, grappig en (..) vindt”, stond er in mijn herinnering geschreven over het album dat vijf sterren kreeg. Kort daarna ruilde ik als 15-jarige het album van Roni Size (ik kwam er achter dat er ook een 2CD-versie bestond) bij de Free Record Shop voor dit album van Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel en was op slag verliefd. Wat een ongekend warme muziek was dit, die uit vervlogen tijden leek te komen maar toch heel erg hip klonk (van Serge Gainsbourg kende ik toen pas alleen Je t'aime moi non plus en niet Ballade De Melody Nelson). Sexy Boy ging nog aan mijn klasgenoten voorbij, maar toen het nog altijd prachtige All I Need op single verscheen gingen zij ook overstag, mede door de relaxte skatevideo. Mijn zus, die eerst niks van Air moest hebben, ging opeens met haar vriend naar een van hun optredens in Nederland. Na Moon Safari zou Air nooit meer dit niveau halen, al kwam de soundtrack van The Virgin Suicides (2000) en Talkie Walkie (2004) enigszins in de buurt. Nu, twintig jaar later, draai ik nog regelmatig Moon Safari op een broeierige zomeravond.