Hallo! Dit is alweer mijn laatste nieuwsbrief van het jaar, met zoals gewoonlijk updates over mijn werk als hybride schrijver en interessante links over/naar digitale literatuur.
(Lees je dit voor eerst? Ik kwam een bestandje tegen met contactgegevens van mensen die boeken van me hebben gekocht. Hopelijk is dit interessant voor je!)
Maar eerst wil ik iets kwijt over Super Mario Odyssey, de nieuwe Mario-game die ik al bijna twee maanden speel op de Nintendo Switch. Niets specifieks, ik wil er gewoon een paar alinea’s over typen. Sinds ik niet meer over games schrijf in de krant heb ik dat af en toe. Hopelijk vind je het niet erg, want hoewel je moeilijk om het digitale van Mario heen kan, is hij eerder antiliterair.
De Engelse gamejournalist Mark Brown heeft
een scherpe video gemaakt (zoals hij wel vaker doet) over wat er in mechanisch opzicht zo goed is aan
Super Mario Odyssey, maar hij slaat over wat Mario nu eigenlijk
is, in de breedst mogelijke zin.
Mario wordt wel vergeleken met stomme-filmsterren als Buster Keaton en Charlie Chaplin (en Jackie Chan!), en hij is een ‘everyman’ genoemd, maar volgens mij is dat allemaal te gul. Mario stelt niets voor! Bewust. Hij is een lege huls die jij als speler van inhoud voorziet. En dat is een directe uitdrukking van Nintendo’s maakcultuur, die doet denken aan industrieel ontwerp.
Alles in Super Mario-games, van Mario’s acrobatische vaardigheden tot obstakels en vijanden, dient ervoor te zorgen dat je activiteiten kan ontplooien die in specifieke behoeftes voorzien. Plezier, maar ook creativiteit, of liever gezegd improvisatie.
In Odyssey wordt het idee dat je Mario van een ziel voorziet nog een laagje dieper doorgetrokken. Mario kan zijn pet namelijk op vijanden gooien om hén te besturen. De lege huls neemt bezit van een andere lege huls! Met steeds andere gameplay als gevolg, alsof je een game speelt binnen de game.
Bovendien verzamel je tientallen kostuums en bezoek je dik een dozijn ‘landen’ waarvan zelfs de art direction totaal uiteenloopt. Ook dit lijkt te gaan over het gebrek aan eigen identiteit, of in elk geval de onderkenning dat diverse identiteiten/perspectieven mogelijk zijn.
Het kleine beetje verhaal kun je beter meteen vergeten. In Odyssey kidnapt bad guy Bowser de prinses om met haar te trouwen. Ik vind eigenlijk dat Nintendo met die plotjes moet stoppen, om alleen eenvoudige narratieve patronen over te houden. Zoals het idee dat je in elk level de natuurlijke balans moet herstellen. Dat hangt samen met een andere behoefte waarin het spel voorziet: orde. Je zet dingen recht die krom zijn, verslaat monsters die de omgeving terroriseren, en verzamelt rondslingerende muntjes en manen. Heb je alle duizend manen, dan is het spel in zekere zin leeg. Gladgestreken.
Goed, ik zou er een boek over kunnen schrijven, en misschien doe ik dat ooit nog eens. Maar eerst andere dingen afmaken.
Tweet
Deel