Dik tien jaar geleden sloeg de Japanse schrijver Haruki Murakami bij mij in als een bom. De eerste boeken die ik van hem las, Spoetnikliefde, Ten zuiden van de grens, De opwindvogelkronieken en Noordwijkerhout (pardon, Norwegian Wood) waren mysterieus en exotisch, maar boven alles op de een of andere manier vertrouwd.

Sindsdien heb ik volgens mij elke letter van de man gelezen die in het Nederlands of Engels vertaald is, en is de magie er een beetje af. Ik zie uit naar De moord op Commendatore, dat in december en januari in twee delen verschijnt, maar ik vrees dat Murakami inmiddels té vertrouwd is. Dat het straks té comfortabel lezen wordt. Ik vind dat je merkt dat Murakami, net als Stephen King, zonder plan schrijft. Zijn romans beginnen intrigerend, de opbouw is vakkundig, maar op het laatst doven ze vaak een beetje uit. Er is geen echte pay-off voor alle raadselachtigheid. (Dat is nochtans beter dan bij King, waar het nog wel eens eindigt in een grote bende.)

Eén kluwen wol die ik altijd al heb willen uitpluizen is het verband tussen Murakami en videogames. Zelf is hij geen gamer, maar hij heeft wel uitspraken gedaan over zijn werk in relatie tot games (en gamedesign). Er zit zeker iets game-achtigs in zijn proza. Recent ontdekte ik dat Murakami in zijn jonge jaren een verhalenbundel schreef met Shigesato Itoi, de copywriter achter de Super Nintendo-game Mother (EarthBound in het westen). In fanvertaling is die op het web te lezen. Misschien dat het vertrouwde in Murakami’s werk te maken heeft met mijn geschiedenis met Japan, via videogames.

Tijdens het Murakami-weekend in januari geef ik over dit alles een lezing. Misschien wordt het ook een essay, als ik dan toch bezig ben.

Mocht je het gemist hebben, 1 oktober is Radio Laika verschenen als release. 13 verhalen in 1 zine. Je kan ze gratis luisteren via deze link, maar beter nog is als je ‘m koopt. Dan kan je de tracks downloaden en krijg je het boekje in digitale of fysieke vorm.

Ik heb er ook een uitpakvideo bij gemaakt, zie hieronder!

Het nieuwe Leesmonitor-magazine, vorige maand verschenen, gaat in op het nut van lezen. “Het lijkt erop dat wie boeken leest niet alleen meer begrip heeft voor andere mensen, maar zich ook mag verheugen op een langer leven.” Lezers zijn levers, zeg maar.

Ik adviseer Sytze Schalk al een tijdje over zijn transmediale fantasiewereld De Wentel, die ook steeds meer literaire aspecten krijgt. Eind november zijn er voorpremières van zijn volgende theatervoorstelling, Scherven. Tijdens deze avondvullende ‘previews’ belooft hij dat je “onderdeel wordt van het maakproces”. Er hoort ook een game bij. Heel hybride allemaal. Mocht je benieuwd zijn, ga dan zeker poolshoogte nemen.

Iemand wees me laatst op de nieuw geopende browsertab als een stukje semi-openbare ruimte waar je iets leuks mee kunt doen. Ik ging op zoek en vond onder andere deze (bestaande) invulling van het idee, 100 Million Books. Bij ieder tabje ontdek je een boekje.

Eerder vertelde ik hier over Twine, de zeer toegankelijke tool om interactieve fictie te schrijven. Oftewel keuzeverhalen. Deze maand probeerde ik Ink, van het Engelse Inkle Studios, en sprak ik met oprichter Jon Ingold.

Ink is minder toegankelijk dan Twine. Maar als je het eenmaal in je productieproces hebt geïntegreerd, met de bijbehorende Unity-plug-in, en het format in de vingers hebt, dan knal je er de ene na de andere interactieve dialoog uit.

Dat komt onder andere doordat Ink een plattetekstformaat is. Correct geformatteerd typwerk is alles wat je nodig hebt. Net zoals Fountain je scenario’s laat schrijven in platte tekst. Die opzet maakt snel en flexibel, en je bent nooit meer afhankelijk van dure, complexe software als Word, Final Draft, of de gamedialoogsystemen die ongetwijfeld bestaan. Noch van de nukken van hun makers.