Mr.
Money Moustache, de Canadese oervader van de hele beweging, legt hier uit dat je helemaal niet veel hoeft te verdienen om te kunnen leven van (het rendement op) je spaargeld.
Het is veel belangrijker dat je weinig uitgeeft.
Hoe minder je uitgeeft, hoe minder geld je nodig hebt om rond te komen van je rendement.
Dat klinkt misschien vanzelfsprekend. Maar in deze maatschappij, die volledig is ingericht om ons te laten kopen, kopen, kopen, is dat minder natuurlijk dan het lijkt. Zie hem maar eens te ontlopen, die dagelijkse stroom aan koopimpulsen.
Collins
zegt hetzelfde: ‘Geef minder uit dan je verdient – investeer de rest – voorkom schulden. Doe dit en je wordt vanzelf rijk. Niet alleen wat betreft geld.’
Met dat laatste zinnetje bedoelt hij: vrij.
Dat sprak mij nog het meeste aan. Met genoeg geld en een bescheiden uitgavenpatroon, hoef ik niet meer te werken voor mijn geld. Alleen nog maar voor mijn plezier en ontwikkeling.
Nou, dat wilde ik wel eens proberen.
Tijd voor een plan.
Een simpel doel
Er zijn net zo veel manieren om financieel onafhankelijk(er) te worden als dat er websites over het onderwerp zijn: ontelbaar. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Het kan
nerdy (met Excelsheets),
extreem (één keer douchen per week) of op een nuchtere Hollandse manier, zoals het onvolprezen
Financieel Onafhankelijk Blog (aanrader!) propageert .
Eerst formuleerde ik een doel.
Ik had geen zin in lange berekeningen. Ik hoef ook niet met vervroegd pensioen. Ik wist al snel: ik wil gewoon een ton. Binnen vier jaar liefst.
‘Fuck you-money’ noemt Collins het ook.
Toen ik het zei, schrok ik even, want een ton is € 100.000. Ik had op dat moment € 10.000 spaargeld en dat was meer geld dan ik ooit bij elkaar had gezien.
Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik niet meer terug kon. Binnen 4 jaar zou ik van die 10K een ton hebben gemaakt. Niet door meer of harder te werken. Maar simpelweg door te sparen, besparen en beleggen, zoals ik had gelezen bij Collins en de anderen.
Een ton is trouwens niet een totaal willekeurig bedrag. Het is een mooi rond getal, de grens waarboven je (als fiscale partners) vermogensbelasting gaat betalen en ook een belangrijke psychologische grens. Eenmaal erboven gaat, door het befaamde rente-op-rente-effect, de turbo aan en is er bijna geen weg meer terug.