Mooi verhaal; ‘Squid Game’ is dé hit op Netflix die werkelijk niemand had zien aankomen. De show, die maar uit negen afleveringen bestaat, kwam uit op 17 september en is, nog maar drie weken later, de nummer 1 Netflix show in 90 landen, waaronder waaronder Amerika, Engeland en Zuid-Korea, waar het zich afspeelt. Even om te illustreren hoe snel het kan gaan; Zuid-Koreaanse actrice HoYeon Jung is inmiddels de nieuwste ambassadrice van het luxemerk Louis Vuitton.

Squid Game is een show waarin mensen met schulden hun leven inzetten om een grote som geld te winnen. Dat doen ze door dodelijke kinderspelletjes te spelen. Er wint er maar één. China zit trouwens niet bij die 90 landen waar de show op nummer 1 staat, want daar is Netflix ‘niet beschikbaar’. Maar ondertussen zijn Squid Game kostuums en merchandise booming op e-commerceplatforms in China :)

De show is in Zuid-Korea zelfs zo populair dat een van de grootste internetproviders van het land Netflix aanklaagt en aansprakelijk stelt voor de kosten van het toegenomen netwerkverkeer en onderhoud. Dat lijkt gek, maar ze maken een kans - Eerder dit jaar oordeelde een rechtbank in Seoul dat streamingdiensten zoals Netflix inderdaad “redelijkerwijs” moeten betalen als ze excessief netwerkverkeer veroorzaken. Wat ik bizar vind. Zo word je dus het slachtoffer van je eigen succes.

Ondertussen vraagt iedereen in Hollywood zich af hoe het in godsnaam mogelijk is dat een niet Engels gesproken drama serie afkomstig uit Zuid-Korea vrijwel zonder marketing is uitgegroeid tot de “grootste show ooit.” CNN heeft daar een mooie analyse over, voor de liefhebber.

“Wat ik wilde was mentaal en financieel sterker worden. Wat ik wilde was verhalen pitchen die belangrijk voor me waren en ze - let op - ook écht schrijven. Wat ik wilde was werken voor redacteuren die tijd voor me hadden, die ideeën voor verhalen wilden bespreken en mijn werk wilden verfijnen om het zo goed mogelijk te maken. Wat ik wilde was groeien en mezelf ontwikkelen, in plaats van te krimpen om toch vooral maar in het kleine hokje professionele ruimte te passen dat me was toegewezen en waar ik heel dankbaar voor moest zijn”.

Als dit is hoe er tegen het werken in een journalistieke organisatie aangekeken wordt, is het duidelijk dat er een probleem is. Maar tegelijkertijd worstelen lezers steeds meer met de vraag wie ze nog kunnen geloven. Amerikaans nieuws van de New York Times of van de Washington Post kun je vertrouwen. Maar kan ik Elizabeth Djinis vertrouwen? Geen idee. De fragmentatie van media gaat altijd ten koste van kwaliteit, en als journalistieke bastions uiteenvallen in duizenden stukjes van allemaal afzonderlijke journalisten, wie kan ik dan nog geloven? Wel een goed artikel trouwens, van Elizabeth Djinis.

Afgelopen week, op 4 oktober, lagen Facebook, Instagram en WhatsApp meer dan vijf uur plat. Dus wat gebeurde? Maar liefst vijf uur lang lazen mensen nieuws op heuse nieuws sites, volgens gegevens van duizenden uitgevers in 60 landen die verzameld werden door softwarebedrijf Chartbeat. De journalistiek redden blijkt dus eigenlijk heel eenvoudig ;)

Grapje natuurlijk, want in dezelfde vijf uur nam ook het Twitterverkeer met 72% toe. Er blijft dus een enorme behoefte aan social media. De enige vraag is nog hoeveel van de mensen naar die nieuwssites gingen op zoek naar nieuws over de reden dat ze niet op Instagram of WhatsApp terecht konden.

Deze Messi liefhebber, die zo te zien niet zo heel blij is met de recente prestaties van Barcelona, ontketende een prachtige serie posts over Ronald Koeman, die hij steeds dikker maakt . Heerlijke internet onzin die volledig uit de hand loopt. Gaat dat zien!