Sinds mijn vorige nieuwsbrief werd er een ‘meldpunt racisme en discriminatie’ opgestart. Ondergetekende gaat de verplichte disclaimer hier niet eens opschrijven en begint direct met de maar: ik ben pricipieel tegen dit soort meldpunten.

Een deel van het idee bij de opzet is waarschijnlijk dat het juist buiten de bestaande instituties om moet gaan. Bij dit soort meldpunten bestaat echter het gevaar dat het echt op zichzelf gaat staan en het registreren het doel wordt. Dat lijkt niet erg, maar elke manager kan u vertellen dat er op doelen ‘gestuurd’ gaat worden.

De uitgangspunten zijn van het kaliber “daar kan niemand tegen zijn”, maar het moge duidelijk zijn dat een meldpunt niet alleen om melden kan gaan. Is dat wel het geval, dan is het een papieren tijger, krijgt het tanden dan onstaat een schaduwsysteem dat oordeelt over ieders functioneren.

Dat er veranderingen nodig zijn lijkt me duidelijk. Zijn de kritieken dat dezelfde mensen in de media steeds dezelfden uitnodigen immers niet breed gedeeld?

Een artikel waarvan de titel aangeeft wat ik hierboven probeerde te duiden; “Crisis kweekt solidariteit tussen vast en freelance, maar eigenlijk moet het bedrijf dit oplossen”.

Los van de aanleiding van het hele VI debacle kreeg je de afgelopen maand de indruk dat Johan Derksen misschien wel gelijk met de constatering had dat het daarna niet zo netjes was gelopen. Genee vindt inmiddels zelf dat de ‘racisme-uitzending’ beter niet gemaakt had kunnen worden. Ik vind het in ieder geval niet zo gek dat Derksen zich leek te storen aan zijn belerende collega, die al die jaren ervoor er wel lekker bij had gezeten toen het blijkbaar allemaal wat te ver ging. “Ik was leider van het gesprek over racisme én presentator van Veronica Inside”, zegt Genee nog. En die spagaat had je als ervaren programmamaker natuurlijk mijlenver aan kunnen zien komen. Nodig dan Jort uit.

Een interessant fenomeen bij Google, dat er natuurlijk bij gebaat is dat er wat interessants te Googlen is. Het bedrijf gaat uitgevers betalen voor “content van hoge kwaliteit”.

Welke regels er op een redactie gelden over het blurren van verdachten zijn soms niet helemaal duidelijk. Soms zorgt een overactieve redacteur dan voor lachwekkende taferelen, die ‘formeel’ juist zijn. Een geblurrde rechtbanktekening had ik dan zelf nog niet eerder gezien…

De toekomstig leider van het CDA deelde ook nog wat opmerkelijke inzichten.

Deze van Tiamat mag de hele maand wel op repeat.