Genoeg interessants in deze Nielsbrief. Het opvallendste nieuws: het grote Epic Games (Fortnite) dat Bandcamp koopt. Een overname die grote impact kan hebben en nieuwe kansen biedt, waarover het 5 dagen na de aankondiging heerlijk speculeren is. Dat doe ik dan ook in deze editie. Verder een paar echt lekkere en hele leuke verhalen die ik via diverse kanten kreeg getipt of doorgestuurd. Dank daarvoor, veel leesplezier!

Maar ik begin met Bandcamp, met de officiële aankondiging van afgelopen woensdag. Los van de nieuwswaardige inhoud, smul ik van de zorgvuldige formulering van zo'n belangrijk statement. Elk woord is op een goudschaaltje gewogen, elke zin is door 21 betrokkenen minstens 54 keer gelezen en herschreven.

Eerst en vooral moeten bestaande gebruikers overtuigend worden gerustgesteld (een boodschap die meestal neerkomt op “Nee, er verandert echt niks!”), daarna moeten zo vrijblijvend mogelijk de gigantische voordelen en kansen worden geschetst die de nieuwe samenwerking biedt en dus waarom Bandcamp niet anders kon dan deze stap zetten. Die laatste boodschap komt in feite neer op “Alles wordt beter kan veranderen de komende periode…” En tussendoor moeten aandeelhouders en investeerders blij gehouden of gemaakt worden.

Kortom, zo'n statement is een evenwichtsoefening van hoog niveau, een klein professioneel PR-‘kunstwerk’, en dit is een fraaie:

Daarna barst de mediastorm los onder gebruikers en fans, m.n. op social media, waarbij de reacties op dit soort overnames meestal niet onverdeeld positief zijn. De strekking: een grote investeerder of techgigant neemt een geliefde en groeiende underdog over, dat kan slechts uitlopen op een teleurstelling. Eerst wordt de hut opgepompt en uitgemolken, daarna verkwanseld of geïntegreerd in het moederbedrijf, waarna er na 2-3 jaar weinig over is van dat sympathieke bedrijf met die mooie ambities, zonnige toekomst, soepele UI en enthousiaste gebruikers. Doodzonde.

Volgende fase: de analyses. Deskundigen en deskundologen strijden erom wie binnen de kortst mogelijke tijd het best de impact en gevolgen van de overname samenvat en duidt. De meeste clicks leveren stukken vol boude beweringen en stevige koppen op, de meeste waardering stukken die kort, krachtig en ook begrijpelijk voor niet-ingevoerden de gevolgen schetsen of zichzelf aan een geloofwaardige toekomstvoorspelling wagen.

Ik heb geprobeerd enkele artikelen en analyses uit die laatste categorie onder elkaar te zetten, juist omdat ik zo'n fan ben van Bandcamp. Het platform heeft de afgelopen 14 jaar muzikanten die veel zelf kunnen en willen doen geholpen en serieus inkomsten voor ze gegenereerd, voor hun muziek, zowel fysiek als digitaal, merchandise, tickets, video(-streams) en andere content. Niet alle analyses zijn louter positief, maar dit zijn de drie beste die ik tegenkwam:

Mijn 2 cent? Vooropgesteld: ik ben geen investeerder, geen ondernemer, geen IT-er en geen techgigant. Iets in mij vreest dat gebeurt wat ik schets: dat al het mooie van Bandcamp onder verkeerde omstandigheden verdwijnt, minder goed wordt of minder aandacht krijgt omdat Epic andere prioriteiten heeft of krijgt. Muzikanten zijn dan een serieus alternatief voor of aanvulling op hun streaminginkomsten via bestaande platforms kwijt. Platforms die minder doorbetalen dan de ± 90% die Bandcamp schuift.

Maar de optimist in mij ziet ook iets anders: gaming is een gigantische markt, groter dan muziek én film. Wij muziekliefhebbers vergeten dat wel eens… In muziek zijn Universal, Warner en Sony de grote spelers, in streaming Spotify, Apple en Google (YouTube). Bandcamp heeft als hele kleine muziekspeler, die al deze partijen vaak tandenknarsend voor moet laten gaan, een hele grote speler in een andere markt aan zich gebonden. Niet Apple, niet Universal, niet Spotify. Bandcamp speelt ineens een heel andere game (pun intended), met gigantische mogelijkheden en een gigantisch bereik. Bandcamp en Epic verplaatsen het spel.

