Boekreviewtjes #12

Er is iets vreemd aan de hand, lieve lezer. Eén van mijn favoriete boeken, The Subtle Art of Not Giving a F*ck, is geschreven door Mark Manson. Dat is op zich niet vreemd. Het vreemde is wel dat ik al heel lang wist dat zijn nieuwe boek, Everything is f*cked, een paar dagen geleden zou verschijnen. En hoewel ik het boek absoluut zou gaan lezen zodra het zou verschijnen, pre-orderde ik het niet. Ook al ben ik een semi-hopeloze Markmansonfanboy.

Dus als ik niet de boeken van Manson pre-order, dan doe ik dat van niemand. Misschien zelfs niet van Taleb.

Toch vind ik het tof als mensen míjn boeken pre-orderen. Het kleine verschil is dat ik m'n eigen uitgever ben en een eerste oplage (hopelijk van 2500 stuks) moet voorfinancieren (en dat je als pre-orderaar direct kunt meelezen), maar voor de rest is een pre-order toch vooral gebouwd op liefde van lezers.

Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is dat ik het helemaal snap als je m'n boeken niet pre-ordert, of überhaupt niet koopt. Moet je toch lekker zelf weten! Maar goed, het kan hier en hier ;-)

En hieronder staat de review van Manson z'n boek.

Je vindt m'n volledige boekenreviewlijst (met 77 titels inmiddels) hier trouwens.

—Jelmer

Dit weinig vermakelijke encyclopedietje móest ik van mezelf uitlezen. En dat was lastig, want het waren 287 pagina’s met voor iedere ontdekkingsreiziger een bladzijde of acht. Geen leuke leeservaring, maar wel goed voor wat interessante namen om verder te onderzoeken. Wat te denken van Marianne North, die de wereld rondreisde en de mooiste schilderijen maakte. Of Thomas Baines, die hetzelfde deed. Ik krijg er zowaar zin van om een tas met olieverf en wat doeken te pakken en op een idyllisch Indiaas heuveltje te gaan zitten schilderen. Misschien komt dat nog. Ik ben pas op een derde van m'n leven immers (ik word 100).

Ontdekkingsreizigerverhalen doen me altijd meer naar reizen verlangen dan de willekeurige Lonely Planet. Ze vertellen nooit echt waaróm die reizigers gingen. Ze gingen gewoon. Zin om verrast te worden door wat ze nog niet wisten. Of, zoals Jacques Cousteau het zegt:

En natuurlijk de wijze woorden van Alexander von Humboldt:

Is natuurlijk ook waar. Maar het boek was niet zo leuk.

Check het boek hier op bol.com of op m'n boekreviewlijst.

In het jaar 2013 had ik een aardige bibliotheek bij elkaar gespaard. Ik begon pas echt veel te lezen na mijn twintigste en zodoende mag ik al in deze zin concluderen dat ik een enorme oude lul ben. Omdat ik nogal vaak verhuisde maar ook allerlei boeken bezat die ik niet de moeite waard vond om nog eens te lezen besloot ik, ook door een vlaag van neomanie, al mijn boeken te verkopen en wat niet werd verkocht, te doneren. Aldus geschiedde. Wat lievelingsboeken zette ik op m’n e-reader. 

Bij die collectie zat een heel rijtje boeken van Boudewijn Büch. Deze Nederlandse schrijver werd eigenlijk bekend als dichter, maar ik bezat vooral z’n non-fictie werk. Hoewel, na zijn dood in 2002 bleek hij flink gelogen te hebben over zijn verleden. Ik hou het maar op onschuldige fantasieën.

De Eilandenreeks (Eilanden (1981), Eenzaam (1992), Het ijspaleis (1993) en Blauwzee (1994)) behoren (en behoorden) tot mijn favoriete boeken en ook Steeds verder weg las ik met veel plezier. Dit laatste boek trok ik maar weer eens uit de schappen van de Openbare Bibliotheek in Amsterdam, waar een abonnementje van een paar tientjes per jaar toch wel echt een goede investering is.

Steeds verder weg is niets meer dan een reeks hoofdstukken over bijzondere hobby’s van de auteur. Het begint met prikkeldraad en hekken om konijnen en dingo’s tegen te houden, het gaat over de pik van Napoléon, over Goethe, Zululand en allerlei bijzondere mensen en historische gebeurtenissen. Een boek over van alles en tegelijk over niets. Eigenlijk schrijft Büch gewoon precies over wat hem interesseert en dat maakt het zo mooi.

Waar ik in 2013 helemaal niet wist waarom ik z’n boeken zo goed vond, weet ik dat nu wel. En het wordt geïllustreerd door twee quotes uit Steeds verder weg:

en

Nu weet ik het. Boudewijn Büch was mijn perfecte voorbeeld van een autonoom mens. Een flaneur die z’n hobby’s achternaloopt.

Ik vind het helemaal prachtig.

Check het boek op bol.com of in m'n boekreviewlijst.

Ik las in het boek The walker’s guide to outdoor clues and signs dat iedere plant op aarde groeit op de plek die op dat moment voor die plant de allerbeste plek was (en niet voor een andere plant). Dit boek van Menno Schilthuizen legt uit waaróm dat zo is. 

Het boek was erg van belang voor mijn boek over kamerplanten want ik leerde het verschil tussen diversiteit en complexiteit, ik dook dieper in ecosystemen en habitats, snapte eindelijk goed (denk ik) wat biogeografie betekent, leerde over de plantenparadox en kreeg nog meer zin om reisjes te maken naar exotische gebieden om daar vooral naar plantjes te kijken. Noem me Young Oude Vent.

Het boek begint trouwens best saai maar de laatste hoofdstukken zijn het tofst. Ik kwam het boek op het spoor toen ik Reizen tussen de lijnen van Alexander Reeuwijk las.

Check het boek op bol.com of in m'n boekreviewlijst.

Ik had een hele lelijke review geschreven over mijn vermoeden dat dit boekje er alleen maar was om trainingen van €2275 voor een halve dag mee te verkopen, maar laat ik maar gewoon concluderen dat het de AliExpressversie van Grip is, dat het best vermakelijk geschreven is en dat je er ook heus wel wat praktische adviezen in kunt vinden en er dan verder maar over ophouden.

Check het boek op bol.com of in m'n boekreviewlijst.

Het is weer een parel hoor. De uitgebreide review vind je op m'n blog.