Mijn zoontje ligt op zijn buik. Kreunend en steunend, omdat hij probeert om te rollen. Hij voelt de mogelijkheid, heeft de ambitie, maar wat is het lastig. Hij raakt compleet gefrustreerd. Ik moet op mijn handen gaan zitten om hem niet te helpen. Hij leert het immers alleen maar als hij het zelf doet. Op het moment dat hij weer op zijn rug ligt, vindt hij het weer leuk. Maar dat stuk ertussen.. Argh!
Een overgangsfase, een transitie, met alle frustraties van dien. Zitten wij daar, in deze ‘corona-tijd’, collectief ook in? We weten wat we hadden, we weten dat er nu een tijdelijke realiteit is gecreëerd, maar wat komt hierna? Gaan we dan weer terug naar wat we hadden of door naar iets nieuws? En wanneer dan? Wat vind ik hier eigenlijk allemaal van?