Hallo! Door omstandigheden verstuurde ik de afgelopen maanden even geen nieuwsbrieven: mijn vader overleed (op mijn website kun je lezen wat ik zei bij de crematieplechtigheid, ik vind het zelf wel een fijne tekst geworden) en ik sloeg even een paar minder belangrijke projecten over.
In het nieuwe jaar hoop ik de maandelijkse gewoonte weer vlot te trekken, maar nu eerst een linkdump van hybride-schrijverlinks die ik verzamelde tussen de soep en de patatten. Veel plezier ermee! En fijne feestdagen!
De New Yorkse bieb zit op Instagram, en wil daar klassieke verhalen toegankelijk maken voor een nieuw publiek. Met veel kleur en (tekst)animaties is het best een tof vormexperiment. Eerder werden onder meer Poe en Kafka gepost als Stories, en nu, precies op tijd voor kerst, Charles Dickens. Klik op de highlights om ze te kijken/lezen.
Kies of je 1, 3 of 5 minuten wilt lezen en er wordt een vers kort verhaal voor je geprint door deze glimmende monoliet. Geen nieuw businessmodel voor de boekenbranche vooralsnog, want de verhalen zijn gratis.
In november was de 5de editie van WordPlay in Canada. Ik had een voorstel voor een talk ingediend maar werd niet geselecteerd, en om alleen te gaan kijken vond ik een retourtje Toronto net wat gortig. Gelukkig is de lijst van geëxposeerde games openbaar.
Een ander event, Game Fictioning in Londen, ook in november, ontdekte ik pas na afloop. Op Eventbrite is de line-up terug te lezen.
Dit klinkt gaaf: een puzzelgame waarin je een fictieve buitenaardse taal moet leren. Nu beschikbaar op Steam en Itch.
De Switch-uitgave deze week van Firewatch biedt een goede reden om die verhalende game ook eens te gaan spelen. (De andere literaire Switch-release waar ik naar uitkijk, Kentucky Route Zero TV Edition, is helaas uitgesteld tot 2019.)
Computers die de indruk wekken dat ze mensen proberen te begrijpen (en daar met strak gelaat keihard in falen) zijn grappig, kijk maar naar deze door een neuraal netwerk gespuide koekjesnamen.
Over computerbemoeienis gesproken: lees vooral even deze tweetstorm aan de hand van Maniac-maker Cary Fukanaga. Een Netflix-algoritme zou hem erop hebben gewezen dat het script van één aflevering te complex was, waarop hij besloot die aflevering te schrappen.
Een zorgelijke trend? Of precies hetzelfde als de aloude neiging van filmbonzen om hun investering veilig te stellen middels testscreenings?
if that’s the case, its reasonable to suggest this approach applies to other shows, which might suggest why most netflix dramas feel well produced but ultimately unmemorable.
En nu ik het toch over Netflix en algoritmes heb, de streaming-videogigant is al een tijdje bezig met interactieve tv. Onder andere zou er een Black Mirror-aflevering aan zitten te komen waarin de kijker kiest hoe het verhaal verder gaat. Benieuwd wat oud-gamejournalist Charlie Brooker hiervan gaat bakken.
Steven Spielberg heeft nou niet bepaald een herwaardering nodig, maar ik zag in zijn versie van War of the Worldslaatst ineens een film over de Holocaust en in dit praatje laat Mike Hill mooi zien hoe breed en diep Jurassic Park over familie gaat. Zijn observatie over het echo-apparaat is briljant:
Veel tools sturen impliciet (en soms expliciet) aan op één ideale manier van werken. Het fijne van de ‘all-in-one workspace’ Notion is hoe vrij het je laat om je eigen werkwijze te kiezen. Je begint simpel, maar kunt het (bijna) net zo ingewikkeld maken als je zelf wilt, of per project nodig hebt. Het doet wel wat denken aan een oude favoriet, TaskPaper (ook een combinatie van outliner en wiki) maar dan nog veel flexibeler én online, met veel samenwerkingsmogelijkheden.
Vandaar dat ik de afgelopen maanden al mijn aantekeningen en projectbestanden naar Notion heb overgezet. Een tijdlijndatabase voor mijn roman in wording, een kanbanbord voor mijn leesapp, en vooral heel veel lijstjes. Ik zou zeggen, doe het ook.
Het schrijven zelf doe ik niet in Notion maar in een teksteditor. Maar ik ben geïntrigeerd door semi-analoge schrijfoplossingen zoals de FreeWrite (duur!) en Alphasmart Neo (minder duur maar wordt niet meer gemaakt).
Tegelijk ben ik beducht op het pleister-effect: uiteindelijk komt het niet aan op het gereedschap, maar op de routine en de discipline.
Een interessant experiment: maar liefst tachtig schrijvers werkten samen aan dit interactieve-fictieproject. Iedereen schreef en programmeerde één kamer. Overleggen was verboden.
Each location is an original work of Lovecraftian cosmic horror, or a deconstruction of cosmic horror, or a gonzo parody of cosmic horror. There are tons of puzzles. The puzzles get very weird.
Tweet
Deel