Jonge mensen horen nieuwe (en oude!) muziek niet op de radio of bij good ol’ Matthijs op zaterdagavond, maar op TikTok, in de feesttent, de nieuwe FIFA of het nieuwe seizoen van Sex Education. Het is niet voor niets dat het laatste album van The Weeknd klinkt als één van de bijna 20 retecoole GTA V radiostations (check die classic 7CD-box). Dáár zitten de kids, niet bij Q, 3FM of 538. Met Epic kan Bandcamp onbekende artiesten ineens dezelfde toegang, het bereik en de impact bieden als Travis Scott. Epic is ook meester in (micro-)betalingen voor digitale content: miljoenen worden verdiend met nieuwe skins en het beste zwaard ⚔️ voor Fortnite-spelers. Kortom, hier zijn samenwerkingen, ideeën en synergie te verzinnen die er eerder niet was en waarover Lucian Grainge zich afgelopen week echt wel even achter de oren krabte. We gaan het zien…

Deze column van een maand geleden is daarom zo gek nog niet:

Sinds het Kerstreces is deze categorie links er in de Nielsbrief bekaaid vanaf gekomen: mooie artikelen en reportages, over verschillende onderwerpen, achtergrondverhalen zonder directe actuele aanleiding. Dat maken we deze editie een beetje goed.

Ik ben van 1971, muzikaal dus gevormd in de verschrikkelijke jaren ‘80 en pas smaak gekregen in de nog ergere jaren '90. Ik overdrijf, maar ondanks dat genoemde decennia bepalend zijn voor mijn muzikale ontwikkeling, ben ik doorgaans niet mild over met name de jaren '90. De jaren waarin ik het Oasis-logo op mijn borst wilde tatoeëren en Morrissey God was (die laatste is inmiddels van zijn sokkel gevallen, de muziek blijft). Het meeste uit Seattle en de hitparade kon me toen ook al gestolen worden, maar gek genoeg ben ik met de jaren eerder slechter dan beter gaan denken over de bepalende muziek uit mijn studententijd. Raar. Des te leuker dat Joris gisteren dit heerlijke stuk deelde, waardoor ik heel even dacht voelde dat het allemaal zo gek nog niet was toen. Heel even.

Nee, dan de jaren ‘70! Een beter, afwisselender muzikaal decennium is er niet, punt uit. In elk genre verschenen de beste songs en (debuut-)albums.

Ik denk dat naast Prince alleen Bruce Springsteen (is al een twijfelgeval…), Radiohead, Kanye West en Stevie Wonder erin slaagden 4 albums op rij briljant te zijn. Of vergeet ik iemand? Laat het me weten met een 👍🏼- of 👎🏼-reply onderaan deze nieuwsbrief. Stevie in elk geval, dus deze longread die Bart tipte over de synths en machines die de man op zijn beste albums gebruikt las ik met groot genoegen:

We hadden het er in De Machine al over (toen spraken we met de man die ze alle 100 in de kast heeft staan), maar hier kun je nog een keer lezen hoe het zo is gekomen, rechtstreeks uit de monden van de makers. Smullen:

De boomers en Top 2000-luisteraars buitelden op onze Facebook weer over elkaar heen (“Waar is De Dijk? En Bram Vermeulen?!”, “Dit kan ik toch niet serieus nemen!”), een teken dat we iets goed gedaan hebben met dit lijstje dat de meningen op een goede manier splijt:

P.S. Collega Atze sprak in EKKO met de kersverse staatssecretaris van Cultuur, over 1G, wat te verwachten van de laatste (?) versoepelingen volgende week en over nachtcultuur. Verfrissend om eindelijk iemand in Den Haag te horen die merkbaar wel ‘ns eerder in een poppodium is geweest of op een festival heeft gestaan! Luister hier.