S03E09 — Boekentips 7

Hoi,

Omdat ik pas een boekenreview stuur als ik vijf boeken heb gelezen, kon het zomaar gebeuren dat er drie maanden niets in je mailbox verscheen.

Is ook wel eens fijn.

Nouja, hier ben ik dan weer disturbin’ da peace.

Nigella Lawson is een mooie baas omdat ze altijd gezellige gerechten loopt te maken en er toch nog best ok uitziet voor het oude wijf dat ze is. Het boekje dat ze schreef trok ik uit het schap bij een Athenaeum boekhandel op een flaneertocht en het is een soort kleine versie van een ander boek dat ze schreef waarvan ik de naam niet weet omdat ik dit stukje typ zonder internetverbinding in Sri Lanka. (edit: How to eat)

De boodschap in haar boek is vrij simpel: ga eten koken. En als je dat aan het doen bent, herinner jezelf er dan aan dat eten plezierig mag zijn (voor de fitnessboykies en -chickies die meelezen: niet alleen een optelsom van macronutriënten).

En verder, denk hier eens aan:

Prima boek. 5/7.

Tom Hogdkinson is een mooie baas omdat hij een boekje schreef dat vrij veel te maken heeft met mijn nieuwe boek Autonomie (ik kreeg het boek van Peter Joosten, na onze podcast over dat onderwerp), maar hij is niet een extreem mooie baas omdat in z'n hele boek terugkomt dat we eigenlijk moeten doen en zijn zoals vroeger. Je weet wel, toen iedereen cholera had, gekookte aardappels met brood in biersaus at en de gemiddelde levensduur 23,5 jaar was waarvan de helft met die eerder genoemde cholera.

Het mooie aan dit boek is wel dat zo'n beetje alles in de huidige consumptiemaatschappij kritisch wordt bekeken en dat we inderdaad misschien wel wat minder spulletjes moet kopen, en wat meer bier moeten zuipen met onze maten (maar ook met mate). En of je dan zelf een moestuin moet bestieren, moet je zelf maar even weten, want zand in je prei is vies.

Geinig boekje. 6,8.

Ik mis Anthony Bourdain want het was echt een mooie baas omdat hij toffe tv-programma’s maakte en heel weinig fucks gaf maar wel fucks gaf om belangrijke dingen (zie ook hieronder). Hij pleegde onlangs zelfmoord en dat is heel erg verdrietig.

Zijn boek Kitchen Confidential geeft een bijzondere kijk in de keukens van toprestaurants in onder andere Manhattan en is geinig geschreven maar ik vond het boek niet zo heel boeiend.

Ik wisselde het lezen van het boek af met het (her)kijken van alle seizoenen Parts Unknown (ook van Anthony Bourdain) en vind ‘m nu nog meer een mooie baas. rip.

Meh boekje. 6/10.

Dit boek is nog steeds een 12/10 ook al heeft iedereen ‘m al gelezen. Ik was natuurlijk de eerste en het is belangrijk om dat even te vermelden voor stoerheid, imago en reputatie (daarover meer in Autonomie trouwens). Het is nóg belangrijk om te vermelden dat een quote uit mijn review van twee jaar geleden is gedrukt op de Nederlandse vertaling van het boek die inmiddels ook alweer honderd jaar in de top-zoveel van alle boekhandels staat.

Ik las het boek voor de derde keer. Want dat is belangrijk.

De strekking van het boek is dat je in je leven een select aantal fucks kunt geven, dus dat je goed moet kiezen waar je een fuck om geeft.

En verder kan deze man bijzonder aantrekkelijk en vermakelijk schrijven. Dus lees m'n review en koop het boek nog steeds of alweer.

Topboek. 12/10.

Ik weet niet precies wat een Pulitzer Prize is maar volgens mij is het een stoere boekenprijs. Nicholas Carr z'n boekje was er een finalist, staat op de cover (spreek niet uit: kuffer).

Maar ik vond ‘m een beetje meh.

Het boek is trouwens ook geschreven in 2009 en gaat over wat 'het internet’ doet met ‘ons brein’. En hoewel ik allejezus veel aantekeningen heb gemaakt, wachtte ik tot het einde van het boek tot Carr z'n punt nou echt ging maken. Dat kwam er niet, of ik snapte het niet zo goed. Dat kan natuurlijk allebei.

Als ik dan maar zelf wat moet concluderen is dit het punt: zo'n beetje alles online is gebouwd op afleiding: want meer kliks betekent meer advertentiegeld. En gebruiksvriendelijke interfaces maken ‘ons’ dom. En daar voert Carr veel bewijs voor aan dat te maken heeft met synapsen in je hersenen. Dus, vind Carr: pas op dat je geen achterlijke idioot wordt als je teveel aan het internetten bent. 

En als mijn conclusie daadwerkelijk het punt is van het boek, dan ben ik het er ook wel een beetje mee eens. De hele tijd afleiding zoeken maakt je volgens mij een beetje gestresst en verslaafd. Of verslaafd en gestresst. 

Hoe dan ook, het kan geen kwaad om wat minder online te zijn en wat vaker boeken te lezen. Deze of één van de vorige vier bijvoorbeeld.

Geinig boekje. Niet top. 5,5/9.