Bij De Gelderlander lazen we een opmerkelijk verhaal; een franchisenemer van de formule mijnTafel stelde gehackt te zijn. De Facebookpagina van haar winkel was overgenomen, en haar vestiging was daar ook direct maar ter overname aangeboden.

Dat klinkt direct als een wel erg vreemd verhaal; waarom valt een hacker deze vrouw aan? En waarom zou hij haar winkel te koop aanbieden? De kop “Eerst kraakt de hacker Lucienne´s Facebookpagina, dan biedt hij haar winkel te koop aan” klinkt wel heel spannend, maar welke mogelijke beweegredenen heeft zo'n hacker?

Over dat alles lezen we niets, terwijl het - als het waar is - waarschijnlijk om een heel persoonlijke aanval gaat. Hackers hebben namelijk ook gewoon een motivatie en een hacker moet een wel heel persoonlijk belang hebben wil hij deze dame op deze manier gaan pesten. Of zou het hele verhaal misschien niet kloppen?

Uiteraard blijkt dit laatste het geval te zijn. De eindredactie had waarschijnlijk last van de werkdruk in de avonduren, want hoe een verhaal met een dergelijk totaal onlogische claim - op basis van 1 bron - anders afgedrukt kon worden is mij een raadsel. Een dag later is het artikel dan ook aangepast. Het verhaal blijkt veel logischer in elkaar te zitten; de franchisenemer gaat zelfstandig verder en de franchisehouder wil de formule in Winterswijk ter overname aanbieden. Genoeg aanknopingspunten voor een wat uitgebreider verhaal, maar ook dat lezen we weer niet. Nog steeds komt alleen geschrokken franchisenemer - die op haar persoonlijke Facebookpagina nog steeds rept over een hack - aan het woord.

Door foutieve berichtgeving over hacks en andere cybercrime worden lezers verkeerd voorgelicht en zorgen we juist voor een onveiliger online omgeving.

Mijn collega’s bij de AD-wijkenpagina’s zouden gezegd hebben “Ja, Gyurka, dat kun je natuurlijk nooit zo opschrijven”. En gelijk hebben ze.

Een verrijking van het Huis-aan-Huis landschap, of in ieder geval een verrijking aan controverse: City verschijnt in 5 grote steden. Het blad is vooral bekend als het nieuwe initiatief van Sjuul Paradijs en het feit dat er heel veel reclame in voor komt.

Dat laatste steekt de concurrentie nog het meest en dat is natuurlijk extra leuk.

Ik sta zelf niet bepaald te juichen bij allerlei onbelangrijke reclame in mijn brievenbus, dus persoonlijk kan ik niet wachten tot de In de Buurt’s van deze wereld gaan proberen duidelijk te maken wat nu teveel reclame precies is.

Want u denkt natuurlijk direct “waarom is hier zoveel gedoe over? Al die HaH-bladen drijven toch ook op pagina’s vol reclame?”. En daar heeft u natuurlijk gelijk in. Ik heb het hier nog even nageteld; meer dan de helft van het lokale sufferdje bestaat hier uit reclame. In Rotterdam was het niet veel anders en als we daar de door de gemeente betaalde bijlage nog bijrekenen was het blaadje daar sommige edities zelfs voor het overgrote deel niet redactioneel gevuld.

Tot de discussie beslecht is (en dus blijkt dat inderdaad alleen die gesubsidieerde wijblaadjes ‘echte’ Huis-Aan-Huis bladen zijn) lijkt het initiatief van Paradijs me een keurige poging de eenzijdige markt wat verder open te breken, iets dat alleen maar toe te juichen is.

Het is niet echt nieuws nadat elke Hollandse ondernemer zichzelf al buiten het schaakbord had geplaatst; ook de Noordelijke kranten gaan naar de Zuiderburen. Mediahuis gaat er met de buit vandoor en het is maar de vraag of het net zo goed DPG had kunnen zijn. Die zullen daar immers even wat zuur zitten te simmen over de samenwerking met deze kranten, maar men timmerde daar al zelf aan de weg voor meer eigen Noordelijke aanwezigheid.

Bekijken we dat laatste dan zien we overigens nog wel wat aardigs. Want zo heel hard lijkt dat timmeren inmiddels ook niet meer te gaan. Hebben we hier te maken met een coronadip of gebeurt er in Friesland bijvoorbeeld echt maar genoeg voor 5 berichtjes op één dag? Als u het mij vraagt, en dat doet u, is de handdoek daar al in de ring gegooid. Het lijkt bijna alsof er een monopolie verdeeld is: Mediahuis alles ten noorden van de lijn Zuid-Holland-Zwolle en DPG de rest.

Blijft toch óók nog de vraag waarom een John de Mol deze kranten niet heeft opgepikt. Dat was toch een leuke uitvalsbasis geweest om de Belgen flink te plagen. Mannen in regenjassen beweren echter steevast dat De Mol niet speelt met klein speelgoed en het oog slechts richt op de echte prijzen. De vraag is dan dus wel welke prijs dat nu nog is.