Hallo! Ik heb deze nieuwsbrief een poosje laten liggen omdat ik druk was met het moeilijkste wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan: investeerders zoeken voor mijn lees-app start-up Immer. Voorlopig ben ik daar nog niet klaar mee, maar het moeilijke gaat er langzaam af en zo komt er weer ruimte voor andere dingen.
Laatst bladerde ik terug door eerdere edities en merkte ik: eigenlijk schrijf ik steeds over nieuwe dingen leren, zelfvertrouwen ontwikkelen en hoe praktisch verder te komen, ook als iets lastig is.
Ik heb altijd iets onrustigs gehad, op zoek naar iets nieuws. En de afgelopen zes jaar ging ik van ‘hybride’ schrijver (multi-inzetbaar in journalistiek, literatuur, games) naar iemand die comfortabel kan zeggen dat hij wel iets snapt van app-ontwerp, programmeren, marketing, ondernemen en nu dus ook fundraising.
Maar niet eerder was ik zo bewust bezig mijn comfort zone op te schuiven, tegen de pijngrens aan, even een stapje terug, en dan weer duwen.
Volgens mij zijn mijn dochters hier een factor in. Het is vaak handig om via anderen op jezelf te reflecteren en kinderen kunnen zo mooi transparant zijn. Bijvoorbeeld als ze iets moeilijk vinden en weigeren zich erin te verdiepen, je ziet ze gewoon een gesloten houding aannemen. Maar om te leren schiet je daarmee weinig op. Om te leren moet je een probleem onbevangen benaderen, speurend naar ingangen.
Die open houding is een ideaal, het lukt lang niet altijd. Maar als je een beginnetje vindt, aan de slag kan gaan, en het proces vruchten begint af te werpen, word je vanzelf comfortabeler. En daardoor kan het resultaat dan weer groeien. Dit zie ik nu gebeuren bij het zoeken naar financiering en vaak gelukkig ook bij mijn kinderen.
Tweet
Deel